Australië, dag 84
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
25 April 2016 | Australië, Halls Gap
Nadat ik met veel moeite 's ochtends boven uit mijn stapelbed was geklommen en mij klaar had gemaakt, heb ik Steve geholpen met het klaarmaken van het ontbijt. Omdat hij al eerder was begonnen, was het nogal vooral fruit snijden. Langzaam kwamen er meer mensen helpen en tegen de tijd dat het ontbijt klaar was, was zo ongeveer iedereen er. Het was een lekker ontbijt. Het enige niet lekkere was de Vegemite. We hadden het de dag ervoor over dit typisch Australische beleg gehad, dus Steve had wat Vegemite op toast gedaan en deze in kleine stukjes gesneden, zodat iedereen het kon proberen. Het is in ieder geval niet zo dat ik Vegemite ga missen als ik weer thuis ben.
Na het ontbijt moesten we al onze spullen naar de bus brengen en terwijl Steve het ontbijt aan het opruimen was, had hij bijna de Vegemite van de eigenaars van het hostel meegenomen. Toen we dan konden vertrekken, hoefden we niet ver te gaan. Onze eerste stop was namelijk in Warrnambool, namelijk Middle Island. Hier leeft een pinguïnkolonie. Als het eb is, kun je gewoon naar het eiland lopen en dat hadden de vossen ook ontdekt. Een paar jaar geleden waren er dus niet veel pinguïns meer over. Een man uit Warrnambool bedacht toen dat je een Maremmahond, die gebruikt wordt om de kippen te beschermen, ook kunt trainen om pinguïns te beschermen. Dit heeft hij dus zonder officiële toestemming gedaan en het werkt. Helaas konden we niet op het eiland en waren er geen honden of pinguïns te zien.
Vanaf Middle Island zijn we over een pad door de duinen naar een parkeerplaats gelopen, waar Steve ons weer op zou halen. De omgeving bij het strand was mooi, want behalve de duinen was er ook een riviertje dat via een soort minidelta de zee instroomde. Daarna moesten we wat langer rijden, al hadden we een korte tank- en plasstop tussendoor.
We gingen naar Tower Hill National Park. Dit is niet een heel groot national park, maar ik vond het wel indrukwekkend om te zien. Hier was namelijk een hele oude vulkaan. In eerste instantie dacht ik dat de berg in het midden de vulkaan was, maar we reden een soort kom in en dat was de hele krater. Dat moet een hoop lava zijn geweest toen deze vulkaan uitbarstte. Aan de rand van de weg, waarover je de krater inreed, kon je ook goed de lagen oud lava zien.
We stopten bij een punt, waar je een stukje steil omhoog moest lopen om goed uitzicht te hebben. Daar kon je inderdaad heel goed zien dat het een krater was. Virginia, Florine en ik besloten naar de top te lopen, omdat dat niet veel verder was. Helaas was het uitzicht daar niet veel beter door de bomen. Onderweg terug naar de parkeerplaats zagen we weer een koala en bij de parkeerplaats liep een hele kudde emu's. Om de een of andere reden doen die mij toch aan dinosaurussen denken. Op weg uit de krater, zagen we ook nog wallaby's. Iedereen was daar helemaal enthousiast over. Ik wat minder, omdat ik ze van dichterbij in de zoo had gezien. Boven aan de rand van de krater had je natuurlijk het beste uitzicht, dus daar zijn we ook nog even met de bus gestopt.
Na Tower Hill gingen we naar Mount Rouse, ook een oude vulkaan. De omgeving was hier vrij kaal met in de verte wat bergen. Bovenop Mount Rouse had je uitzicht over de vlakte. Ik ben het laatste stuk omhoog gelopen. Je kon namelijk eerder uitstappen voor een plasstop, maar ik wilde vooral lopen, omdat mijn bekken pijn begon te doen. Vanaf de parkeerplaats moest je nog wat trappen op en dan stond je naast een grote zendtoren ofzo. Het was een mooi uitzicht, maar na een tijdje had ik het ook wel gezien. Gelukkig bleven we ook niet al te lang.
Nu moesten we toch weer een aardig stuk rijden. Gelukkig werd het landschap na een tijdje mooier. Dat kwam omdat we de Grampians inreden. Dit is een bergketen en je ziet heel goed dat de bergen omhoog zijn geduwd door platen; de ene kant is heel steil, terwijl de andere kant van de berg wat flauwer oploopt en dit is dan voor een hele rij bergen precies hetzelfde. Het leek een beetje op opgeklopt eiwit ofzo.
