Australië, dag 18

Deze ochtend wilde ik vroeg opstaan, omdat Ann terug naar huis ging. Helaas was ze al zo vroeg weg dat ik haar had gemist. Voor vandaag had ik besloten om naar Rippon Lea te gaan. Ik had het al op de treinplattegrond zien staan, maar ik wist niet waar ik vanaf het station naartoe moest. Toen ik wat navraag ging doen, wist niemand echt waar ik het over had. Ik heb dus maar geld op mijn Mykikaart, voor het openbaar vervoer hier, gezet en ben die kant op gegaan. Gelukkig hoefde ik niet in the middle of nowhere uit te stappen, maar was het meer een suburb van Melbourne. Op goed geluk ben ik een kant opgelopen en gelukkig zag ik na een tijdje Rippon Lea aangegeven staan.

Rippon Lea lag zo goed als aan de weg en niet waar ik een landhuis had verwacht. Het had alleen een langere oprit dan de omliggende huizen en een poorthuis, zo groot als een klein huisje. Je kon het huis alleen bezoeken met een rondleiding. Voordat die begon ha d ik nog tijd om de keukens te bekijken. In tegenstelling tot veel landhuizen in Europa gaven ze hier een beeld van het leven van de bedienden. Deed me wat aan Downton A. Et denken.

Toen het tijd was voor de rondleiding leek ik de enige te zijn. Net toen we naar binnen wilden gaan, kwamen er twee Chinese vrouwen met twee kleine kinderen aan lopen, die ook de rondleiding wilden doen. Het duurden alleen een hele tijd voordat alles duidelijk was, omdat ze amper Engels spraken. Tegen die tijd waren er ook nog twee andere mensen die de rondleiding wilden doen.

We begonnen in de hal en ondertussen liepen die kinderen de hele tijd rond en wilden van alles aanraken. Omdat die moeder en oma goed moesten opletten om het allemaal te kunnen volgen, dacht ik verschillende keren dat ze echt aan dat antiek zouden zitten. Gelukkig merkten de moeder of oma het dan en zeiden ze er wat van, maar de kinderen waren behoorlijk vervelend en afleidend. Gelukkig besloot de oma in de woonkamer om de kinderen mee naar buiten te nemen, maar niet voordat we met z'n allen op de foto gingen met hun.

Rippon Lea was gebouwd door een rijke handelsman. Hij had zelfs een uitkijktoren in de tuin laten bouwen en in die tijd kon hij dan mooi zien wanneer de handelsschepen Melbourne binnen voeren. Nu was er natuurlijk niet veel meer over van het uitzicht. Blijkbaar was het vrij donker allemaal toen het werd gebouwd, maar in de jaren dertig ongeveer kwam er een vrouw te wonen, die een soort socialite was. Alles moest dus volgens die tijd worden verbouwd en dat betekent dat het nu allemaal een stuk lichter was ingericht. Het was vooral crèmekleurig. Er was nog wel een maker in de oude stijl, maar dat was ook wel erg donker met al dat donkere houtwerk op de muren.

Na de rondleiding heb ik nog de tuin bekeken en daardoor kon ik ook de balzaal zien. Deze was gebouwd door een rijke vader voor zijn dochters. Hier kon ik ook het zwembad zien, dus deze mensen hier moeten echt rijk zijn geweest, want het was echt een mooi zwembad. Afgezien van de uitkijktoren was er ook een soort grotje, waar water vanaf zou moeten lopen, maar dat gebeurde nu niet.

Omdat de tuin niet megagroot was, was ik aan het begin van de middag wel klaar. Daarom besloot ik ook nog naar Domo Historic House te gaan. Dit was een stuk terug met de trein, maar op dezelfde lijn. Gelukkig stond dit huis wel op de kaart, dus ik wist dat ik de goede kant op liep, maar het was nog een behoorlijk eind lopen. En waar de ingang was, was ook niet heel duidelijk, dus heb ik het uiteindelijkmoeten vragen.

