Australië, dag 234

Vandaag was dus mijn verjaardag en ondanks dat ik op vakantie ben, moest ik toch vroeg opstaan. Dus toen ik om half 6 opstond, kwam een van mijn kamergenoten net terug van een of ander feestje waarschijnlijk. Ik wilde snel wat ontbijten, maar pap, mam, Manon en Niek zaten met hun gedachten al wat uren verderop en waren druk bezig om mij toch een jarig gevoel te geven. In eerste instantie had ik wat moeite om de filmpjes, die ze gestuurd hadden, te zien, maar uiteindelijk is het gelukt. En het was een mooi verjaardagscadeau, omdat ik iedereen weer even zag, zelfs de hondjes en oma en gelukkig zag oma er wel vrolijk uit. Ik denk wel dat de man met nachtdienst zich afvroeg wat ik aan het kijken was.

Toen ik helemaal klaar was om te gaan en mijn sleutel in wilde leveren, bleek dat de borg, mijn internationale rijbewijs, nog achter slot en grendel zat. Ik had moeten zeggan dat ik vroeg weg moest, maar niemand had dit van tevoren tegen mij gezegd. Nu moest ik wachten tot de man met de sleutel er was en hij was ook nog aan de late kant. In die tijd heb ik nog wel even met pap en mam kunnen bellen. Nu had had ik alleen niet meer genoeg tijd om de bus te nemen en ze konden mij ook niet wegbrengen met hun eigen shuttlebusje, dat een halfuur later zou gaan. Er zat voor mij dus niks anders op dan een taxi te nemen, die ook nog duurder was dan ze bij het hostel hadden gezegd. Ik was dus behoorlijk geïrriteerd tegen de tijd dat ik bij het station was.

Bij het station was niet duidelijk waar de bus zou vertrekken, maar er was een meisje van de boot gisteren, die dezelfde bus mest hebben en samen hebben we de halte gevonden, maar om 7 uur was er nog niemand. Uiteindelijk kwam de bus dan, maar hij vertrok te laat, dus in die tijd kon ik met Niek bellen. Toen de chauffeur aan z'n praktische praatje begon, zijn we maar gestopt met bellen. Ik vond de chauffeur overkomen als nogal een chagrijn, maar toen we bij Mission Beach aankwamen, kreeg ik het idee dat dit deels ook was omdat hij het een beetje had gehad met onverantwoordelijke backpackers. Een Frans meisje was namelijk uitgestapt, ondanks dat hij 2 keer had gezegd om dat niet te doen, dus moesten we op haar wachten.

Ik was super moe, dus heb geprobeerd te slapen. Dit lukte niet echt en toen we de bus uit moesten voor een pauze, voelde ik me een beetje misselijk van vermoeidheid. Ik was dus blij toen we weer verder gingen. De chauffeur heeft toen een film op gezet en ondanks dat ik wilde slapen, heb ik toch steeds meer zitten kijken. Het ging namelijk over walvissen. Uiteindelijk kwamen we in Townsville bij de ferry terminal aan. Daar moest ik nog zo'n uur wachten op de boot naar Magnetic Island, mijn bestemming voor vandaag. Doordat ik vanochtend de taxi had moeten namen, had ik geen geld meer voor de bus naar mijn hostel, dus moest ik pinnen bij een automaat, waar een fee op zat, en bij het winkeltje deden ze niet aan cash out, wat mij weer irriteerde.

Om kwart over 2 zat ik op de boot, die voor een ferry maar klein was. Ik had geen zin om sociaal te doen, dus heb ik gewoon van het windje en het uitzicht zitten genieten. Het was maar een kort tochtje, omdat Magnetic Island maar 8 kilometer van Townsville af ligt. In Nellie Bay, de grootste plaats op Magnetic Island, kon ik gelukkig meteen met de bus. Dit was wel een mooie weg door de rotsige bergen en langs de blauwe zee. Uiteindelijk kon ik recht voor Bungalow Bay, mijn hostel in Horseshoe Bay, uitstappen. Toen ik in wilde checken, zei dat meisje dat ik nog bij moest betalen voor een upgrade. Daar had ik nu dus echt geen zin in, dus heeft ze me toch in mijn 8 persoonskamer gezet. Leuk geprobeerd.

De kamer was meer een gedeelde bungalow in het bos met eigen badkamer en het deed me aan mijn kamertje in Glasgow denken, omdat het zo nieuw rook. Wifi lag eruit vandaag, dus er was niet zoveel te doen hier. Ik heb dus gevraagd wat ik allemaal kon doen. Ik kon de Forts walk doen, maar toen ik daaraan begon, was het behoorlijk heet. Ik had er dus helemaal geen zin in en ben omgedraaid en naar het centrum gelopen. Daar heb ik met Manon gebeld en daarna heb ik een restaurant gezocht voor mijn verjaardagsdiner. Dat was niet makkelijk, want het was allemaal nogal prijzig. Uitiendelijk ben ik voor een soort kunstzinnig restaurant gegaan met een mooie tuin met veel schaduw. Het eten was in ieder geval lekker: verse ravioli gevuld met pompoen, feta en spinazie met een kaassaus met pijnboompitten en rucola en sticky date pudding als toetje. Daarna ben ik teruggelopen. In de bungalow heb ik nog even met een Ethiopisch-Amerikaans meisje, Sara, zitten praten en daarna ben ik gaan slapen.