Australië, dag 223

Vandaag moesten we weer om half 6 opstaan, zodat we om half 7 weg konden. Het ontbijt was niet zo lekker als bij de andere tour, maar zeker beter dan het hostel. De eerste stop was een plasstop, maar ook een telefoons top, omdat de meesten hier weer bereik hadden en dus mail en voetbaluitslagen wilden checken. De volgende stop was bij een roadhouse. Hier was in 1993 een jongetje van 8 jaar de weg overgestoken met z'n fiets achter een paard aan en hij raakte de weg kwijt, omdat hij de zon volgde, zoals zijn moeder had gezegd. Dat gold alleen voor de andere kant van de weg. Er kwamen zo'n 1500 mensen, toeristen, Aboriginals, hulpdiensten, om te helpen zoeken. Er kwamen zelfs mensen uit Alice Springs. Maar na een paar dagen vonden ze het lichaampje 23 kilometer van de weg af.

Bij deze stop hebben we ook een lesje over slangen gehad. Ze hadden hier 3 pythons, Bubba, Psycho en Popeye. James heeft Bubba en Psycho buiten aan ons laten zien. Popeye was aan het vervellen en Psycho blijkbaar ook bijna, want hij was een beetje chagrijnig. James heeft uitgelegd wat je moet doen als je een slang ziet. Stil blijven staan. Daarom moesten we dat gisteren bij het hout zoeken doen, zodat de rest weg kon rennen. Ook heeft hij uitgelegd wat je moet doen als je gebeten wordt, al bijten de volwassenen normaal gesproken zonder gif. Bubba was in het begin heel sloom, maar toen ze wat opgewarmd was door de zon, kroop ze overal heen. Als ze bij iemand om de nek hing, kroop ze naar bendes en ze kroop ook de hele tijd van de tafel af. Uiteindelijk hebben we maar een dikke python tussen ons door laten kruipen, terwijl wij rustig stonden te praten en af en toe de vogels weg jaagden.

Lunch hadden we bij de Daly Waters Pub. Dit is de oudste pub in Australië. Daly Waters, met zo'n 7 inwoners, had ook het eerste internationale vliegveld in Australië. Hier hadden we hamburgers en een zwembad. Vooral dat laatste konden we wel gebruiken, omdat het echt heet was en de airco in de bus niet echt werkte. Eerst hebben we echter met z'n allen lunch gemaakt en alles weer opgeruimd. Hier begon ik me een beetje te ergeren aan Valérie en het Franse accent van het Engels. Ze was altijd de traagste en nu moest alles ook weer op een manier die veel meer tijd kostte. Ze had graag gewild dat ik de meloen had gewassen, maar nu mocht de schil het vruchtvlees niet raken. Later met afwassen moest al het schuim helemaal afgespoeld worden en zij waste het omhulsel van een mes, dus legde ik die in de zon zodat ie kon drogen en het mes niet nat werd, maar dat kon ook niet. Toen ben ik maar gestopt met afwassen. De meesten zijn daarna het zwembad ingegaan. Ik heb met mijn voeten in het water gebungeld en dat was heerlijk verkoelend. Nadat we hier wat langer zijn gebleven dan in de planning stond, moesten we toch weer verder.

We hadden nog een stop in Mataranka. Hier hebben ze thermaal water, dus zijn we hier gaan zwemmen. Het was ondertussen verrekte heet en ik was helemaal gaar, dus nadat ik even had gekeken hoe het eruit zag, heb ik mijn badpak aangetrokken. Omdat het thermaal water was of omdat het zo warm was, was het riviertje helemaal niet koud en zelfs ik kon er zo in. Ik ben een keertje naar het volgende trapje gezwommen, maar door de stroming was de terugweg wat moeilijker. Ook moest je uitkijken voor boomstammen onder water. Daarna heb ik nog een tijdje op het trapje in het water gezeten. James vond het leuk om te klieren, dus toen hij ineens aan m'n voeten zat, schrok ik. Het zal oom niet geholpen hebben dat verderop in de rivier krokodillen zaten volgens een bordje en dat het wel zo jungleachtig was dat ik me ze hier goed kon voorstellen. Omdat ik wilde drogen voordat we verder moesten, ben ik niet te lang in het water gebleven. Ik ben nog even naar de plek gelopen, waar volgens Niclas schildpadden zaten, maar die heb ik niet gezien.

Om 5 uur moesten we weer verder. In Katherine konden we nog wat inkopen doen bij de supermarkt en daarna gingen we naar de camping. We moesten een rivier oversteken, waar mensen aan het zwemmen waren. James zei dat dit stom was, omdat hier krokodillen zaten. De camping was bij Springvale Homestead, het oudste huis in de Northern Territory. Er stond een bordje 'closed', maar we gingen gewoon door het hek, omdat het blijkbaar alleen geopend was voor Wayoutback. Op 2 plekken mochten we niet komen, het huis van de eigenaar die blijkbaar zo gek als een driekoppige kat was, en de billabong, omdat hier freshies, oftewel zoetwaterkrokodillen zaten. We hadden eigenlijk een kampeerplaats, maar James had geregeld dat we een soort canvashutjes met waaier en bedden hadden. Dit kwam mij goed uit, want ik begon last van mijn heup te krijgen. Ik deelde een hutje met Valérie. Het koken was hier nogal een gedoe, omdat het licht uit bleef vallen in de keuken. Daarom hebben we alles in de bus gezet en hebben we alles naar een andere keuken gereden. Zoals gewoonlijk waren er veel restjes over, maar hier waren een heleboel wallaby's, dus het werd niet verspild. Na het eten moesten we nog lunch voor morgen maken, zodat we snel verder zouden kunnen na het kanoën. Daarna ben ik naar bed gegaan en ik was heel blij met de waaier, want ondanks dat ik net gedoucht had, was ik al weer helemaal plakkerig.