Australië, dag 215

Ik dacht het wel warm genoeg te hebben vannacht als ik zou douchen voor ik naar bed ging, maar omdat er nergens verwarming was, had ik alweer koude voeten tegen de tijd dat ik me had afgedroogd. Mijn voeten kreeg ik maar niet opgewarmd. Ik geloof dat ik zo’n beetje half heb geslapen toen ik besloot sokken aan te trekken. Ik ben ook nog van bed veranderd, omdat ik bij de muur lag en in de maker ernaast lag iemand te snurken. Ik kon het nog steeds horen en mijn voeten bleven koud, maar ik he toch nog wat kunnen slapen.

De volgende ochtend zouden we tegen 8 uur, half 9 gaan. Ik was er al voor gewaarschuwd een paar dagen van tevoren, maar door alle regen van de week was de Oodnadatta track naar Lake Dure afgesloten. Dit betekende dat we weer terug naar beneden moesten naar Wilmington en dat we ons hele programma voor de dag konden vergeten. Ik vond dit heel jammer omdat ik ook al niet had kunnen gaan toen ik in Hawker was en ik had j8istndeze tour gekozen zodat konden toch naartoe zou kunnen. Nu had ik 200 dollar meer betaald om iets te zien dat ik al had gezien. Het is wel ironisch dat mijn trip in de droogste staat in het droogste continent wordt afgelast vanwege regen. Voor de rest was het nog vervelender, want die gingen nu alleen op en neer door de Flinders Ranges, terwijl zij juist naar Coober Pedy wilden. Gelukkig zou ik daar nog wel naartoe kunnen, omdat ik nu al in Wilmington zou overstappen naar de andere groep.

In ieder geval ben ik om 7 uur opgestaan om te ontbijten en me klaar te maken. Ik was keurig om 8 uur klaar, maar sommigen nog niet en iedereen had alle tijd van de wereld. Ik heb dus maar even in het winkeltje rondgekeken en meegeholpen met het ontbijt opruimen. Tegen 9 uur was er nog niet veel beweging en om kwart over 9 zat iedereen in de bus te wachten op Cat en haar man. Ik was het wachten en rondhangen wel een beetje zat, want dat is niet waarom ik een tour wil doen.

Uiteindelijk konden we dan vertrekken, terug richting Wilpena Pound. Cat vroeg of ik naast haar wilde zitten, omdat ik dank beter kon zien en ondertussen heeft ze mij het verschil tussen dreaming stories en dreamtime stories uitgelegd en de quandongbomen aangewezen. Ook heb ik toch nog een foto van de Great Wall of China kunnen maken. Onderweg kwamen we een groep stomme emu’s tegen. Eentje wachtte tot wij er waren voordat hij op z’n gemak de weg overstak.

Rond half 11 waren we bij Wilpena Pound. Iedereen behalve ik wilde de shuttlebus de Pound in nemen in plaats van lopen, maar die ging pas om half 2. Het was nog geen lunchtijd, maar de Pound in lopen voor de lunch had ook niet echt zin. Ik heb dus maar weer rondgehangen en gewacht tot lunchtijd en Ik had het daar nu echt mee gehad. Cat probeerde er wat van te maken, maar Groovy Grapes had totaal geen plan B, terwijl ze dit aan hadden zien komen.

Rond half 1 konden we dan eindelijk lunchen met broodjes, vlees en salade van gisteren. Toen ik dat op had, ben ik snel begonnen met wandelen. Dit was gewoon weer dezelfde wandeling naar Hills Homestead. Onderweg kwam ik 2 Franse jongens tegen, die een auto hadden gekocht en richting Darwin gingen. Ik ben met hun verder gelopen en ook nog omhoog naar Wangara Lookout, omdat ik nog niemand van mijn groep voorbij had zien komen. Pas toen we weer naar beneden liepen, kwam ik de Nieuw-Zeelandse man tegen en hij was de enige die omhoog is gelopen. Ze zijn ook weer met de shuttlebus teruggegaan, dus ik ben weer met de Franse jongens teruggelopen.

Bij de bus had Cat Lamingtons, cake met een laagje chocolade en kokos, en pancakes van vanochtend klaar staan. De Lamingtons zijn typisch Australisch, maar ik had ze nooit geprobeerd omdat ik dacht dat er jam in zat. Nadat we hier weer een tijdje bij de bus hadden rondgehangen, gingen we eindelijk weer op weg naar Wilmington, maar niet voordat ik de 2 resterende Lamingtons moest opeten, zodat ze op waren.

Onderweg moest ik nu toch echt afscheid nemen van Hawker en het Outback Motel. Bij de Yourambulla Caves vertelde Cat dat er eigenlijk wel 12 rotstekeningen waren in plaats van de 3 die Ivy en ik hadden gezien. We zijn nog even bij de Kanyaka Ruins gaan kijken. Deze zijn door een Engelsman in 4 jaar gebouwd. Daarna probeerde hij een overstroomde creek over te steken met z’n paard, maar hij werd meegesleurd. Zijn familie heeft toen een megazware grafsteen uit Engeland over laten komen. Cat vertelde ook dat Death Rock eigenlijk de rotsen met het gezicht waren en dat daaronder het permanente water was. De naam is omdat oude Aboriginals hier naartoe werden gebracht. Ze hadden dan altijd water en af en toe werd dan eten gebracht. Dus niet de offers, zoals Mick had gezegd.

Daarna zijn we naar Stony Creek in Silmington gereden. Daar heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe gids en hebben we wat gegeten. De Nieuw-Zeelandse vrouw vroeg of ik thuis Engels sprak. Dat is leuk om te horen. Nadat ik mij even bij het haardvuur had opgewarmd, ben ik met een kruik naar mijn kamertje gegaan om hogelijk wel goed te kunnen slapen.