Australië, dag 246

Vandaag zou ik gaan kanoën in de Everglades bij Noosa. Gelukkig begon deze trip pas later, dus hoefde ik niet echt vroeg op te staan. Toch was ik om kwart voor 7 wakker en ben ik maar opgestaan. Ik heb een beetje zitten lezen en ik ben naar het kantoor van de kanotocht gelopen omdat ik nog wat vragen had. Rond kwart over 9 ben ik naar de bushalte gelopen, waar ik om half 10 opgehaald zou worden. Om 5 over half 10 was er nog niemand, dus heb ik het nummer gebeld van het kantoor en toen kwam het busje net aangereden.

Het busje heeft ons naar Noosaville gebracht, waar we met de boot moesten. Tegen 10 uur konden we op de boot. Er waren nog wat meer mensen ondertussen, die zelf naar de boot waren gekomen. Op de boot wilde ik bij het raam gaan zitten, maar die zitting was zo heet door de zon, dat ik mijn tas daar maar opgelegd heb, en voorlopig op de zitting daarnaast heb gezeten, totdat de zitting naast het raam afgekoeld was. Het eerste stuk met de boot konden we niet te snel varen, omdat er woonboten waren. Deze zagen er iets anders uit dan die in Nederland. Ze lagen een beetje her en der verspreid over de rivier en ze hadden meerdere verdiepingen. Er waren er 2 die er heel leuk uitzagen, omdat ze van oud, donker hout waren gemaakt. Ze zagen er wel een beetje gammel uit, maar wel gezellig.

Verderop konden we wat meer scheuren. De voorkant van de boot kwam dan helemaal omhoog en als we weer langzamer moesten, zakte de voorkant echt weer in het water. Er waren verschillende plekken met een snelheidslimiet. Eentje was een eiland, waar iemand super dure accommodatie had gemaakt. Daar bleven allemaal bekende mensen slapen, zoals Johnny Depp en zijn honden. Een andere plek was een camping, waar ooit veel in de rivier werd gezwommen, maar waar nu mensen permanent kampeerden, omdat ze financieel een beetje in de problemen zaten. Zoals de gids zei, niet de beste plek om vakantie te vieren.

Het water hier is zout, omdat het niet ver van de zee ligt. We zagen dan ook pelikanen en dezelfde vogel, die ik ook op de Mary River bij Kakadu had gezien. De mensen achter mij vroegen of hier ook krokodillen zagen. Die zijn hier weleens geweest, maar over het algemeen is het te zuidelijk voor salty's hier. Wel zitten er soms bull sharks, maar er was nog nooit iemand aangevallen. Toch dacht ik bij mezelf dat ik hier liever niet ging zwemmen.

Er waren 2 'meren' onderweg. Ik had het zelf geen meer genoemd, omdat het meer op een breder stuk van de rivier leek. Het tweede meer was interessant, omdat het super ondiep was. De meeste plekken waren maar enkeldiep. Er waren dus palen om aan te geven waar we konden varen en de boot kon niet stoppen, omdat we dan te ver naar beneden zouden zakken. Het eerste deel scheurden we dus over het water. In het midden heeft de gids de boot even stilgelegd, zodat we konden zien hoe ondiep het was. Dit was het diepste punt en dat was anderhalve meter diep. We konden dus duidelijk de bodem zien, ook omdat het weer heel helder water was. Toen we daarna weer tussen de paaltjes door moesten, gingen we langzamer, omdat er kayakkers waren. Een van de koppels schrok nogal van onze boot, want ze riep naar haar eigen gids dat ze bijna dood ging.

Na dit ondiepe meer, dat het grootste tidal lake in Australië is met 9 kilometer lang, kwamen we in heel donker water. Dit maakte dat alles heel goed reflecteerde in het water. Dit was echt mooi om te zien, vooral met de wolken in de lucht, die je dan weer terug zag in het water. Hier waren ook allemaal waterlelie's. Er was zelfs een breder stuk water, een soort meer, dat helemaal vol lag met lila waterlelie's, behalve een pad waar wij doorheen konden. In de middag waren alle waterlelie's dicht, zoals de gids al had gezegd.

