Australië, dag 238

Ik werd vandaag vroeg wakker, maar ik had prima geslapen, behalve dat ik een keer wakker werd door te warme voeten. Dit verbaasde mij, want boven mij sliep iemand, die naast mijn hoofd moest stappen om in z'n bed te komen. Rond half 7 ben ik rustig opgestaan, maar ik was niet de enige. Om half 8 was het ontbijt, dat niet geweldig was omdat ze alleen van dat slappe brood hadden.

Om half 9 ging de boot al voor anker bij 'Shit Beach'. Dit nomde Stephen zo omdat het aan de andere kant van het eiland zo'n spectaculair strand was. In groepjes heeft Tom, de kapitein, ons met de speedboot op het strand gedropt en daarna zijn we met Stephen naar de andere kant gelopen. We waren op Whitsunday Island, het grootste eiland, en het strand aan de andere kant is de derde meest gefotografeerde bezienswaardigheid van Australië: Whitehaven Beach bij Hill Inlet. Het was ook wel heel mooi. Het zand was super fijn en het water helder blauw. Het zand was zo wit dat ik zelfs met mijn zonnebril en hoedje nog met mijn ogen moest knijpen. Het zand bestaat voor het grootste deel uit kwarts en de NASA gebruikt dit zand voor telescooplensen.

We konden hier zwemmen, maar ik heb gewoon wat rondgelopen en foto's gemaakt, die totaal geen recht deden aan de werkelijkheid. Ik kwam Alex, Sophie en Jordy, uit Engeland, en Rudolf, uit Zuid-Afrika met Afrikaans als moedertaal, tegen en met z'n allen zijn we naar de zandbank gelopen. Daar heb ik een foto geprobeerd te maken waarop iedereen sprong en een 'boomerang'. Dat is een kort filmpje dat telkens heel snel opnieuw afspeelt. Vooral de boomerangs van de jongens waren heel grappig. Jordy liet zichzelf vallen, waardoor het leek alsof hij zichzelf heel hoog kon opdrukken, en Rudolf sprong in een pirouette. Dat deed hij niet zo goed, waardoor de boomerang er uitzag als een spastische aanval. Terug bij ons plekje, heb ik bij 2 Duitse meisjes in de schaduw gezeten. Eentje had telkens last van haar oog, maar gelukkig hielpen mijn oogdruppels wat.

Nadat we nog wat goepsfoto's hadden gemaakt, liepen we naar de lookout. Dit was echt een spectaculair uitzicht met het blauwe water, het witte zand en de zandbanken, die overal kronkelden. Dit is denk ik het mooiste strand dat ik ooit heb gezien. Omdat we met zo'n grote groep waren, zou Stephen achteraan lopen en JOrdy moest leiden. Hij liep om te beginnen alleen al bijna de verkeerde kant op. Toch volgde iedereen uiteindelijk en terug bij Shit Beach was iedereen er uiteindelijk toch ondanks dat we tussendoor wat mensen mistten.

Toen we allemaal weer terug bij de boot waren en weer op weg waren, was het tijd om te lunchen. We konden ons eigen broodje gezond maken en ondertussen zeilden we naar South Whitehaven Beach. Voor de kust gingen we voor anker en het was weer zwemtijd. Je kon zelf naar het strand zwemmen of gebracht worden met de speedboot. Sommigen bleven een hele tijd bij de boot om van het dak af te springen. Ik wilde ondertussen bij het trappetje aan het water wennen, maar uiteindelijk ben ik er toch ingegaan. Ik ben naar het strand gezwommen, waar het water best wel warm was, dus het was beter om in het water te blijven. Alex vertelde mij dat een schildpad naast haar boven water was gekomen om adem te halen, maar ik heb geen schildpadden gezien.