Ik was blij toen we in eindelijk in Halls Gap waren en bij het Brambuk Aboriginal Cultural Centre waren. Mijn bekken deed namelijk weer pijn. Het Cultural Centre was een museum over de aboriginals uit dit gebied. Ik moet zeggen dat ik het weer vaag vond, want ik kreeg weer geen idee wat de cultuur nou inhoudt. Er was een film over de natuur hier, maar ik wilde wat van het museum zien, maar op de een of andere manier sprak het me niet zo aan. Nadat ik alles wel had gezien, heb ik in het winkeltje gekeken. Toen de rest er nog niet was, ben ik weer terug naar het museum gelopen. Onderweg kwam ik Virginia tegen, die in de tuin had gelopen. Zij had een berichtje gekregen dat iedereen al in de bus was. Ik heb ze helemaal niet langs zien komen.
Na het Cultural Centre hadden we tijd om in Halls Gap te lunchen. De meeste wilden weer bij een soort eetcafé gaan eten, waar ze vooral hamburgers hadden. Daar had ik eigenlijk niet zo'n zin in, maar ik wist niet wat er verder allemaal was te vinden en zoveel tijd hadden we nou ook niet. Er waren niet veel vegetarische opties en alles daarvan was op, behalve de vegetarische burger. Die vond ik behoorlijk duur, maar ik had weinig keuze. Virginia had een salade met kangoeroevlees, dus ik heb wel een stukje kangoeroevlees geprobeerd. Dat vond ik behoorlijk taai en niet zo veel aan.
Na de lunch hadden we een flinke wandeling voor de boeg. Dit was The Pinnacles. We begonnen met een klim door de Grand Canyon, al was hij eigenlijk helemaal niet zo groot. Dit was nog niet zo steil, maar het werd echt een hele klim om boven te komen. Sommige mensen gingen een stuk sneller dan andere, maar op bepaalde punten moesten we stoppen. Ik liep een beetje in het midden, al liep ik soms achteraan, omdat Steve meestal leuke weetjes had. Zo vertelde hij dat hij de route een keer twee keer op een dag had gelopen, omdat ze iemand onderweg waren kwijtgeraakt.
Op sommige punten deed de route me een beetje aan Torcal in Spanje denken, omdat je tussen allerlei rotsen door liep. Aan het einde ging het bij mij een stuk langzamer, omdat het echt klimmen werd. Boven aan de top had je echt een super mooi uitzicht op de bergketen en je kon echt helemaal naar de rand lopen. Veel mensen deden dat ook, wat mij erg gevaarlijk leek. Ik ben dan ook ver uit de buurt van de rand gebleven. Je kon ook een smal stuk oplopen, waar wel een hek was geplaatst. Dit vond ik al eng genoeg en toen ik terug liep, vroeg iemand of ik eerst wilde gaan, omdat hij kon zien dat ik het behoorlijk eng vond.
Net voordat we weer terug naar beneden gingen, wilden ze nog een groepsfoto aan de rand maken. Ik heb even duidelijk gezegd dat ik dus echt niet naar de rand zou gaan, dus dat ze het maar ergens verder van de rand moesten doen. Daar hadden ze geen problemen mee, gelukkig. Maar ja, ze wilden ook per se dat ik op de foto ging, want ik had al voorgesteld om de foto te maken. Terug naar beneden ging een stuk sneller, maar ik was toch blij toen we weer bij de bus waren en vooral dat het geen zomer was.
We hadden nu nog 1 ding op het programma. Dat was de zonsondergang. Daarvoor gingen we naar de Balconies en Reed Lookout. Samen met Florine ben ik naar de Balconies gelopen. Gelukkig was dat gewoon een redelijk vlakke wandeling zonder klimmen. Steve had gewaarschuwd om niet op de rotsen aan de rand te klimmen, maar natuurlijk deden mensen dat toch. Ik vraag me af of er al weleens mensen vanaf zijn gedonderd. Reeds Lookout was aan de andere kant van de parkeerplaats en daar hebben we de zonsondergang gezien. Het was een mooie rode zonsondergang.
Nu moesten we terug naar Halls Gap en ons hostel, dat meer een groot huis was met 1 ander gezin dat daar ook bleef slapen. Vanavond hadden we een barbecue en samen met een paar andere mensen heb ik Steve weer geholpen met het eten klaarmaken. Dat was een gezellige boel. Het eten was lekker. Gelukkig kreeg ik niet weer een vegetarische burger, maar had Steve verschillende groenten voor mij en Florine, zoals pompoen en zoete aardappel. Dat is weer eens wat anders dan de standaard barbecue. Na het eten moesten we nog met z'n allen zingen, want een van de meisjes werd de volgende dag 19 jaar en Steve had een taart gekocht, die we met z'n allen hebben gedeeld. Iedereen was behoorlijk moe na de flinke wandeling vandaag, dus de meesten, zoals ik, gingen vroeg naar bed.
