Nieuw-Zeeland, dag 10

Nadat ik gisteren een Nurofen had gepakt, heb ik prima geslapen. Ik moest om kwart over 6 op, maar ik was al voor de wekker wakker. Ik moest een paar keer flink hoesten, maar volgens mij werd niemand er wakker van. Toen ik opstond om me klaar te maken, vroeg het Nederlandse meisje of ik zachter kon doen. Dat heb ik maar geprobeerd al vond ik niet dat ik veel herrie had gemaakt. Om 7 uur ben ik richting het Base hostel gelopen, waar de meesten zaten en waar we opgehaald zouden worden voor een dagtrip naar Cape Reinga, uitgesproken als Rihanna met een g achter de n. Al snel werden we opgehaald, maar een kwartier later kwamen we langs Centabay Lodge, waar ik zat. Ik had dus een halfuur langer in bed kunnen blijven liggen.

We gingen eerst op weg naar een bos met kauribomen. Ondanks dat de zon vanochtend scheen, was het hier nog best wel fris. Het was geen groot rondje dat we moesten lopen. In 10 minuten kon je er op je gemak doorheen lopen. Hier hadden ze wat meer kauribomen dan gisteren, maar ze waren niet zo groot. Daarna gingen we verder op weg. Onderweg vertelde de gids af en toe wat bij interessante dingen. Dat was in ieder geval bij ieder dorpje. Die hadden namelijk allemaal een Maorinaam en er zat een verhaal achter waarom ze zo heetten. Zo waren er verschillende dorpjes vernoemd naar wat de Maori daar deden, zoals bedenksels maken, omdat hier eigenlijk alleen vogels waren. Ook was er Kareponia, wat California betekent, naar de mensen die uit Los Angeles kwamen na de aardbeving daar.

De gids vertelde verder dat hier in de o ge ING veel kiwifruit groeit en dat ze net een rode hadden o gewikkeld, die nog niet in de si kek ligt. Ben benieuwd. Ook heeft de gids enkele pa aangewezen. Dit zijn heuvels, die de Maori gebruikten als verdediging. Ze woonden hier niet, maar als er gevaar was, gingen ze de heuvel op, die ze versterkt hadden. Verder zagen we stukken kauri onderweg. Er mogen geen kauri meer omgehakt worden, omdat ze beschermd zijn, maar toch is er nog kaurihout voor toeristische prulletjes en renovaties van oude gebouwen. Dit komt doordat er ooit, lang geleden, een tsunami was, die de kauribossen, die hier in overvloed waren,met de grond gelijk heeft gemaakt. Daar overheen is weer van alles gegroeid en het hout is dus goed bewaard gebleven en dat graven ze nu op. En het goede nieuws is dat mensen, die diep de bossen ingaan, zeggen dat er weer jonge kauribomen groeien, dus over 1000 jaar zijn er weer kauribomen.

Onderweg waren er een hele hoop groene heuvels en bergen en veel koeien en schapen. Al die heuvels kwamen door de vulkanische activiteit. Er was een rots, die ooit op een vulkanische hotspot had gelegen. Er was wel wat magma omhoog gekomen, maar toen bewoog de aarde weer. Er was dus wel vulkanische rots, maar geen echte vulkaan. Het smalle schiereiland naar het noordelijke puntje was echter ontstaan door een reeks vulkanen, die dit tot een land hebben gevormd. We kwamen nog langs een belangrijk historisch plaatsje. Hier waren de Maori voor het eerst aan land gekomen met hun kano's, omdat de baai hier beschermd was, waardoor er bijna geen golven waren. Hier hebben we morning tea gehad, waar ik aan de praat raakte met een Slovenisch meisje dat in hetzelfde hostelm verbleef.

Omdat er aardig wat bussen op de weg waren, besloot de gids dat we eerst gingen sandboarden. Hier hadden ze hele grote zandduinen en het het te dan ook Giant Du es. We moesten een stukje door het water en waar we zouden sandboarden was onderaan ook water. Dat betekende dat je door het water zou glijden. Nu snapte ik waarom je droge kleren mee moest nemen. Ik begon hoofdpijn te krijgen en was erg moe, dus ik besloot even mee naar buiten te gaan, maar daarna in de bus even een dutje te doen. De gids had al gezegd dat ie niet wilde dat ik boven zou stikken van het hoesten. Blijkbaar had hij gemerkt dat ik soms behoorlijke hoestbuien had. Alleen vroegen verschillende mensen of ik een foto wilde maken als ze naar beneden kwamen. Dat heb ik dus gedaan of in ieder geval een poging tot. Daarna heb ik nog wat camera's overgedragen aan wat andere mensen en ben ik terug naar de bus gegaan. Daar heb ik niet kunnen slapen, omdat we niet lang hier blijven. Ook vroegen verschillende mensen, die tussendoor de bus in kwamen, of ik ziek was. Dat was in ieder geval vriendelijk benieuwd.

