Nieuw-Zeeland, dag 29

Ik moest vandaag om kwart over 5 opstaan, zodat ik eindelijk naar White Island kon. Het voelde als veel te vroeg, ook omdat het nog half donker was. Als ontbijt heb ik snel 2 pannenkoekjes van afgelopen maandag gegeten en daarna heb ik me heel zachtjes klaargemaakt. Om kwart voor 6 ben ik naar het hotel op dehoekm gelopen,waar ik opgehaald zou worden. Iets na 6 uur kreeg ik weer een telefoontje van de chauffeur. Volgens hem was het adres ergens anders, maar ik had gisteren nog nagekeken of ik bij het goede hotel had afgesproken. Gelukkig kwam hij al snel naar de goede plek gereden. We moesten nog 1 andere persoon ophalen, van daar dat de shuttlebus meer een taxi leek. Die andere persoon konden we alleen niet vinden. De chauffeur heeft dus wat rond gebeld, maar uiteindelijk zijn we maar gegaan. Maar ik was toch blij met die persoon, want hij heeft mijn tour mogelijk gemaakt.

Onderweg heb ik met de chauffeur zitten kletsen en om kwart voor 8 was ik weer terug in Whakatane. Daar werd komt echt voor het kantoor afgezet en kon ik inchecken. Ikm kreeg mijn 'boarding pass', een soort metalen lampenkap. Er waren 2 boten, die vandaag naar White Island gingen. Ikm zat op de tweede dus ik moest even wachten voordat ik in kon stappen. Even nadat de andere boot was vertrokken, gingen wij ook op weg. We moesten een klein stukje over de rivier om op de zee uit te komen. Vanaf de boot kon je zien hoe de pohutekawa's uit de rotsen groeiden. Omdat er al aardig wat bloeien, is dit mooi om te zien. Net voordat we de zee op voeren, was er een rots met een beeld van een dochter van een opperhoofd, die belangrijk is voor Whakatane.

Nu hadden we anderhalf uur varen voor de boeg. Ik heb even buiten op het dek gezeten, maar het was niet heel erg warm, dus ben ik na een tijdje binnen gaan zitten. Daar heb ik wat met een Duits meisje en 3 Franse jongens zitten praten. Onderweg gaf een van de gidsen wat informatie, maar dat was buiten amper te verstaan, dus dat was nog een reden om binnen te zitten. We kwamen als eerste langs Whale Island, dat nu een vogelreservaat is. Verder kregen we wat informatie over White Island zelf. White Island is de meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland. Er is 1 andere actieve vulkaan en dat is Mount Ruapehu. White Island ligt aan het begin van een hele keten vulkanische dingen, die door Rotorua gaan en Tongariro National Park. James Cook noemde het White Island, omdat het er wit uitzag. Dit is goed voor te stellen, want er komt constant een pluim stoom uit de vulkaan, al wist hij niet dat het een vulkaan was. Op de boot hadden ze nog informatieboekjes. Ikn heb er 2 zitten lezen. Eentje was met verschillende artikelen over de tour zelf, waaronder een Nederlands artikel, en het andere boekje had Maoriverhalen over de omgeving.

Na zo'n anderhalf uur kwamen we dan bij White Island. Ook nu kwam er een flinke pluim stoom uit en hij torende hoog boven onze boot uit. We hadden allemaal een helm gekregen en een gasmasker en vanwege de gassen besloot ik voor de zekerheid maar alleen mijn fototoestel en zonnebril mee te nemen. We werden in 2 groepen verdeeld en in kleinere groepjes met een speedboot aan land gebracht. Daar kregen we eerst uitleg over het gasmasker en de veiligheid. Wij waren de laatste groep en de andere groepen zagen er maar klein uit bij de vulkaan.

We begonnen aan onze wandeling over de vulkaan, maar al snel moesten onze gidsen tijd rekken om de andere groepen niet oom te jagen. Hayden, die al 7 jaar hier werkte, heeft toen wat over zijn ervaringen verteld. In die tijd had hij verschillende soorten activiteit meegemaakt. Zo was de vulkaan enkele maanden geleden aardig actief. Hij heeft weleens gehad dat ze tijdens een tour onder de as kwamen te zitten en zelfs dat het gevaarniveau tijdens de tour ineens veranderde. Soms was de krater heel luid en soms was er veel stoom. In ieder geval was duidelijk dat de vulkaan actief was. Een paar jaar geleden was ie zelfs zo actief dat ze altijd een scout vooruit stuurde. Als die niet meer terug kwam, gingen ze allemaal weer terug naar de boot. Toch was de laatste echte uitbarsting alweer in 2000. Ook buiten de scout houden ze de vulkaan goed in de gaten en overal kon je meetapparatuur herkennen als je goed keek.

