Nieuw-Zeeland, dag 3
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
06 November 2016 | Nieuw Zeeland, Auckland
Vannacht werd ik wakker omdat iemand behoorlijk lag te snurken. Dat betekende dat het erg moeilijk was om weer in slaap te vallen, maar gelukkig heeft de persoon, die boven mij lag, de snurken wakker gemaakt en kon ik weer slapen. Toch was ik behoorlijk moe toen ik om 7 uur opstond om met pap en mam te bellen, maar ik heb wel eindelijk weer even met oma kunnen praten. Zo'n beetje een uur later was ik klaar met bellen en gelukkig was de keuken vandaag wel gewoon open.
Nadat ik me helemaal had klaargemaakt, wilden Marlin en ik naar de Franse markt even verderop, die we gisteren hadden gezien. Helaas was het alleen maar eten. Het zag er lekker uit, maar dat heeft weinig zin als je net hebt ontbeten. We waren dus wat sneller klaar dan gedacht. Ik wilde vandaag naar een paar historische huizen en omdat Marlin verder niks gepland had, besloot ze mee te gaan. Onderweg kwamen we een grappig uitziende kat tegen, die om de een of andere meteen naar mij toe kwam om aandacht te vragen. Misschien dat ie Fishbowl rook.
We kwamen nog langs een kathedraal, maar dan een moderne en volgens mij ook van een andere geloofrichting. Het koor was aan het oefenen voor de mis, maar we konden toch nog even rondkijken, om dat de mis pas over een halfuurtje begon. Het was een hele lichte kerk, omdat er ook veel gewone ramen waren, en er was weinig versiering. De eerste 2 huizen waren niet moeilijk te vinden, maar omdat de markt zo klein was, waren we veel te vroeg. We zijn daarom maar een stukje doorgelopen, omdat het er daar op de kaart wel groen uitzag. En het was ook groen. Het leek een beetje op een regenwoud midden in een suburb. Tegen de tijd dat we weer terug waren bij het huisje, hadden we het behoorlijk warm, want de zon scheen vandaagn behoorlijk sterk en er waren allemaal steile heuvels in het bos.
Het eerste huis was Ewelme Cottage en je moest aanbellen om binnen te kunnen komen. Dat was een mooie ouderwetse bel, die leuk tintelde. Het huis was eigenlijk nog niet open, maar we mochten toch al naar binnen en meteen zag het er gezellig uit met een echteingerichten hal. In de oude master bedroom hadden ze nu informatie over het huis en de familie. Vicesimus Lush, leuke naam, een priester, en zijn vrouw Blanche, waren met hun 4 kinderen naar Nieuw-Zeeland gekomen halverwege de negentiende eeuw. Eerst woonden ze ergens anders, maar in de jaren 60 hebben ze Ewelme Cottage gebouwd. Voor een jaar hebben ze daar niet gewoond toen Vicesimus ergens anders werkte, maar na een jaar zijn Blanche en de kinderen teruggekeerd. In totaal hadden ze iets van 10 kinderen, maar tijdens een epidemie zijn 3 kinderen in 10 dagen overleden. Later is een andere dochter ook nog aan die ziekte overleden. Best heftig eigenlijk. In ieder geval heeft de familie hier tot de jaren 60 van de twintigste eeuw gewoond.
Na deze inleiding hebben we het huis bekeken. Dit was echt een schattig, gezellig huisje met toch mooie kamers en het zag er echt bewoonbaar uit, al waren sommige plekken vrij krap, vooral de trap naar boven. Er was een drawing room, die uitkwam op een veranda met een mooie tuin. Ook was er een studeerkamer met heel veel boeken en hier hing ook een foto van hoe het er in die tijd in deze buurt uitzag. Ze hadden erbij gezet wat wat was, maar het zag er heel anders uit met bijna geen woonhuizen. Ook de keuken zag er leuk uit. Boven waren 2 slaapkamers op de zolder. Op de trap moest ik echt uitkijken voor mijn hoofd en waar ik mijn voeten neerzette.
Na Ewelme Cottage wilden we naar Kinder House. Dit was een huis dat in dezelfde straat lag en ook van een priester was geweest. Het hek was wel open en ook hier moest je weer aanbellen, maar er werd niet open gedaan. Dus nadat we wat om het huis heen hadden gelopen, zijn we maar weer verder gegaan.
We gingen nu naar Highwic House en dit was Minder goed aangegeven, maar toch had ik het bijna goed van de Lonely Planet overgenomen en we hoefden in ieder geval niet te zoeken. Dit huis was een stuk groter dan het vorige huis en ook hier moesten we weer aanbellen. Binnen hadden ze de kerstversiering al te voorschijn gehaald en vooral de winkel was helemaal vol met kerstspullen.
