Nieuw-Zeeland, dag 12

Vanochtend werd ik weer rond 7 uur wakker en ik hoorde meteen de wind tekeer gaan. Dit baarde me nogal zorgen, omdat ik een druk de naar de Hole in the Rock zou hebben en ondertussen weet ik dat als het te stormachtig is je niet kunt varen. Toen ik had gegeten en me klaargemaakt, had ik nog ruim de tijd. Ik ben dus maar naar het Maritime Building gelopen om na te vragen hoe het zat. Daar zeiden ze dat we wel konden vertrekken, maar waarschijnlijk konden we niet helemaal naar de Hole in the Rock. Ikn heb nog een keertje proberen te pinnen en weer had ik geen succes. Ik kon in ieder geval toch uitchecken en mijn bagage kon ik bij de receptie laten. Daarna ben ik weer naar het Maritime Building gelopen, waar ik om kwart voor 9 moest zijn.

Daar was nog steeds niet duidelijk of we nou wel of niet naar de Hole in the Rock konden gaan, maar toen ik aan boord wilden gaan, zeiden ze dat dat vandaag niet ging. Maar een druk de langs de eilanden was al meer dan ik vanochtend verwachtte. Ik ben mooi bovenin gaan zitten en toen we op weg gingen was dat behoorlijk winderig. We moesten oversteken naar Russell en je kon wel voelen dat het heel winderig was. In Russell hebben we een paar mensen opgehaald en toen konden we echt op weg. We hadden een kaart gekregen en op basis daarvan kreeg ik het idee dat we niet de goede kant op gingen en inderdaad gingen we verder de baai in. Daar kwamen we langs allerlei plaatsjes, waarover de kapitein van alles kon vertellen. Zo was er iemand geweest die net voor de douane zijn huis aan het water had gebouwd, zodat hij spullen zijn huis in kon smokkelen. Ook had Hundertwasser hier ergens gewoond en nu ligt hij hier ergens begraven. Verder woonde het schorriemorrie dus in Russel, de Hellhole, en daar tegenover, in Paihia, was de hemel, omdat daar alle missionarissen zaten. Toch was ik hier niet zo happy mee. Als ik de Bay of Islands ga bekijken, wil ik eilanden zien en niet plaatsjes waar ik ook met een auto naartoe kan.

Gelukkig dreven we na een uur de baai weer uit, terwijl de kapitein een telefoontje van zijn moeder kreeg om te vragen wat ie vanavond wilde eten. We gingen eerst helemaal naar de westkant van de baai. Ik was eerst binnen gaan zitten om oom te warmen, maar ik was net op tijd weer naar boven gegaan. Nu werd de zee pas echt ruig en we moesten blijven zitten. Ook als de kapitein dat niet had gezegd, had ik dat gedaan, want ik had momenten dat ik me echt aan mijn stoel vastklampte. Nu was het uitzicht wel een stuk beter. Er waren genoeg rotsige of groene kustlijnen of eilanden te zien. Ze op de foto krijgen was wat moeilijker met al die golven en mist.

De kapitein wist over ieder plekje wel wat te vertellen. We zijn langs het tweede grootste en langste eiland gevaren, dat normaal vol staat met schapen. Daarachter lagen de Black Rocks. Dat zijn vulkanische rotsen, die uit de zee omhoog zijn gekomen. Hier hadden ze een bepaald soort ijsvogel neergezet om te proberen om de echte versie daar te laten broeden, maar het was een meeuw die er vaak naast zat en de vogels in kwestie gingen ergens anders naartoe. De kapitein had het over verschillende riffen gehad, die waren vernoemd naar schepen die erop waren gelopen. Nu was hij aan het denken of het wel veilig was om naar Marsden Cross te gaan vanwege zo'n rif. Fijn idee. Toch heeft hij ons er veilig naartoe gebracht. Kader en was een missionaris en hier heeft hij de eerste mis in Nieuw-Zeeland gehouden. Hier was een boot in de baai en de kapitein was eerst bang dat ze problemen hadden. Even later bleek dat ze gewoon hun anker langzaam ophaalden om de modder eraf te spoelen, omdat de bodem hier heel modderig was.