Hier waren een stuk meer mensen dan in Rippon Lea. Dat kwam waarschijnlijk doordat er een restaurant was en het leek alsof er ook iets van een vrijgezellenfeestje was. Ook hier was weer een rondleiding,, dus heb ik eerst maar de tuin bekeken. Die was niet heel bijzonder of groot, dus heb ik ook een tijdje zitten lezen. Ook heb ik even met Susanne gebeld om af te spreken om samen wat te eten op zondag. Ik had alleen eerst niet in de gaten wie er belde.

Dit huis was ook van een rijke familie geweest en de naam komt van het Comomeer in Italië. Het echtpaar dat er uiteindelijk het langste heeft gewoond, vond dat het water, waaraan de grond lag op het Comomeer leek, waar ze hun huwelijksreis hadden gehad. Nu lag het huis niet meer aan het water, omdat veel grond was verkocht in de loop der jaren. Het huis was echter niet door hen gebouwd, maa door iemand anders. Daar tussenin woonde er een rijke man, die niet tot de echte elite hoorde, omdat hij geen lid was van een bepaalde club. Hij had gehoopt dat hij wel lid zou worden met een mooi huis met feesten. Hij gaf dus veel geld uit aan het huis, waardoor hij failliet ging en uiteindelijk was hij nog geen lid van de club.

Het echtpaar dat hier uiteindelijk woonde, had een stuk of tien kinderen en de heer des huizes ging vrij vroeg dood. Daarna besloot die vrouw om niet te trouwen, zodat ze de hele erfenis kon houden en is ze gaan reizen. Onderweg kocht ze allemaal kostbaarheden, die nu dus in dit huis staan.

We hebben de gebruikelijke kamers gezien, maar er waren er ook met een verhaal. In een kamer wilde geen medium binnen komen, omdat het er blijkbaar spookt. Toen een neef van de familie zichzelf doodschoot, hadden ze hem in deze kamer gelegd. Ook was er een heel klein kamertje, waar je alleen kon komen via een steile trap. Dit was waar de jongste dienstmeid sliep en die moest alle rotklusjes doen. De balzaal was niet heel groot, maar tijdens bals speelde het orkest de muziek buiten. Dat moet fijn zij. Geweest tijdens de zomer.

We hebben ook verschillende slaapkamers van de bewoners gezien. Ondanks dat er tien kinderen waren, zijn er maar weinig nazaten. Dit komt doordat de meeste dochters ongehuwd waren. Dat zou kunnen komen doordat de enige die was getrouwd een behoorlijk slecht huwelijk had. In ieder geval hebben de ongehuwde zussen hun hele leven hier gewoond. Eentje was depressief en had haar eigen kamer. Zij kwam eigenlijk nooit buiten. Twee andere waren behoorlijk actief voor goede doelen. Toen ze ouder werden hebben ze een deel omgebouwd in appartementen, zodat ze niet van hot naar het hoefden te lopen. Uiteindelijk hebben ze het verkocht om het open te laten stellen. In een van de kamers had de dochter van de vorige eigenaar haar naam in het raam gekrast. Haar broertje heeft er later 'is stupid' aan toegevoegd. Dat is nu nog steeds te zien.

Na de rondleiding moest ik weer terug naar de trein. Ik meende een dagkaartje te hebben gekocht, maar ik kon iet inchecken, dus moest ik weer geld opladen. 's Avonds zou ik met Karthik, Bonnie en Shin Yi naar een Indisch all you can eat restaurant gaan. Dat zou heel goedkoop zijn, maar toen we daar kwamen, bleek het meer op een afhaalrestaurant te lijken. Na wat wikken en wegen besloten we dus wat anders te zoeken. Uiteindelijk eindigden we bij een food court, waar Bonnie en Shin Yi alsnog Indisch aten en ik een of andere wrap. Karthik moest ondertussen bellen voor een appartement dat hij toch niet kon huren. Nadat iedereen had gegeten, heb ik nog een smoothie gehaald als toetje. Daarna hadden we nog een fijne wandeling terug naar het hostel, maar toen was ik het lopen wel moe. 's Avonds was het niet bijzonder, maar gewoon wat kletsen met andere backpakers totdat het bedtijd was.