Nieuw-Zeeland, dag 68

Ik heb redelijk geslapen met mijn slaaptablet, maar 's ochtends was ik wel wat duf. Om 7 uur wilde ik opstaan, want ik wilde nog naar het kerkje gaan zonder dat er een heleboel toeristen rondzwerfden. Na het ontbijt ben ik dus daar naartoe gelopen en het was heerlijk rustig. Er waren wat mensen aan het hard lopen en de hond aan het uitlaten, maar dat was het wel. Ik heb dus een foto kunnen maken met niemand erop. Daarna heb ik mij klaargemaakt, mijn spullen ingepakt en aan mijn blog gewerkt.

Rond 9 uur heb ik uitgecheckt en ben ik naar de openbare toiletten gelopen, waar ik opgehaald zou worden. Om precies half 9 kwam er een Straybusje aanrijden. We waren er niet helemaal zeker van of dit de goede was, dus heb ik dat maar nagevraagd. De chauffeur kwam mij bekend voor en ik dacht dat het Muesli was, maar later bleek het Cookie te zijn. Ach ja. Gisteren had de groep hier 40 minuten gehad, maar Cookie wilde meteen verder. Hij is nog even bij het kerkje gestopt voor foto's, maar na 5 minuten gingen we weer verder. Cookie vertelde een ander verhaal over Mackenzie. Volgens hem was dat een schapenhouder geweest hier en een van de eerste 'settlers'. Hij werd er wel van beschuldigd dat hij schapen stal, maar dat hadden ze nooit kunnen bewijzen. Wie zou er nou gelijk hebben?

Niet veel later stopten we in Fairlie. Dit was vroeger Hamilton, naar de uitvinder van de jetboat, die hier woonde, maar op het Noordereiland is ook een Hamilton. Het was dus te verwarrend, dus hebben ze het plaatsje omgedoopt tot Fairlie, het plaatsje in Schotland waar Hamilton vandaan kwam. Hier hadden ze een bakkerij waar ze blijkbaar de lekkerste pie's van Nieuw-Zeeland maakten. Ik had alleen al lunch gemaakt vanochtend en gisteren al in een cafeetje geluncht. Ik wilde dus niet weer lunch kopen, maar dat was moeilijk vol te houden met mijn absoluut niet aantrekkelijke boterhammetjes en iedereen die zei dat de pie's echt heel lekker waren.

Nu moesten we door naar Geraldine, waar wat mensen opgehaald zouden worden om te gaan raften. Wij kregen hier 3 kwartier, maar er leek hier echt totaal niks te doen. Wel konden we hier volgens Cookie kaas proeven, dus ben ik dat maar gaan doen. Ze hadden traditional cow feta, maar volgens mij is feta toch traditioneel van geitenmelk. Ook hadden ze hier Nederlandse Maasdam en Gouda en zelfs komijnenkaas. Dat was wel weer eens lekker. Ook de kaas uit Geraldine was lekker, maar er waren er ook een paar die niet echt voor herhaling vatbaar waren. Daarna heb ik wat rondgekeken in si koetjes en toen ben ik maar weer terug gelopen.

In de bus was ik wel moe, maar na Geraldine heb ik een hele tijd met 2 mensen zitten praten, dus dat hield me wel wakker. Twinkels zou gisteren met de groep naar een bekende koekjesfabriek gaan en ik en 2 Duitse meisjes hoopten dat we dat vandaag ook zouden doen. Wij vonden dat wel passen bij een chauffeur die Cookie heette. En tot onze vreugde gingen we daar inderdaad naartoe. De cookies waren hier wat goedkoper dan normaal, maar de meeste waren met veel tegelijk verpakt. Met een Duits meisje besloot ik dus maar een pak brownies te delen. We wilden ook nog een verse cookie kop en, maar dat duurde te lang, maar de voorverpakte waren ook al erg lekker.

Nu moesten we alleen nog kort bij het vliegveld van Christchurch stoppen en toen konden we doorrijden naar Christchurch. Het viel me op dat de meeste huizen er behoorlijk nieuw uitzagen, maar de meeste zullen dan ook niet veel ouder dan 5 jaar zijn. Bij het Strayhostel moest ik even uitzoeken welke kant ik op moest lopen. Mijn hostel was namelijk aan dezelfde weg. Bleek dat ik weer helemaal terug moest lopen en omdat het hier best warm was, zweette ik me kapot toen ik bij mijn hostel aankwam. Daar moest ik nog 5 minuten wachten tot ik in kon checken, want de receptie was tussen de middag dicht.

Nadat ik al mijn spullen in de kamer had gezet, ben ik op weg gegaan naar de supermarkt. Dat was aan de andere kant van het centrum, dus ik heb in ieder geval een beeld van de stad gekregen. Het is inderdaad een beetje een vreemde stad. Aan de ene kant staan er allemaal nieuwe gebouwen, maar aan de andere kant lijkt het wel een achterbuurt met allemaal bouwvallen. Er zijn aardig wat muurschilderingen en er wordt flink aan de weg getimmerd. Letterlijk en figuurlijk. Overal wordt gebouwd en aan de wegen gewerkt. Wat dus een rechte weg was op de kaart, was niet zo recht in werkelijkheid omdat ik verschillende keren moest oversteken of een andere weg moest kiezen.

Terug in het hostel heb ik wat te eten gemaakt en een brownies als toetje gegeten. Ondertussen heb ik met een Duits meisje zitten kletsen. Na het eten heb ik met mam gebeld en daarna heb ik een tijd met mijn Argentijnse kamergenoot zitten praten, die wat moeite had met Engels, maar vond dat ik daar goed rekening mee hield. Even later kwam er een Amerikaans meisje binnen, die mij nog herkende van het hostel in Queenstown. Ik had toen ook al bij haar op de kamer geslapen. Ik heb nog wat aan mijn blog gewerkt en toen ben ik gaan slapen.