Na het ontbijt moesten we al onze spullen naar de bus brengen en terwijl Steve het ontbijt aan het opruimen was, had hij bijna de Vegemite van de eigenaars van het hostel meegenomen. Toen we dan konden vertrekken, hoefden we niet ver te gaan. Onze eerste stop was namelijk in Warrnambool, namelijk Middle Island. Hier leeft een pinguïnkolonie. Als het eb is, kun je gewoon naar het eiland lopen en dat hadden de vossen ook ontdekt. Een paar jaar geleden waren er dus niet veel pinguïns meer over. Een man uit Warrnambool bedacht toen dat je een Maremmahond, die gebruikt wordt om de kippen te beschermen, ook kunt trainen om pinguïns te beschermen. Dit heeft hij dus zonder officiële toestemming gedaan en het werkt. Helaas konden we niet op het eiland en waren er geen honden of pinguïns te zien.
Vanaf Middle Island zijn we over een pad door de duinen naar een parkeerplaats gelopen, waar Steve ons weer op zou halen. De omgeving bij het strand was mooi, want behalve de duinen was er ook een riviertje dat via een soort minidelta de zee instroomde. Daarna moesten we wat langer rijden, al hadden we een korte tank- en plasstop tussendoor.
We gingen naar Tower Hill National Park. Dit is niet een heel groot national park, maar ik vond het wel indrukwekkend om te zien. Hier was namelijk een hele oude vulkaan. In eerste instantie dacht ik dat de berg in het midden de vulkaan was, maar we reden een soort kom in en dat was de hele krater. Dat moet een hoop lava zijn geweest toen deze vulkaan uitbarstte. Aan de rand van de weg, waarover je de krater inreed, kon je ook goed de lagen oud lava zien.
We stopten bij een punt, waar je een stukje steil omhoog moest lopen om goed uitzicht te hebben. Daar kon je inderdaad heel goed zien dat het een krater was. Virginia, Florine en ik besloten naar de top te lopen, omdat dat niet veel verder was. Helaas was het uitzicht daar niet veel beter door de bomen. Onderweg terug naar de parkeerplaats zagen we weer een koala en bij de parkeerplaats liep een hele kudde emu's. Om de een of andere reden doen die mij toch aan dinosaurussen denken. Op weg uit de krater, zagen we ook nog wallaby's. Iedereen was daar helemaal enthousiast over. Ik wat minder, omdat ik ze van dichterbij in de zoo had gezien. Boven aan de rand van de krater had je natuurlijk het beste uitzicht, dus daar zijn we ook nog even met de bus gestopt.
Na Tower Hill gingen we naar Mount Rouse, ook een oude vulkaan. De omgeving was hier vrij kaal met in de verte wat bergen. Bovenop Mount Rouse had je uitzicht over de vlakte. Ik ben het laatste stuk omhoog gelopen. Je kon namelijk eerder uitstappen voor een plasstop, maar ik wilde vooral lopen, omdat mijn bekken pijn begon te doen. Vanaf de parkeerplaats moest je nog wat trappen op en dan stond je naast een grote zendtoren ofzo. Het was een mooi uitzicht, maar na een tijdje had ik het ook wel gezien. Gelukkig bleven we ook niet al te lang.
Nu moesten we toch weer een aardig stuk rijden. Gelukkig werd het landschap na een tijdje mooier. Dat kwam omdat we de Grampians inreden. Dit is een bergketen en je ziet heel goed dat de bergen omhoog zijn geduwd door platen; de ene kant is heel steil, terwijl de andere kant van de berg wat flauwer oploopt en dit is dan voor een hele rij bergen precies hetzelfde. Het leek een beetje op opgeklopt eiwit ofzo.