Nu we aan het einde van de westkant waren, gingen we richting het oosten. Dit was meer richting de oceaan, dus het was weer ruige zee. Ondanks de regen zagen de eilanden er heel mooi uit en ik kan alleen maar bede ken hoe mooi dit moet zijn als de zon schijnt en het water mooi blauw is. Ondertussen hadden we ook nog steeds geen dolfijnen gezien, maar iemand van de crew spotte een pod en daar gingen we dan op af. Ik zag nog niet meteen dolfijnen, maar dit was ook een van de mooiste plekjes in de baai, die ik tot nu toe had gezien. Al snel zag ik de dolfijnen en ze waren super actief. Waar ze in Port Stephens, in de eerste week, nauwelijks boven water kwamen, sprongen deze regelmatig omhoog en dan bedoel ik ook echt hoog. En nu lukte het dus wel om een paar fatsoenlijke foto's te maken. De kapitein had geen idee wat ze aan het doen waren, maar zolang ze maar springen vind ik het prima. Er was ook een babydolfijn te zien en ze sommige zwommen super dicht bij de boot. Je kon de krassen op hun huid zien. Toen viel me op dat ze eigenlijk best wel groot zijn.

O ja, ondertussen was het behoorlijk begonnen met regenen, dus toen we weer verder gingen, gingen de meeste mensen naar binnen om op te drogen. Maar al snel spotte dezelfde vrouw van de crew weer dolfijnen. Deze waren alleen snel voorbij, omdat ze razendsnel naar de andere pod zwommen en sprongen. Wij gingen nu op weg naar het grootste eiland in de Bay of Islands en daar gingen we aan land. Je kon naar een uitzichtpunt op een heuvel lopen, maar we hadden maar een halfuurtje en door de regen verwachtte ik niet echt een goed uitzicht. Ik had het ook koud doordat ik behoorlijk nat was geregend, dus ik ben alleen even over de pier gelopen. Na een halfuurtje moesten we weer terug, zodat we om 1 uur netjes terug in Paihia waren, want de kapitein wist dat er een paar met de bus moesten. In Russell kon je nog uitstappen en dan kreeg je een gratis kaartje voor de ferry terug naar Paihia, maar helaas had ik daar geen tijd voor.

Terug in Paihia heb ik nog een poging gedaan om te pinnen en eindelijk lukte het. Daarna heb ik ook maar een poncho gekocht voor de zekerheid. In het hostel heb ik niet meer veel gedaan, behalve mijn bagage opgehaald. Daar was ik net op tijd mee, want eigenlijk sluit de receptie om 1 uur en die jongen liep net weg toen ik vroeg of ik mijn bagage kon pakken. Ik moest toen naar het Maritime Building, waar ik nog een halfuurtje op de bus moest wachten. Daar stonden ook andere mensen te wachten, maar het grootste deel wachtte op een andere bus. Gelukkig was ik niet de enige die hier op de Straybus wachtte, want ik had de ophaalplek pas een paar dagen geleden veranderd, dus ik was een beetje bang dat ze mij zouden vergeten.

Gelukkig kwam iets over 2 de bus met Muesli. Ik ben nu helemaal voorin gestapt tussen Muesli en een Duits meisje in. We hebben het nog gehad over de aardbeving. Muesli zei dat er behoorlijk wat schade is en de hoofdweg naar Kaikoura is helemaal kapot. De grond is daar zo veranderd, dat ze willen proberen om van een andere weg de hoofdweg te maken. Ook is er nu een rif voor de kust van Kaikoura, dat er eerst nog niet was. Gelukkig is de premier ook Minister van Toerisme, dus die wil het daar zo snel mogelijk weer toegankelijk maken. Hopelijk lukt dat voor januari. In ieder geval had Stray een vliegtuig moeten regelen om mensen daar weg te krijgen.

In Whangarei zou ik uitstappen en een nachtje blijven. Het meisje dat met mij op de bus had gewacht, moest naar hetzelfde hostel, dus zijn we samen gelopen en toen bleek een Zweedse jongen uit de bus daar ook te zitten. Het was een heel mooi hotel in een huis uit 1900 , gemaakt van kauribomen. De man van het hotel was Nederlands wat ik al had verwacht door de achternaam. Nadat we ingecheckt hadden ben ik met hetzelfde meisje naar de supermarkt gelopen, wat nogal een stukje was. De supermarkt was wel apart, want het leek op het magazijn bij de Ikea.

In het hostel heb ik wat gekookt en ondertussen heb ik met het Duitse meisje en de Zweedse jongen zitten praten. Die Zweedse jongen had hier helemaal niet uit willen stappen, maar de rit zat vol van hier tot Auckland, dus ging hij morgen proberen om naar Auckland te liften. Ik ben nog steeds heel blij dat voor mij alles is geboekt. Na het eten heb ik aan mijn blog gewerkt en mijn tijdschema nog eens gecontroleerd en toen was het bedtijd.