Australië, dag 270
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
28 Oktober 2016 | Australië, Sydney
Tegen half 6 vond ik dat ik wel genoeg had geprobeerd om te slapen, dus ben ik maar gewoon rechtop gaan zitten. Tegen half 7 had ik honger, dus heb ik mijn ontbijt gegeten. Omdat ik alleen nog maar pindakaas als beleg had, had ik wat anders in plaats van de pasta moeten bedenken en dat was hazelnootjes met stukjes chocola en op elkaar geperste muesli geworden. Was best lekker.
Ondanks dat we een omweg hadden moeten nemen, omdat er aan de weg werd gewerkt, waren we mooi om 7 uur bij Central Station. Omdat ik 2 weken geleden het hostel al had gevonden, kon ik zo naar het juiste perron en naar het hostel lopen. Ondanks dat mij toen was verteld dat de receptie gewoon open zou zijn, was de balie nog gesloten. Gelukkig kwam er al snel iemand aan, die zei dat ik tegen 11 uur in zou kunnen checken. Ik ben toen maar bij de keuken gaan zitten om eerst wat praktische dingen te regelen, zoals een planning voor de komende week. Toen ik daar rond half 9 klaar mee was en wat spullen uit mijn bagage bij de receptie wilde halen, kon ik al inchecken. Dat kwam mooi uit. En mijn backpack werd ook nog voor mij naar mijn kamer gebracht. Handig.
Nu kon ik even rustig uitzoeken wat ik mee moest nemen. Ik moest eerst een formulier voor de Australische belastingdienst posten en daarna naar de apotheek om wat medicijnen op te halen, waar ik een Australisch recept voor had. Dat kostte me een rib uit het lijf. Daarna ging ik maar weer naar de bank, waar ik te horen kreeg dat ik een nummer moest bellen, waar ze mij verder konden helpen. Bleek dat ik nu alleen een kopie van mijn paspoort moest laten maken bij de bank en dat op moest laten sturen.
Eerst wilde ik naar Elizabeth Bay House, dat vlakbij was. Ik dacht dat het aan de hoofdstraat lag, dus het was maar goed dat er een bordje was. Het was groter dan ik had gedacht. Ik had meer een stadswoning voor rijke mensen verwacht, maar het was een flink landhuis. Dat kwam doordat het ooit omgeven was door een aardig landgoed en een hoop natuur. In die tijd, rond 1835, was het dus behoorlijk geïsoleerd. Dit was moeilijk voor te stellen met alle gebouwen er omheen. Er was dan ook niks meer overgebleven van het landgoed dan het huis.
Ik begon met een film over de geschiedenis van het huis in de kelder. Dit was wel interessant, omdat er wat dingen nagespeeld werden en er veel over het huis en de omgeving werd verteld aan de hand van de brieven van een van de dochters aan haar broer. Die dochter heeft het huis echter nooit afgezien omdat ze een paar jaar ervoor, 6 weken na haar huwelijk overleed. De rest van de familie, die er heeft gewoond, Alexander Macleay, zijn vrouw en 2 van de 17 kinderen, heeft er niet lang van kunnen genieten. Tegen de tijd dat het huis af was, was Alexander bankroet. Zijn oudste zoon heeft de schulden overgenomen en zijn familie eruit gekickt. Hij heeft daarna 20 jaar in z'n eentje in dit kast van een huis gewoond.
Na de film ben ik aangesloten bij een rondleiding die net was begonnen in de Dining Room. Het pronkstuk van het huis was de dome, die meer ovaal was met een mooie trap. De vloer hier leek niet echt mooi, maar dat kwam doordat het met de tijd was versleten. Een van de schoorsteen mantels was van dezelfde steen en het bleek ooit mooi te zijn geweest en heel glad. De Breakfast Room lag aan de hal met de dome. Die was rond gemaakt en zelfs de deur was zo gemaakt dat die een beetje rond liep. De Drawing Room zag er mooi uit, maar die was blijkbaar maar 1 keer officieel gebruikt. Ik denk alleen dat ze hem wel vaker gebruikten.