Ik was blij toen we in eindelijk in Halls Gap waren en bij het Brambuk Aboriginal Cultural Centre waren. Mijn bekken deed namelijk weer pijn. Het Cultural Centre was een museum over de aboriginals uit dit gebied. Ik moet zeggen dat ik het weer vaag vond, want ik kreeg weer geen idee wat de cultuur nou inhoudt. Er was een film over de natuur hier, maar ik wilde wat van het museum zien, maar op de een of andere manier sprak het me niet zo aan. Nadat ik alles wel had gezien, heb ik in het winkeltje gekeken. Toen de rest er nog niet was, ben ik weer terug naar het museum gelopen. Onderweg kwam ik Virginia tegen, die in de tuin had gelopen. Zij had een berichtje gekregen dat iedereen al in de bus was. Ik heb ze helemaal niet langs zien komen.
Na het Cultural Centre hadden we tijd om in Halls Gap te lunchen. De meeste wilden weer bij een soort eetcafé gaan eten, waar ze vooral hamburgers hadden. Daar had ik eigenlijk niet zo'n zin in, maar ik wist niet wat er verder allemaal was te vinden en zoveel tijd hadden we nou ook niet. Er waren niet veel vegetarische opties en alles daarvan was op, behalve de vegetarische burger. Die vond ik behoorlijk duur, maar ik had weinig keuze. Virginia had een salade met kangoeroevlees, dus ik heb wel een stukje kangoeroevlees geprobeerd. Dat vond ik behoorlijk taai en niet zo veel aan.
Na de lunch hadden we een flinke wandeling voor de boeg. Dit was The Pinnacles. We begonnen met een klim door de Grand Canyon, al was hij eigenlijk helemaal niet zo groot. Dit was nog niet zo steil, maar het werd echt een hele klim om boven te komen. Sommige mensen gingen een stuk sneller dan andere, maar op bepaalde punten moesten we stoppen. Ik liep een beetje in het midden, al liep ik soms achteraan, omdat Steve meestal leuke weetjes had. Zo vertelde hij dat hij de route een keer twee keer op een dag had gelopen, omdat ze iemand onderweg waren kwijtgeraakt.
Op sommige punten deed de route me een beetje aan Torcal in Spanje denken, omdat je tussen allerlei rotsen door liep. Aan het einde ging het bij mij een stuk langzamer, omdat het echt klimmen werd. Boven aan de top had je echt een super mooi uitzicht op de bergketen en je kon echt helemaal naar de rand lopen. Veel mensen deden dat ook, wat mij erg gevaarlijk leek. Ik ben dan ook ver uit de buurt van de rand gebleven. Je kon ook een smal stuk oplopen, waar wel een hek was geplaatst. Dit vond ik al eng genoeg en toen ik terug liep, vroeg iemand of ik eerst wilde gaan, omdat hij kon zien dat ik het behoorlijk eng vond.
Net voordat we weer terug naar beneden gingen, wilden ze nog een groepsfoto aan de rand maken. Ik heb even duidelijk gezegd dat ik dus echt niet naar de rand zou gaan, dus dat ze het maar ergens verder van de rand moesten doen. Daar hadden ze geen problemen mee, gelukkig. Maar ja, ze wilden ook per se dat ik op de foto ging, want ik had al voorgesteld om de foto te maken. Terug naar beneden ging een stuk sneller, maar ik was toch blij toen we weer bij de bus waren en vooral dat het geen zomer was.
We hadden nu nog 1 ding op het programma. Dat was de zonsondergang. Daarvoor gingen we naar de Balconies en Reed Lookout. Samen met Florine ben ik naar de Balconies gelopen. Gelukkig was dat gewoon een redelijk vlakke wandeling zonder klimmen. Steve had gewaarschuwd om niet op de rotsen aan de rand te klimmen, maar natuurlijk deden mensen dat toch. Ik vraag me af of er al weleens mensen vanaf zijn gedonderd. Reeds Lookout was aan de andere kant van de parkeerplaats en daar hebben we de zonsondergang gezien. Het was een mooie rode zonsondergang.
Nu moesten we terug naar Halls Gap en ons hostel, dat meer een groot huis was met 1 ander gezin dat daar ook bleef slapen. Vanavond hadden we een barbecue en samen met een paar andere mensen heb ik Steve weer geholpen met het eten klaarmaken. Dat was een gezellige boel. Het eten was lekker. Gelukkig kreeg ik niet weer een vegetarische burger, maar had Steve verschillende groenten voor mij en Florine, zoals pompoen en zoete aardappel. Dat is weer eens wat anders dan de standaard barbecue. Na het eten moesten we nog met z'n allen zingen, want een van de meisjes werd de volgende dag 19 jaar en Steve had een taart gekocht, die we met z'n allen hebben gedeeld. Iedereen was behoorlijk moe na de flinke wandeling vandaag, dus de meesten, zoals ik, gingen vroeg naar bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
