Australië, dag 100-213

Nu Ulla weg was, was ik alleen met Ivy. Net voordat Ulla weg ging, was er een filmcrew gekomen. Op zich niet zo'n punt, ware het niet dat we ook een busgroep hadden, net nadat Ulla weg was. De filmcrew had het daarom zo ingericht, dat er mensen in units sliepen en in het motel en dat als de busgroep kwam, mensen van de units weg gingen en de mensen van het motel daar naartoe zouden gaan. Dit betekende voor ons een heleboel onnodig schoonmaken. Ik heb samen met Mick van alles geprobeerd om ervoor te zorgen dat we niet op 1 dag zoveel moesten schoonmaken, maar Elizabeth, van de filmcrew, hielp niet echt mee. Gelukkig was de buschauffeur wat socialer en uiteindelijk hebben we de meeste mensen van de busgroep in de units kunnen plaatsen. Ondanks dat was het nog steeds een drukke dag, met een hoop schoonmaken en 's avonds nog een diner voor de busgroep en de volgende ochtend een ontbijt. Ik had het echt helemaal gehad met Elizabeth en haar filmcrew.

Blijkbaar worden hier in de omgeving vaak films opgenomen, al was het deze keer alleen maar een Japans autoreclame. Mick kan hele verhalen vertellen over bekende mensen, die hier hebben verbleven. Dat zijn vooral Australische beroemdheden en meestal langer geleden, maar niet allemaal. Jammer genoeg zijn de meeste films wel een beetje vreemd of heel oud.

Nadat de busgroep en de filmcrew weg waren, keerde de rust weer een beetje terug. Bijna iedere avond keken Ivy en ik een film samen en als er geen restjes van een diner over waren, kookten we samen. Ivy zei dat ze niet zo'n goede kok was, omdat ze in Taipei nooit thuis at. Ik moet zeggen dat ze wel een beetje gelijk had. Sommige dingen lukten vrij aardig, maar haar fried rice was echt smaakloos.

We hadden ook wat meer tijd om wat van de omgeving van Hawker te zien. Helaas was het een uitzonderlijk natte winter voor hier. Dat betekende dat het voorlopig nog niet zo koud was en dat het behoorlijk groen was voor hier. Dat betekende ook dat er regelmatig dagen waren, waarop we niet echt iets konden doen, omdat het heel rustig was en het geen mooi weer was om ergens te gaan wandelen. Dat betekende ook dat we geen trip naar Birdsville konden doen, omdat de wegen daar naartoe afgesloten waren. Al moet ik zeggen dat toen het steeds kouder werd en we zelfs enkele nachten vorst hadden, ik ook niet erg veel trek had om een vijfdaagse kampeertocht door de woestijn te maken. Wat ook niet hielp, was dat Ivy de slechtste chauffeur is, die ik ooit heb meegemaakt en toen ze een paar keer vergat waar de rem zat en midden op een weg van 110 kilometer per uur stopte voor een kangoeroe langs de weg zonder dat ze wist of er verkeer achter ons zat, heb ik voortaan maar gereden.

Nu ik Police Hill en Castle Rock al had gezien, was de enige wandeling op loopafstand van Hawker Camel Hump Lookout. Op een regenachtige dag zijn Ivy en ik daar naartoe gelopen. Eigenlijk lijkt Camel Hump heel erg op Castle Rock, al heeft het een stuk minder elegante naam. De weg er naartoe was gewoon langs de weg naar Adelaide en toen ik me bedacht dat we de deur niet op slot hadden gedaan, hebben we een korte route terug genomen. Dit was door het veld en onder het prikkeldraad door, maar gelukkig maken de kangoeroe's hier prima paden.

Een voordeel van de regen was dat er paddestoelen begonnen te groeien. Mick was er al een tijdje vol van en op een dag heeft hij ons meegenomen naar de Moralana Scenic Drive om daar naar paddestoelen te zoeken. Erg veel hebben we er niet kunnen vinden, maar de omgeving hier was wel mooi. Een paar dagen later, zijn we met Mick naar zijn property gegaan en daar waren een stuk meer paddestoelen te vinden. Het was verrekte koud, maar Mick en Ivy konden er geen genoeg van krijgen. Toen we terug waren, hebben we de paddestoelen gewassen en 's avonds hebben we er spaghetti funghi van gemaakt in de hoop dat we goed hadden opgelet welke paddestoelen Mick plukte.

De dagen daarna kwam Mick iedere middag binnen met een emmer vol paddestoelen, waar hij dan paddestoelen soep van maakte. Helaas mixte hij alle paddestoelen kapot met een staafmixer, wat ik een beetje zonde van de soep vond. Na een tijdje wilde ik ook geen paddestoelen meer eten, omdat ik ze nu nog lekker vind en dat graag zo wilde houden.

Op een middag stelde Mick voor dat we naar de Yourambulla Caves zouden gaan. Hier zouden rotstekeningen van de Aboriginals zijn. Hij had dit al eerder genoemd, maar volgens internet was het gesloten. Mick zei dat dit onzin was en dat we gewoon de borden moesten negeren. Wij zijn er dus naartoe gereden, al hadden we in eerste instantie de afslag gemist en kwamen we bij een boerderij uit.

Bij de Yourambulla Caves was een mooie wandeling. Overal zag je kangoeroe's of wallaby's weg springen en de rotsen waren hier helemaal groen van de korstmos. Het was erg donker weer en overal om ons heen konden we de regen uit de wolken zien komen. Gelukkig hebben wij het droog gehouden. Er waren drie rotsen met tekeningen. De eerste vond ik het mooiste, maar dat had meer met de rots dan de tekeningen te maken. Er waren wel borden met uitleg, maar de tekeningen waren niet echt bijzonder ofzo. Het waren meer strepen en pijlen, die dan wat voor moesten stellen.

Een andere plek met Aboriginal rotstekeningen was Arkaroo Rock. Die had ik in de Lonely Planet gevonden en hier zijn we op een andere middag naartoe gegaan. Ook hier was de wandeling mooier dan de tekeningen. Ook hier liep je een beetje langs een berg/heuvel. En deze keer hadden we goed uitzicht op een mooie rots, vooral met het zonlicht was dit mooi om te zien. Op de terugweg kwamen we nog langs een paar loomouts, waar we gestopt zijn voor een foto.