De bibliotheek was ooit de grootste kamer in Australië. Nu vond ik hem vooral stinken. De familie Macleay was een fervent verzamelaar van insecten en dat soort dingen, dus er lag hier aardig wat tentoongesteld, al was er ook een museum ingericht met de verzameling. Op de bovenverdieping waren wat informeler kamers. Zo was er een ma er voor borduren enzo. Hier was een deur naar het balkon. Oorspronkelijk was het plan om rond 3 kanten van het huis een portico te bouwen en dan is een deur naar het terras logisch. Vanwege de geldproblemen ging dat niet door, maar de vrouw van de neef, die het huis erfde, heeft bij de ingang toch een portico gebouwd, zodat de deur niet in de lucht uitkwam.
De kamer van Alexander en Eliza had een gigantisch bed met een trappetje om erin te klimmen en in dat trappetje zat een pot. Mooier was echter het uizicht op de baai en nu zag ik hoe gelukkig het was dat de overheid het parkje voor de deur had overgenomen, want er was nog steeds een uitzicht, al was het aan de zijkanten vol gebouwd. Verder was er nog een slaapkamer van de dochter en een kamermeisje, dat Eliza liever in het huis liet slapen voor noodgevallen. Na de rondleiding heb ik nog zelf even door het huis gelopen.
Ondertussen had ik honger, maar ik besloot eerst naar de bank te gaan. Daar heeft die man mooi een kopie voor mij gemaakt, maar hij wist niet of hij het per post of mail moest opsturen. Ik heb maar gezegd per post. Daarna heb ik boodschappen gedaan en omdat ik eindelijk langer op een plek bleef, kon ik eindelijk pasta met tomatensaus maken 's avonds. Daarna ben ik terug naar het hostel gegaan. Ik wilde eigenlijk naar het Jewish Museum, maar dat was blijkbaar in de middag gesloten, dus heb ik maar weer praktische dingen gedaan. Toen ik de borg wilde betalen, dacht iemand die op de receptie zat te wachten dat ik bij de receptie werkte, omdat ik er wel officieel uitzag.
Uiteindelijk ben ik naar de toeristeninformatie gegaan en heb gevraagd of mijn week planning haalbaar was en hoe ik waar kon komen. Ik had namelijk bij Elizabeth Bay House een Museum Pass gekocht, dus wilde ik daar ook zoveel mogelijk van inplannen. Daarna heb ik bij Peter Pand mijn blog bijgewerkt en tegen 5 uur ben ik terug gegaan. In het hostel heb ik mijn pasta gekookt. Ik dacht eerst dat het niet zoveel was, maar mijn bord zat stampvol. Na het eten heb ik niet meer veel gedaan.
Ondanks dat we een omweg hadden moeten nemen, omdat er aan de weg werd gewerkt, waren we mooi om 7 uur bij Central Station. Omdat ik 2 weken geleden het hostel al had gevonden, kon ik zo naar het juiste perron en naar het hostel lopen. Ondanks dat mij toen was verteld dat de receptie gewoon open zou zijn, was de balie nog gesloten. Gelukkig kwam er al snel iemand aan, die zei dat ik tegen 11 uur in zou kunnen checken. Ik ben toen maar bij de keuken gaan zitten om eerst wat praktische dingen te regelen, zoals een planning voor de komende week. Toen ik daar rond half 9 klaar mee was en wat spullen uit mijn bagage bij de receptie wilde halen, kon ik al inchecken. Dat kwam mooi uit. En mijn backpack werd ook nog voor mij naar mijn kamer gebracht. Handig.
Nu kon ik even rustig uitzoeken wat ik mee moest nemen. Ik moest eerst een formulier voor de Australische belastingdienst posten en daarna naar de apotheek om wat medicijnen op te halen, waar ik een Australisch recept voor had. Dat kostte me een rib uit het lijf. Daarna ging ik maar weer naar de bank, waar ik te horen kreeg dat ik een nummer moest bellen, waar ze mij verder konden helpen. Bleek dat ik nu alleen een kopie van mijn paspoort moest laten maken bij de bank en dat op moest laten sturen.
Eerst wilde ik naar Elizabeth Bay House, dat vlakbij was. Ik dacht dat het aan de hoofdstraat lag, dus het was maar goed dat er een bordje was. Het was groter dan ik had gedacht. Ik had meer een stadswoning voor rijke mensen verwacht, maar het was een flink landhuis. Dat kwam doordat het ooit omgeven was door een aardig landgoed en een hoop natuur. In die tijd, rond 1835, was het dus behoorlijk geïsoleerd. Dit was moeilijk voor te stellen met alle gebouwen er omheen. Er was dan ook niks meer overgebleven van het landgoed dan het huis.