Eerst heeft de man bij de entree ons wat over de familie verteld. Alfred Buckland en zijn vrouw Eliza kwamen net na hun huwelijk in de jaren 50 van de negentiende eeuw naar Auckland. Vier weken later werd hun eerste kind geboren. Later hadden ze nog 9 kinderen. Alfred wist een goede zeehandel op te zetten en net voordat hun achtste kind werd geboren hadden ze Highwic gebouwd. Dat was toen nog niet zo groot, maar langzaam hebben ze bijgebouwd. Helaas overleed Eliza na 2 jaar en een jaar later was Alfred met Matilda getrouwd. Zij was 20 jaar jonger, maar woonde al in het huis en was een soort vriendin van de familie en gouvernante. Met haar had Alfred nog 11 kinderen en een van die dochters had het huis geërfd, omdat de rest te ver weg woonde of niet geïnteresseerd was. De dochter van een andere dochter heeft het weer van haar geërfd en uiteindelijk heeft de familie het verkocht aan de National Trust, omdat er allemaal projectontwikkelaars op de stoep stonden.
Dit huis was heel anders, behalve dat het een stuk groter was. Het was een stuk luxer en eleganter, maar toch was ook dit huis gezellig en bij beide huizen leek het alsof er zo iemand van de familie binnen kon lopen. Bij de voordeur, niet de ingang van het museum, hadden ze een drawing room en de master bedroom. Via een gang, waar ze 2 ouderwetse badkamers hadden, kwam je in de ballroom, dat meestal meer een soort familiekamer was, waar iedereen bij elkaar kon komen. Met de werkers en de piano vond ik dit een hele mooie kamer en hier werden dan ook weleens bruiloften gehouden. Dit was een nieuwer deel van het huis. Als je weer terug liep, was er een gang voor de bedienden, die langs de dining room ging en naar de keuken. De dining room kon je alleen beter zien vanaf het winkeltje als je tussen de kerstbomen door perste. Hier was ook een kleine binnenplaats met 2 koelere ruimtes voor vlees enzo. Op de bovenverdieping was de kamer voor de meisjes en de barracks voor de jongens. De meisjes hadden een veel mooiere kamer dan de jongens. De jongens hadden meer een slaapzaal en alleen de oudste had zijn eigen kamertje met een raampje om zijn broertjes in de gaten te kunnen houden. Tussen de jongens en de meisjes waren 2 kamers voor bedienden, die er niet verkeerd uitzagen, en children's landing met allemaal speelgoed, waaronder een groot poppenhuis. Buiten was nog een biljartkamer, dat blijkbaar ook de studeerkamer voor Alfred was. De tuin rook heel lekker door alle rozen en er was ook nog een leuke houten fernery.
Na Highwic House zijn we bij wat telefoonproviders langs gegaan om simkaarten te vergelijken en daarna wilden we via de Domain, een groot park, naar het centrum lopen. Hier zou een wandelroute moeten zijn, die ons daar mooi naartoe bracht, maar die konden we niet vinden. We zijn dus maar op goed geluk gelopen en we kwamen nog goed uit ook. We kwamen uit bij het Civic Theatre, dat vandaag wel open was, en het was inderdaad heel mooi. Het was met veel goud en olifanten versierd in de stijl van een Indonesische tempel ofzo. Daarna hebben we bij de bioscoop gekeken of er nog een leuke film draaide. Er was een film, die ons was wat leek en die al in de bioscoop moest draaien, maar niemand wist wanneer. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat ie alleen in een andere bioscoop draaide, maar we wisten allebei niet waar die was.
Ik moest nog naar Peter Pan en daar was alles zo geregeld met wat hulp van een andere medewerker, die toch wat meer op de hoogte was van het reilen en zeilen. Het was nog best vroeg op de dag, maar we waren allebei behoorlijk moe door de snurken. We zijn dus nog wel even naar de supermarkt gegaan en naar een souvenierwinkeltje, maar toen konden we niks meer bedenken om te doen en zijn we terug gelopen naar het hostel.
In het hostel heb ik niet heel veel meer gedaan. De foto's kon ik nog steeds niet overzetten, want er is hier wel een scherm en een muis, maar de computer zit in een houten doos, dus ik kan hem niet aanzetten. We hebben nog even met een Duits meisje zitten praten en zijn dacht dat ik 22 ofzo was. Ook waren er 2 nieuwe jongens opn de kamer. Zij kwamen uit Nederland en eentje vroeg waar ik woonde. Hij kende Horst, omdat Nika, een vriendin van Manon, het daar altijd over had en zij had bij hem in de klas gezeten en zat nu ook in Nieuw-Zeeland. Kleine wereld. Daarna heb ik mijn blog zitten schrijven om de tijd vol te maken tot ik naar bed kon, omdat ik echt moe was.