Langzaam konden we door lopen. Overal waren gele plekken op de grond, die bloemschikken leken. Dit was gewoon sulfur. Ook wezen Hayden en Amy een heuveltje aan, dat er stevig uitzag, maar dat zo breekbaarn was als meen eierschaal. Hier zaten wat stoomgaten in en als je erop ging staan, zak je dus zo een modderpoel ofzo in. Daarom moesten we allemaal de gidsen volgen en niet zomaar overal lopen. Amy heeft ons uitleg gegeven over vulkanen. Er zijn heel explosieve vulkanen of vulkanen, waarbij het magma langzaam eruit stroomt. Deze vulkaan zit er een beetje tussenin. Er is geen magma, maar er komen wel puimstenen uit en sommige waren behoorlijk groot geweest. Er was blij naar iemand geweest, die zo'n steen een paar dagen later vastpakte met handschoenen en het was nog te heet geweest en van binnen toe oude hij nog. Ondanks dat dit niet een heel explosieve vulkaan was, zat er toch behoorlijk kracht achter. Een keer was namelijk een stoomgat verstopt geraakt en toen is er een heel stuk rots uit elkaar gesprongen. Het eiland verandert dus regelmatig.

Onze volgende stop was wel apart. We kregen allemaal zuurtjes tegen de gassen, maar toch deed iedereen uiteindelijk zijn gasmasker op. We kwamen namelijk bij een hoop fumaroles, de stoomgaten, en er kwam allemaal sulfur uit. Om de een of andere reden kriebelt dit enorm in de keel, als een kriebelhoest. De mooiste fumarol leek een beetje op een grote, gele schelp, waar dan een hoop stoom uitkwam. Hier was ook een modderpoel en gewoon in het algemeen stonden we midden in de sulfurstoom. We zijn hier dan ook niet al te lang gebleven. We liepen door naar de sulfur chimneys. Daar was er nu nog maar 1 van over sinds kort. Het waren in ieder geval sulfurpilaren, maar even verderop vormden zich alweer nieuwe.

Nu gingen we naar de krater zelf. Hier is een groot kratermeer, maar nu zat er bijna geen water in. Het waren meer wat poelen, maar dan zo zuur dat zo'n beetje alles hierin oplost. Dit was waar de meeste stoom vandaan kwam en het deed me aan het zinken van de Titanic denken als ze al het stoomm uit de boot laten. Dit meer is er niet altijd geweest. Voorheen kon je namelijk helemaal naar achter naar de muur met het hoogste punt lopen. Nu was dat niet meer mogelijk. Ondanks dat er amper water in het meer zat, zag het er nog steeds cool uit. Vanaf hier zijn we naar een heuvel gelopen. Die is ontstaan door een lawine, die hier wel vaker voorkomen. Zo'n lawine heeft in 1914 de 10 mijnwerkers, die in de krater woonden het leven gekost. Zij wonnen sulfur, maar alle huisjes en de hele bedoeling is toen weggevaagd en ze hebben er nooit meer wat van terug gezien. De enige overlevende was Peter, de kat, die daarna Peter The Great werd genoemd in de kranten.

Vanaf deze heuvel had je een mooi panorama van de hele krater. De wanden zijn erg indrukwekkend en er zijn zoveel kleuren. Als ik me een maanlandschap zou moeten voorstellen, zou dit bij mij opkomen. Toch is hier maar 1 film opgenomen, de derde Narniafilm. We zijn verder gelopen naar 1 van de 2 zoetwater beekjes hier. We konden het water proeven en het smaakte erg vreemd. Dit kwamm doordat er heel veel ijzer in het water zat en een hoop andere chemische stoffen. Geen echt drinkwater dus. Ook was het zo zuur als cola. Het tweede beekje smaakte een beetje anders. Het deed mij om de een of andere reden aan de tandarts denken. Ook dit was geen drinkwater. De mijnwerkers hadden dus altijd drinkwater van ergens anders. Toch was het niet ongezond om hier te wonen. Ze hadden alleen last van zwarte tanden door de zure lucht hier. Wel is het slecht voor je spullen. De gidsen gingen als een razende door hun kleren heen, de schoenen waren na een maand ofzo kapot en de rugzak ging maar 6 maanden mee.