Na het sandboarden reden we door naar Cape Reinga met onderweg mooie uitzichten op bergen/heuvels met soms de oceaan op de achtergrond. Cape Reinga is bijna het noordelijkste puntje, maar dit is in ieder geval het einde of begin van Nieuw-Zeeland, dat heel smal is in het noordelijke punt. Alle Polynesische eilanden hebben een Cape Reinga, omdat Reinga zoiets als hemel betekent. Volgens de Maori gaan de zielen vanaf hier terug naar hun oorspronkelijke eiland. Het is dan ook de heiligste plek in Nieuw-Zeeland en eten wordt daar niet op prijs gesteld, omdat je dan de doden afleid.
Onderweg kon je ook Cape Maria van Diemen zien. De eerste plek, die door een Europeaan een naam heeft gekregen. Abel Tasman had het vernoemd naar de vrouw van de gouverneur van Oost-Indië. Dit was een mooie kaap om te zien. Vlak hiervoor lag een eilandje met de oude vuurtoren, die nu bij Cape Reinga, op het vasteland ligt. De naam van deze kaap leidde bij de gids tot wat vragen over Nederland, die ik voor hem heb beantwoord.

We hadden een uurtje de tijd om hier wat rond te kijken. Ik heb nog wat beter uitzicht gehad op Cape Maria van Diemen. Verder was er een heuvel vanwaar je mooi uitzicht had. Het bekendste was natuurlijk de vuurtoren hier, maar dat was niet Cape Reinga zelf. Dat was een kleinere rots met een boom erop en de Maori geloven dat de zielen de wortels van de boom gebruiken om naar beneden te gaan. Hier komen de Tasman Sea en de Stille Oceaan bij elkaar. Dit kun je een beetje zien inde verschillende kleuren water, maar vooral doordat die stromingen botsten. Dit zorgde voor Maoriverhalen dat hier een zeemonster zat, die slechte zielen opat. Of de verhalen nou waar zijn of niet, het uitzicht vanaf hier was echt heel mooi.

Vanaf hier gingen we naar Ninety Mile Beach. Dit is een echt strand, dat officieel een snelweg is, dus je moet wel een beetje uitkijken als je er overheen loopt. Een dagje strand heeft hier sowieso weinig zin, omdat je grof gezegd niet aan de westkust van Nieuw-Zeeland kunt zwemmen, omdat je anders een gratis reis naar Australië krijgt. De oorspronkelijke naam van het strand kwam van een stamhoofd, die via dit strand bij zijn dochter op bezoek ging. De naam nu komt door de afstand, die je met een stier kunt afleggen. Dat is normaal 30 mijl per dag en het duurde 3 dagen om het hele strand af te lopen met een stier. Alleen hadden ze niet gedacht aan het feit dat een stier niet gemaakt is om op het strand te lopen, waardoor zijn poten wegzakken. Hier op het strand heeft een groot deel van de groep pipi gezocht, schaaldieren, die je levend kon eten. Ik begon weer hoofdpijn te krijgen, dus ik ben al snel terug naar de bus gegaan.

Nu moesten we naar een souvenierwinkeltje, omdat de gids daar gratis de bus kon wassen. Hij had aln wel gewaarschuwd dat alles hier veel te duur was. Het enige dat we even moesten bekijken was de trap van kaurihout. Dat was gewoon een wenteltrap in de boomstam. Het was een behoorlijke trap en hij was zelfs te koop voor 2,5 miljoen dollar. De gids zei later dat hij waarschijnlijk niet echt te koop was, omdat ze dan het dak enzo eruit moesten slopen om de trap eruit te krijgen. Ben benieuwd wat ze zouden zeggen als ik had gezegd dat ik hem wilde kopen. Vanaf hier zijn we naar Mangonui gegaan. Dit betekent grote haai naar de haai, die hier ooit in de baai rond zwom. Hier hebben we fish and chips gegeten.

Toen was het gewoon terug naar Paihia. Onderweg heb ik nog wat met het Ierse en Franse meisje achter mij zitten kletsen. Toen ik terug was in Paihia ben ik maar bij Centabay Lodge uitgestapt. Daar wilde ik weer proberen te pinnen, wat nog steeds niet lukte. Daarna heb ik nog toetje gegeten en ondertussen raakte ik nog aan de praat met 2 Nederlandse mensen. Ik moest nog wat dingen regelen en verder heb ik niet meer veel gedaan.