Australië, dag 214

Vandaag was mijn laatste dag in het motel. 's Ochtends moest ik nog wat laatste dingetjes doen en alles in mijn tassen zien te pakken. Daarna konden Kaitlyn en ik nog schoonmaken, omdat ik pas tegen de middag zou worden opgehaald. We hadden alle kamers schoongemaakt voor de middag. Tegen kwart over 12 had Jenny lunch klaar. Omdat ik met de tour zou lunchen, had ik maar een klein beetje gegeten. Tussen half 1 en 1 uur zou ik opgehaald worden en ze zouden me bellen om te laten weten wanneer het was. Om kwart voor 1 had ik nog niks gehoord, dus heb ik Groovy Grape, de reisorganisatie, gebeld. Het zou nog ongeveer een halfuurtje duren. Ik heb dus nog even met Kaitlyn en Jenny gekletst en Jenny met de afwas geholpen.

Toen ging ik mijn spullen pakken om naar de picknickplaats te gaan en op dat moment werd ik gebeld door de gids: ze waren net in Hawker aangekomen. Jenny bracht mij weg met de oude u te. Van Kaitlyn had ik al arsc heid genomen, o dat ze naar de was moest. Mick beloofde ik om nog na te kijken hoe de visumregels zouden veranderen, zodat ik misschien nog terug kon komen. Bij de picknickplaats hebben Jenny en de gids, Cat, even staan kletsen. Daarna moest de gids lunch klaar maken en heb ik afscheid genomen van Jenny. Ik was altijd weer welkom, ook als ze het motel eindelijk zouden verkopen.

Ik had niet echt een idee wie er allemaal bij de groep hoorden. Ik wist alleen wie Cat was en haar man. Tijdens lunch leerde ik wat meer mensen kennen. Het waren wel allemaal oudere mensen van rond de 60 ofzo. Beetje jammer, maar ach, die zijn meestal wel rustiger. Tijdens de lunch heb ik met een echtpaar uit Sydney, Pam en Russell, gepraat en daarna een beetje met Cat en een man, die samen met z'n vrouw op weg was naar Wilpena Pound en bij de lunch was aangesloten.

We hebben een hele tijd bij de picknickplaats rondgehangen, wel anderhalf uur. Dít vond ik een beetje zonde. Na een tijdje kwam Mick nog langs rijden om te kijken of ik al weg was. Hij kon er wel mee lachen dat we nog steeds hier waren, maar toen konden we eindelijk gaan. We gingen naar Angorichina Village, van waar Jenny en ik de zondag ervoor de Blinman Pools Walk hadden gedaan. We zijn onderweg bij 2 klompjes gestopt, maar veel nieuws heb ik niet gezien. Wel viel me op dat er behoorlijk wat bloemen bloeiden. Kleine, maar wel mooie. In eerste instantie was er niet veel wildlife te zien, maar langzaam waren er steeds meer kangoeroes en emu's te zien. We zagen zelfs een wedgetailed egale, die weg gepest werd door de magpies. De eagles kunnen wel een spanwijdte van 2.40 meter hebben. Zo groot zagen ze er toch niet uit in de lucht.

Toen we op de zandweg naar Angorichina kwamen, vond ik dat de weg er best aardig uitzag, gezien alle regen die we hadden gehad. Wel moesten we ergens een creek met water oversteken. Langs de weg zagen we ook okerrots, dat de Aboriginals gebruikten om te ruilen tegen spullen uit een ander gebied. Je zag hier heel mooi de lagen in de rotsen en de verschillende kleuren.

In Angorichina hadden we een bunkhouse met wel 15 kamers ofzo. Aangezien we maar met 8 mensen waren, hadden we de keuze. Ik had dus een kamer voor mij alleen. Nadat ik al mijn spullen plus een kussen en slaapzak had gedumpt, ben ik een stukje gaan wandelen. Dat was weer richting de Blinman Pools. Ik ben alleen niet ver gelopen, omdat ik geen zin had om in het donker terug te lopen. Ik kwam nog het Nieuw-Zeelandse echtpaar uit onze groep tegen. Daar heb ik een tijdje mee staan praten en die zeiden dat Cat dacht dat ik zou verdwalen. Die kent mij dus nog niet.

Toen we terug waren, was het kampvuur al aan het branden en het vlees aan het bakken. We hadden vanavond een barbecue met voor mij vegetarische burgers en worstjes. Na het eten heeft Cat haar doos met Aboriginalspullen te voorschijn gehaald en wat over de Aboriginalcultuur verteld. Er waren ooit wel 300 verschillende groepen, waarvan erbij of maar 30 ofzo over zijn. De meeste daarvan leven in het woestijngebied omdat ze daar naartoe zijn gevlucht. Cat had allerlei voorwerpen die waren versierd met gele dingen en verhalen, die erin gebeiteld waren. Door de verschillende lagen zag dit er heel mooi uit. Ook vertelde ze over hóe slim Aboriginals met de natuur omgaan, omdat ze al zoveel ervaring met de natuur hier hebben. Daar kunnen ze hier nog wat van leren. De verschillend halen zijn me nog steeds niet helemaal duidelijk. Wel zei Cat dat er een kern van waarheid in zat, omdat ze hier lang geleden nog megafauna hadden. Ze hadden bijvoorbeeld een slang van 87 inch, dus als die gaat graven heeft dat wel degelijk effect op het landschap. Het was in ieder geval interessant en ik heb weer een beetje meer over de Aboriginalcultuur geleerd.