We gingen nu weer richting het strand en Hayden heeft toen wat over de flora en fauna vertelt, al moest ie even wachten, omdat een van de helikopters op ging stijgen. Er groeit dus niet veel op het eiland, maar bovenop de rotsen kun je wat gras zien en aan de buitenkant groeien pohutekawa's. Dit zijn echt aparte planten, die op de meest vreemde plekken groeien. Wat dieren betreft, zijn er in de winter zeehonden. Verder is er een soort rat en niemand weet wat die eet, omdat hij te ver van de vogels af woont. Er zijn 2 soorten vogels hier, maar de leukste is de muttonbird. Dit is echt de meest achterlijke vogel ever. In de avond komt ie dus terug naar het eiland en in plaats van dat ie netjes landt, crasht ie in de boom en laar zich dan naar beneden vallen, omdat daar zijn nest is. Ze leven ook op Whale Is land en ze willen een tour doen speciaal voor dat. Het gaat alleen niet altijd goed en soms blijven ze in de boom steken. Daarom hangen er ook skeletten in de bomen.

De laatste stop was bij de oude fabriek. In de jaren 20 wilden ze hier namelijk toch weer naar sulfur gaan zoeken. Ze besloten alleen om niet meer in de krater te wonen na 1914. Het record voor het langste hier werken, is 8 jaar. Het kortste was iemand die had gesolliciteerd voor een baan op een pacifisch eiland en een vulkaan was niet helemaal wat ie in gedachten had. In de jaren 30 ging het bedrijf failliet en de fabriek is nu langzaam in verval geraakt. Een paar jaar later heeft iemand het eiland gekocht en hij wilde het niet aan de overheid verkopen en ook zijn erfgenamen niet. Het klinkt dan ook wel vet als je kunt zeggen dat je en vulkaan hebt. Wel hebben ze een afspraak gemaakt met de overheid, zodat de toeristen er toch naartoe kunnen.

Voordat we weer aan boord gingen, moesten we onze schoenen borstelen. Ik dacht dat dit weer met ziektes te maken had, maar dat was gewoon om de boot schoon te houden. Aan boord moesten we al onze helmenenn gasmaskers weer inleveren en daarna kregen we wat te drinken en een doosje met lunch. Ik vond het erg lekkere lunch, een dames ICT met kaas met iets van zongedroogde tomaat, een stukje cake, een appel, een chocolaatje en een mueslireep. Op de folder stond een lichte lunch, maar ik zat behoorlijk vol. We zijn eerst rond het eiland gevaren. Ik heb de pohutekawa's wel gezien, maar geen skeletten. Daarna hadden we weer anderhalf uur terug. Soms zien ze dolfijnen onderweg, maar doorhebben niks gezien, dus we waren na anderhalf uur weer netjes terug in Whakatane.

De kade was nu een beetje hoog, dus moesten we via het bovendek uitstappen. Mijn taxi stond alm te wachten. Ik wilde alleen nog kijken of ik een gratis zeep kon krijgen met mijn coupon. Er stond dat dit alleen was bij directe boekingen, maar ik kreeg er gewoon een mee. Daarna ben ik weer netjes bij het hotel op de hoek afgezet. Ik had met Yanné afgesproken dat ik zou koken, dus ik ben eerst langs de winkelm gegaan. Daar hadden ze alleen niet alles, dus besloot ik eerst thuis de groenten weg te brengen.

Yanné was al thuis, maar heel moe. Ik heb aan haar gevraagd waar de dichtstbijzijnde supermarkt was en ben daar toen naartoe gelopen. Toen ik terugn was, bleekdat dat ze zelfs nog even had geslapen. We hebben samen gekookt en hetn was weer erg lekker. 's Avonds hebben we weer wat zitten kletsen, maar we waren allebei al vroeg moe.