Nadat ik me helemaal had klaargemaakt, wilden Marlin en ik naar de Franse markt even verderop, die we gisteren hadden gezien. Helaas was het alleen maar eten. Het zag er lekker uit, maar dat heeft weinig zin als je net hebt ontbeten. We waren dus wat sneller klaar dan gedacht. Ik wilde vandaag naar een paar historische huizen en omdat Marlin verder niks gepland had, besloot ze mee te gaan. Onderweg kwamen we een grappig uitziende kat tegen, die om de een of andere meteen naar mij toe kwam om aandacht te vragen. Misschien dat ie Fishbowl rook.
We kwamen nog langs een kathedraal, maar dan een moderne en volgens mij ook van een andere geloofrichting. Het koor was aan het oefenen voor de mis, maar we konden toch nog even rondkijken, om dat de mis pas over een halfuurtje begon. Het was een hele lichte kerk, omdat er ook veel gewone ramen waren, en er was weinig versiering. De eerste 2 huizen waren niet moeilijk te vinden, maar omdat de markt zo klein was, waren we veel te vroeg. We zijn daarom maar een stukje doorgelopen, omdat het er daar op de kaart wel groen uitzag. En het was ook groen. Het leek een beetje op een regenwoud midden in een suburb. Tegen de tijd dat we weer terug waren bij het huisje, hadden we het behoorlijk warm, want de zon scheen vandaagn behoorlijk sterk en er waren allemaal steile heuvels in het bos.
Het eerste huis was Ewelme Cottage en je moest aanbellen om binnen te kunnen komen. Dat was een mooie ouderwetse bel, die leuk tintelde. Het huis was eigenlijk nog niet open, maar we mochten toch al naar binnen en meteen zag het er gezellig uit met een echteingerichten hal. In de oude master bedroom hadden ze nu informatie over het huis en de familie. Vicesimus Lush, leuke naam, een priester, en zijn vrouw Blanche, waren met hun 4 kinderen naar Nieuw-Zeeland gekomen halverwege de negentiende eeuw. Eerst woonden ze ergens anders, maar in de jaren 60 hebben ze Ewelme Cottage gebouwd. Voor een jaar hebben ze daar niet gewoond toen Vicesimus ergens anders werkte, maar na een jaar zijn Blanche en de kinderen teruggekeerd. In totaal hadden ze iets van 10 kinderen, maar tijdens een epidemie zijn 3 kinderen in 10 dagen overleden. Later is een andere dochter ook nog aan die ziekte overleden. Best heftig eigenlijk. In ieder geval heeft de familie hier tot de jaren 60 van de twintigste eeuw gewoond.
Na deze inleiding hebben we het huis bekeken. Dit was echt een schattig, gezellig huisje met toch mooie kamers en het zag er echt bewoonbaar uit, al waren sommige plekken vrij krap, vooral de trap naar boven. Er was een drawing room, die uitkwam op een veranda met een mooie tuin. Ook was er een studeerkamer met heel veel boeken en hier hing ook een foto van hoe het er in die tijd in deze buurt uitzag. Ze hadden erbij gezet wat wat was, maar het zag er heel anders uit met bijna geen woonhuizen. Ook de keuken zag er leuk uit. Boven waren 2 slaapkamers op de zolder. Op de trap moest ik echt uitkijken voor mijn hoofd en waar ik mijn voeten neerzette.
Na Ewelme Cottage wilden we naar Kinder House. Dit was een huis dat in dezelfde straat lag en ook van een priester was geweest. Het hek was wel open en ook hier moest je weer aanbellen, maar er werd niet open gedaan. Dus nadat we wat om het huis heen hadden gelopen, zijn we maar weer verder gegaan.
We gingen nu naar Highwic House en dit was Minder goed aangegeven, maar toch had ik het bijna goed van de Lonely Planet overgenomen en we hoefden in ieder geval niet te zoeken. Dit huis was een stuk groter dan het vorige huis en ook hier moesten we weer aanbellen. Binnen hadden ze de kerstversiering al te voorschijn gehaald en vooral de winkel was helemaal vol met kerstspullen.
