Nieuw-Zeeland, dag 33

Vandaag moesten we weer verder reizen. Dit was weer een unieke Straystop. Deze keer op een boerderij. Om half 9 gingen we op weg en omdat we dus niet naar de school gingen, zouden we naar een heel afgelegen hete waterval gaan, waar we konden zwemmen. Het beekje zag er niet heel bijzonder uit, totdat je af en toe wat damp er vanaf kon zien komen. De zwemplek was bij een watervalletje. Ik had geen zin om erin te gaan, maar ik was gelukkig niet de enige. Sommige mensen vonden het leuk om op de waterval te klimmen en eraf te springen.

Na een halfuurtje moesten we weer gaan en ondertussen kwamen er een hoop Aziaten aangelopen. Zo afgelegen was het dus ook weer niet. Nu gingen we op weg naar Taupo. Gezien het feit dat we gisteren de hele middag hadden gereden, dacht ik dat we al een aardig stuk van Rotorua af waren, maar na een tijdje rijden kwamen we bij Wai-o-Tapu. Om de een of andere reden maakten we een omweg langs de modderpoelen en de ingang, maar we stapten niet uit.

Tegen 11 uur kwamen we in de buurt van Taupo. Maar voordat we daar naartoe gingen, stopten we nog bij de Huka Falls. Dit is de meest bezochte natuurlijke attractie in Nieuw-Zeeland en dat kan ik me moeilijk voorstellen. Het is namelijk een rivier, die ineens bij elkaar wordt geperst. Dat zorgt voor enorm veel kracht, maar het lijkt niet echt op een waterval. Meer op de Piranha in de Efteling. Blijkbaar stroomt hier per seconde genoeg water door om 6 Olympische zwembaden te vullen. Het was dus een enorm geraas. Het was ook een populaire plek om zelfmoord te plegen. En als je bedenkt dat je hier niet over kunt raften, is wel te begrijpen dat je zeker dood gaat. Twee keer per jaar sluiten ze ergens een dam en dan kunnen ze hier kayakken .

Na de waterval gingen we naar een lookout. Het was de slechtste lookout ever, met lantaarnpalen en huizen in het zicht, maar je kreeg wel een idee van hoe groot Lake Taupo is. Lake Taupo is eigenlijk een vulkanische krater. In de Romeinse tijd barstte de vulkaan uit en is het meer, zo groot als Singapore, ontstaan. Dit is mogelijk de grootste vulkanische uitbarsting ooit geweest, want zelfs de Romeinen merkten het. Vanaf de lookout zijn we naar Lefties huis gereden om zijn dochter op te halen en in het centrum af te zetten. Daar zijn wij ook voor lunch afgezet. Ik had eigenlijk geen honger, maar omdat ik niet wist wat ik anders moest doen, ben ik met Emily en Elena, het Italiaanse meisje van een paar weken geleden, mee gegaan. We hebben bij een burgerrechten wat gegeten en daarna zijn we weer terug gelopen.

Om 1 uur gingen we ep weer verder. Eerst naar de slijterij en daarna naar het vliegveldje om de skydivers op te halen. Vervolgens moesten we nog een uurtje ofzo en ondertussen begonnen de Deense meisjes hun muziek heel luid te draaien terwijl de radio ook aanstond. Dat vond ik wat minder. Bij de supermarkt moesten we voor een aantal dagen boodschappen doen, want in National Park Village hebben ze ook geen echte supermarkt. Ik dacht dat we er nu bijna waren, maar het was nog 2 uur rijden. Gelukkig was het een erg mooie route langs Tongariro National Park. We hebben Mount Doom, echte naam Mount Ngauruhoe, gezien en een bergtop met aardig wat sneeuw. In National Park Village hebben we alleen schone was opgehaald, maar vanaf hier moesten we nog een stuk.

Doel was namelijk Blue Duck Station, een van de grootste boerderijen op het Noordereiland met iets van 7500 acres. Het was een behoorlijke kronkelige en het grootste deel was onverhard, maar het was wel een mooie weg. Niet echt wat je verwacht met boerderijen, maar er waren allemaal steile, groene heuvels met schapen en wat koeien. Onderweg was er een Nieuw-Zeelandse file: een boer die met zijn honden de schapen hoedt over de weg. We kwamen bij een bordje dat het begin van Blue Duck Station aangaf. Hier was blijkbaar ooit een meisje afgezet van Stray, die wel gebracht zou worden. Vanaf hier was het alleen nog 7 kilometer naar de accommodatie lopen.

Bijn de accommodatie kregen we wat te drinken en konden we een stukje brood met wat vlees pakken. Het brood was heel lekker. Het vlees heb ik laten staan. We kregen wat uitleg over Blue Duck Station en over het conservatiewerk dat ze deden. Om die reden vingen ze dus een hele hoop uitheemse zoogdieren. Het vlees was dan ook konijn. Bij het inchecken kwam ik erachter dat Stray niet had doorgegeven dat ik vegetariër was en dat ik niet kon kayakken morgen, omdat ik de enige was. We hadden met de hele groep een blokhut, maar ik had een huisje op een heuvel in de hoop dat dat wat stiller zou zijn. Dat was de honeymoon suite, maar wel voor 8 mensen.

Om half 7 had ik met wat andere mensen diner bij het café. Ik was al wat eerder gegaan, maar om half 7 was het eten nog niet klaar. Even later konden we eten. We hadden weer van dat lekkere brood en gehaktballen met pasta, salade en wortels, die eruit zagen als worstjes. Volgens mij waren de gehaktballen van de eigen koeien gemaakt, want zelfs ik kon zeggen dat het echt lekker vlees was. Als fietsje hadden we een gebakken appel met wat crumble en ijs. Een goede maaltijd dus. Na het eten heb ik nog een tijd zitten kletsen en zitten kijken hoe een paar mensen een poging bijl gooien deden. Na een tijdje ben ik gaan douchen en daarna ben ik naar bed gegaan, want mijn hoofdpijn was veranderd in oorpijn. Gelukkig was het inderdaad een stuk rustiger in dit huisje en sliep ik vrij snel.