In het water wilden mensen weer een hair flick doen. Ik weet niet wat daarmee is. Stephen heeft toen ook nog een beard flick gedaan, omdat zijn baard langer is dan zijn haar. Na en tijdje wilde ik weer zwemmen, dus besloot ik terug naar de boot te zwemmen, maar nu de golven mijn richting opkwamen, was het een stuk zwaarder. Toch ben ik op eigen kracht terug gekomen. Daarna moest ik wel even uitrusten en toen vroeg ik me af of het wel zo verstandig was om helemaal alleen weer naar he strand te zwemmen. Ondertussen was ik aan het kijken hoe ze op het strand bezig waren een menselijke piramide te maken. In ieder geval was het water nu weer te koud en de rest kwam alweer terug, de meesten met de speedboot, dus ben ik maar lekker op de boot gebleven.

Daarna moesten we weer een tijd zeilen om bij Luncheon Bay te komen, dat vrij ver bovenin lag. Hier was het weer snorkeltij, al was het water ook nu weer niet erg warm, maar omdat het nu nog zonnig was, was het nog mooier dan gisteren. Soms kon je de zonnestralen door het water zien filteren en er waren zoveel vissen in allerlei kleuren. Je kon zo door een hele school zwemmen. Tom had voer meegenomen voor de vissen en ze doken erop. Sommige mensen vonden het eng om daar tussen te zitten. Ik vond het wel grappig. Je kon ze van super dichtbij zien en je moest moeite doen om ze niet aan te raken. Toen ik op een gegeven moment weer verder wilde zwemmen, raakte ik er wel eentje aan, dus ik hoop dat ik z'n schubben niet heb beschadigd.

Mijn masker liep na een tijdje weer iedere keer vol bij de neus, maar ik had geen idee waarom, omdat het niet de hele tijd zo was. Ik heb toen nog wel even gesnorkeld, maar na een tijdje had ik het wel gehad. Toen moest ik weer terug in de speedboot dat elegantie ten top was. Sommige mensen konden zichzelf hoog genoeg ophijsen, maar de meesten werden omhoog getrokken door iemand en rolden dan de boot in als een walvis ofzo. Ik hoorde bij die laatste groep.

Na Luncheon Bay zijn we even verderop naar Mantaray Bay gegaan, maar omdat ik het ondertussen koud had, ben ik niet meer het water ingegaan. Omdat hier maar 2 boten tegelijk voor anker mochten, konden wij niet meer voor anker. Daarom moest de boot soms een beetje worden bijgestuurd om niet te ver weg te drijven. Mantaray Bay was George's huis, een gigantische vis, die er op foto's nogal sloomuitziet. Ik heb George dus gemist, maar vanaf de boot kon ik wel batfish zien, die ik ook al in Cairns had gezien.

Na deze laatste snorkelplek voor de dag zijn we richting de kust van Hayman Island gezeild, helemaal in het noorden. Dit is een super duur eiland. Onderweg konden we van een mooie, rode zonsondergang genieten met nacho's erbij. Toen we eenmaal voor anker lagen, heb ik nog even naar de vissen zitten kijken. Er waren behoorlijk wat giant trevally, die er vanaf de boot een beetje uitzagen als haaien. Dit was wel vet, want die waren op kleine vissen aan het jagen en soms vingen ze er ook wat. Daarna ben ik naar binnen gegaan, waar ik wat heb gelezen en spelletjes heb gedaan tot het avondeten. Ik had helemaal geen honger meer na de nacho's, maar het was toch lekker.

Daarna heeft Conner ons de foto van de trip laten zien, die hij en Stephen hadden gemaakt. Ook ik stond er een paar keer best oké op. Bij 1 groepsfoto mocht je juist niet lachten anders moest je een lepel Vegemite eten. Conner dacht dat ik op de foto lachtte, maar de rest stemde gelukkig van niet. Twee anderen waren minder gelukkig. Wie helemaal veel op de foto stond, was de schildpad van gisteren, die er blijkbaar toch meer dan 1 was. Dat was maar goed ook, want anders zal hij ook wel gedacht hebben waarom hij door een stel idioten werd gestalkt. Na de foto's ben ik naar bed gegaan, omdat we de volgende dag op tijd op moesten, Het viel me op dat ik door het raampje recht boven mijn hoofd vanuit mijn bed sterren kon kijken, al was het niet zo'n goed zicht.