Even verderop was onze plek voor morning tea, net in de Everglades. Er was niet zoveel, behalve een toiletgebouw en wat boomstammen als bankjes en een tafel. Even verderop was een camping, maar het leek niet alsof het hier heel druk was. Ik zat in de groep die de heenweg zou kanoën, dus toen ik klaar was met morning tea, kon ik bijna meteen op weg. Ik deelde de kano met 2 andere mensen, een Duits meisje en een Engelse jongen. De jongen zou achterin zitten om te sturen en het meisje en ik zouden ieder aan 1 kant peddelen. Dit was best wel ontspannend, omdat je gewoon aan je eigen kant blijft peddelen en af en toe omruild en je je verder niet druk hoeft te maken over het sturen. Het kabbelen van het water onder de kano hielp ook wel mee.

De route was niet ingewikkeld: eerst links en dan bij het bordje voor Lake Como naar rechts. Dit ging prima en na een tijdje werden we ingehaald door de boot. We gingen vrij goed en zijn geen enkele keer op de kant terechtgekomen of in de struiken ofzo. De 2 kano's achter ons hadden daar wel af en toe last van. Wel moesten we soms uitkijken voor takken onder water, maar we zijn alleen over een rots geschoven, die de jongen niet had gezien. Aan het einde werden we bijna ingehaald door het oudere echtpaar dat achter mij in de boot had gezeten, maar wij waren toch nog de eersten. Toen moesten uit de boot klimmen, omdat er alleen een aanlegsteiger was.

Bij deze plek, Harry's Hut, was de gids al bezig om lunch te maken. Sommige mensen besloten in de tussentijd in het water te duiken, maar ik vond het er een beetje te donker uitzien, dus ik heb meegeholpen met alles klaarzetten voor de lunch, wat de gids wel kon waarderen. Het was een barbecue, maar omdat ik vegetariër was, had ik een quiche, die erg lekker was. De meeste backpackers zaten in de zon te lunchen. Ik heb dat geprobeerd, maar dat werd toch wel heet, dus ben ik onder een afdakje bij het oudere koppel gaan zitten. Even later kwam er nog een ouder echtpaar bij zitten, dus ik heb met de oudere mensen zitten praten.

Toen we klaar waren met de lunch is de andere groep op weg gezet om terug te kanoën, terwijl de lunch nog opgeruimd moest worden. Ondertussen kwamen er 2 goanna's kijken of er nog wat eten over was gebleven. Nadat de lunch was opgeruimd, zijn we met de boot terug gegaan. Nu kon ik wat foto's maken en rustig om me heen kijken. Het water hier was blijkbaar te zuur, waardoor er weinig dieren leefden hier. Vogels verliezen blijkbaar hun veren als ze hier het water ingaan. Het was me van tevoren niet opgevallen, maar er waren hier inderdaad geen vogels. We haalden de kanoërs niet al te ver van het eindpunt in, dus dat betekende dat we bij onze plek voor morning tea niet al te lang hoefden te wachten.

Daarna gingen we met z'n allen weer in de boot om terug naar Noosa te varen. De gids heeft ons het verhaal over Eliza Fraser verteld. Dit verhaal hadden we natuurlijk ook op Fraser Island gehoord, maar hier was het iets anders. Eliza Fraser en haar man, kapitein Fraser, waren ooit op Fraser Island gestrand, dat nu naar hun vernoemd is. Volgens onze gids vandaag was bijna de hele bemanning door de Aboriginals vermoord, behalve Eliza, omdat ze nog nooit een blanke vrouw hadden gezien. Zij werd gevangen genomen en bleef 3 maanden bij de Aboriginals totdat ze op onze morning tea plek gered is. In haar verhaal kwamen de waterlelie's ook voor en blijkbaar is ze door dat water gelopen om weg te komen. Ik moet in ieder geval maar eens opzoeken hoe het verhaal op internet is.

De terugweg ging naar mijn idee wat sneller, maar dat kan ook komen doordat de terugweg meestal sneller lijkt te gaan. Toen we weer terug aan wal waren, werden we weer met het busje teruggebracht. In het hostel heb ik toen met mam gebeld en daarna heb ik wat gegeten. Chris wilde nog even door het toeristische centrum van Noosa lopen, dus ben ik meegegaan, maar er was niet echt veel te zien. Het waren vooral gesloten winkeltjes en restaurantjes, die er veel te duur uitzagen. Ze hadden heel veel lichtjes in de bomen hangen en de meeste bomen zagen er uit alsof ze in een regenwoud thuis hoorden in plaats van langs een straat. Chris wilde nog de Noosa Parade zien, een andere weg. Ik was daar al overheen gereden vandaag met het busje, dus ik hoefde daar niet naartoe. Er was ook niet zoveel te vinden op die weg. Ik ben dus terug naar het hostel gegaan, waar ik nog wat heb zitten lezen.