Eerst heeft de man bij de entree ons wat over de familie verteld. Alfred Buckland en zijn vrouw Eliza kwamen net na hun huwelijk in de jaren 50 van de negentiende eeuw naar Auckland. Vier weken later werd hun eerste kind geboren. Later hadden ze nog 9 kinderen. Alfred wist een goede zeehandel op te zetten en net voordat hun achtste kind werd geboren hadden ze Highwic gebouwd. Dat was toen nog niet zo groot, maar langzaam hebben ze bijgebouwd. Helaas overleed Eliza na 2 jaar en een jaar later was Alfred met Matilda getrouwd. Zij was 20 jaar jonger, maar woonde al in het huis en was een soort vriendin van de familie en gouvernante. Met haar had Alfred nog 11 kinderen en een van die dochters had het huis geërfd, omdat de rest te ver weg woonde of niet geïnteresseerd was. De dochter van een andere dochter heeft het weer van haar geërfd en uiteindelijk heeft de familie het verkocht aan de National Trust, omdat er allemaal projectontwikkelaars op de stoep stonden.
Dit huis was heel anders, behalve dat het een stuk groter was. Het was een stuk luxer en eleganter, maar toch was ook dit huis gezellig en bij beide huizen leek het alsof er zo iemand van de familie binnen kon lopen. Bij de voordeur, niet de ingang van het museum, hadden ze een drawing room en de master bedroom. Via een gang, waar ze 2 ouderwetse badkamers hadden, kwam je in de ballroom, dat meestal meer een soort familiekamer was, waar iedereen bij elkaar kon komen. Met de werkers en de piano vond ik dit een hele mooie kamer en hier werden dan ook weleens bruiloften gehouden. Dit was een nieuwer deel van het huis. Als je weer terug liep, was er een gang voor de bedienden, die langs de dining room ging en naar de keuken. De dining room kon je alleen beter zien vanaf het winkeltje als je tussen de kerstbomen door perste. Hier was ook een kleine binnenplaats met 2 koelere ruimtes voor vlees enzo. Op de bovenverdieping was de kamer voor de meisjes en de barracks voor de jongens. De meisjes hadden een veel mooiere kamer dan de jongens. De jongens hadden meer een slaapzaal en alleen de oudste had zijn eigen kamertje met een raampje om zijn broertjes in de gaten te kunnen houden. Tussen de jongens en de meisjes waren 2 kamers voor bedienden, die er niet verkeerd uitzagen, en children's landing met allemaal speelgoed, waaronder een groot poppenhuis. Buiten was nog een biljartkamer, dat blijkbaar ook de studeerkamer voor Alfred was. De tuin rook heel lekker door alle rozen en er was ook nog een leuke houten fernery.
Na Highwic House zijn we bij wat telefoonproviders langs gegaan om simkaarten te vergelijken en daarna wilden we via de Domain, een groot park, naar het centrum lopen. Hier zou een wandelroute moeten zijn, die ons daar mooi naartoe bracht, maar die konden we niet vinden. We zijn dus maar op goed geluk gelopen en we kwamen nog goed uit ook. We kwamen uit bij het Civic Theatre, dat vandaag wel open was, en het was inderdaad heel mooi. Het was met veel goud en olifanten versierd in de stijl van een Indonesische tempel ofzo. Daarna hebben we bij de bioscoop gekeken of er nog een leuke film draaide. Er was een film, die ons was wat leek en die al in de bioscoop moest draaien, maar niemand wist wanneer. Uiteindelijk kwamen ze erachter dat ie alleen in een andere bioscoop draaide, maar we wisten allebei niet waar die was.
Ik moest nog naar Peter Pan en daar was alles zo geregeld met wat hulp van een andere medewerker, die toch wat meer op de hoogte was van het reilen en zeilen. Het was nog best vroeg op de dag, maar we waren allebei behoorlijk moe door de snurken. We zijn dus nog wel even naar de supermarkt gegaan en naar een souvenierwinkeltje, maar toen konden we niks meer bedenken om te doen en zijn we terug gelopen naar het hostel.
In het hostel heb ik niet heel veel meer gedaan. De foto's kon ik nog steeds niet overzetten, want er is hier wel een scherm en een muis, maar de computer zit in een houten doos, dus ik kan hem niet aanzetten. We hebben nog even met een Duits meisje zitten praten en zijn dacht dat ik 22 ofzo was. Ook waren er 2 nieuwe jongens opn de kamer. Zij kwamen uit Nederland en eentje vroeg waar ik woonde. Hij kende Horst, omdat Nika, een vriendin van Manon, het daar altijd over had en zij had bij hem in de klas gezeten en zat nu ook in Nieuw-Zeeland. Kleine wereld. Daarna heb ik mijn blog zitten schrijven om de tijd vol te maken tot ik naar bed kon, omdat ik echt moe was.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