Ik begon met een film over de geschiedenis van het huis in de kelder. Dit was wel interessant, omdat er wat dingen nagespeeld werden en er veel over het huis en de omgeving werd verteld aan de hand van de brieven van een van de dochters aan haar broer. Die dochter heeft het huis echter nooit afgezien omdat ze een paar jaar ervoor, 6 weken na haar huwelijk overleed. De rest van de familie, die er heeft gewoond, Alexander Macleay, zijn vrouw en 2 van de 17 kinderen, heeft er niet lang van kunnen genieten. Tegen de tijd dat het huis af was, was Alexander bankroet. Zijn oudste zoon heeft de schulden overgenomen en zijn familie eruit gekickt. Hij heeft daarna 20 jaar in z'n eentje in dit kast van een huis gewoond.
Na de film ben ik aangesloten bij een rondleiding die net was begonnen in de Dining Room. Het pronkstuk van het huis was de dome, die meer ovaal was met een mooie trap. De vloer hier leek niet echt mooi, maar dat kwam doordat het met de tijd was versleten. Een van de schoorsteen mantels was van dezelfde steen en het bleek ooit mooi te zijn geweest en heel glad. De Breakfast Room lag aan de hal met de dome. Die was rond gemaakt en zelfs de deur was zo gemaakt dat die een beetje rond liep. De Drawing Room zag er mooi uit, maar die was blijkbaar maar 1 keer officieel gebruikt. Ik denk alleen dat ze hem wel vaker gebruikten.
De bibliotheek was ooit de grootste kamer in Australië. Nu vond ik hem vooral stinken. De familie Macleay was een fervent verzamelaar van insecten en dat soort dingen, dus er lag hier aardig wat tentoongesteld, al was er ook een museum ingericht met de verzameling. Op de bovenverdieping waren wat informeler kamers. Zo was er een ma er voor borduren enzo. Hier was een deur naar het balkon. Oorspronkelijk was het plan om rond 3 kanten van het huis een portico te bouwen en dan is een deur naar het terras logisch. Vanwege de geldproblemen ging dat niet door, maar de vrouw van de neef, die het huis erfde, heeft bij de ingang toch een portico gebouwd, zodat de deur niet in de lucht uitkwam.
De kamer van Alexander en Eliza had een gigantisch bed met een trappetje om erin te klimmen en in dat trappetje zat een pot. Mooier was echter het uizicht op de baai en nu zag ik hoe gelukkig het was dat de overheid het parkje voor de deur had overgenomen, want er was nog steeds een uitzicht, al was het aan de zijkanten vol gebouwd. Verder was er nog een slaapkamer van de dochter en een kamermeisje, dat Eliza liever in het huis liet slapen voor noodgevallen. Na de rondleiding heb ik nog zelf even door het huis gelopen.
Ondertussen had ik honger, maar ik besloot eerst naar de bank te gaan. Daar heeft die man mooi een kopie voor mij gemaakt, maar hij wist niet of hij het per post of mail moest opsturen. Ik heb maar gezegd per post. Daarna heb ik boodschappen gedaan en omdat ik eindelijk langer op een plek bleef, kon ik eindelijk pasta met tomatensaus maken 's avonds. Daarna ben ik terug naar het hostel gegaan. Ik wilde eigenlijk naar het Jewish Museum, maar dat was blijkbaar in de middag gesloten, dus heb ik maar weer praktische dingen gedaan. Toen ik de borg wilde betalen, dacht iemand die op de receptie zat te wachten dat ik bij de receptie werkte, omdat ik er wel officieel uitzag.
Uiteindelijk ben ik naar de toeristeninformatie gegaan en heb gevraagd of mijn week planning haalbaar was en hoe ik waar kon komen. Ik had namelijk bij Elizabeth Bay House een Museum Pass gekocht, dus wilde ik daar ook zoveel mogelijk van inplannen. Daarna heb ik bij Peter Pand mijn blog bijgewerkt en tegen 5 uur ben ik terug gegaan. In het hostel heb ik mijn pasta gekookt. Ik dacht eerst dat het niet zoveel was, maar mijn bord zat stampvol. Na het eten heb ik niet meer veel gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
