Australië, dag 100-213

Ivy en ik hadden allebei een beetje afkickverschijnselen van het citylife. In ieder geval moesten we allebei spullen hebben, die hier in Hawker niet of heel duur te vinden zijn. Verder moest ik mijn doktersrekeningen nog bij Medicare declareren. Dus toen ik eindelijk mijn Medicarekaart had, nadat ze hem 2 keer hadden moeten opsturen, zei ik dat ik naar het Medicare kantoor in Port Augusta moest. Het was nogal een gedoe om daar naartoe te gaan, omdat Mick ons niet met de Jaguar wilde laten rijden en de andere auto's officieel niet op de weg mochten.

Uiteindelijk hadden Mick en Jenny dan een dag geregeld en gingen Jenny, Ivy en ik 's ochtends op weg naar Port Augusta. Dit was echt een dagje uit, ook voor Jenny, ondanks dat we allemaal nuttige dingen moesten doen. De weg naar Port Augusta was best scenic. We kwamen langs de Pichi Richi Railway, voor de toeristen, en de rotsen waren ook hier mooi om te zien. Jenny had een afspraak voor haar wenkbrauwen, dus Ivy en ik zijn uitgestapt waar het Medicare kantoor had moeten zijn. Dit was hier alleen niet. Gelukkig konden ze mij ergens anders vertellen waar het was. Daarna ben ik nog de local council binnen gelopen om het nog te vragen en toen had ik het eindelijk gevonden. Gelukkig was het declareren minder ingewikkeld.

Daarna zijn Ivy en ik opgesplitst en we zouden om 1 uur bij de supermarkt zijn om te lunchen. Ik moest onder andere naar de apotheek en dat was een beetje duur. Ook moest ik naar een Telstrawinkel om mijn adres en achternaam te veranderen. Ik weet niet wat ze daar hebben gedaan, maar ze hadden van mijn geboorteplaats mijn achternaam gemaakt. Verder moest ik een slaapzak hebben voor een paar tours, die ik zou doen als ik weer verder zou reizen. Nu had ik het probleem dat ik niet meer genoeg op mijn Australische bankrekening had. Gelukkig had ik mijn credit card.

Daarna heb ik bij de supermarkt gewacht en wie kwam ik daar tegen? Jenny. Ik ben dus samen met Jenny door de supermarkt gelopen en ze heeft flink ingeslagen. Ook heeft ze voor mij en Ivy pindakaas, pasta en koekjes gekocht. Heerlijk. Ondertussen kwam Ivy er ook aan. Zij wilde bij een andere supermarkt wat spullen kopen, dus ben ik met haar daar naartoe gelopen. Zij vroeg of dit op thuis leek en ik snapte de vraag niet. Toen legde ze uit dat ik rondliep alsof ik de weg wist. Het was 1 winkelstraat en we waren op de heenweg langs de supermarkt gekomen, dus ik zei dat het niet zo ingewikkeld was.

Toen we klaar waren met shoppen en de auto bomvol was, zijn we met z'n drieën gaan lunchen. Jenny zei dat de pub goed was, maar daar was een grote groep en we konden niemand vinden van de bediening. We zijn toen verder gelopen, maar toch weer omgekeerd, omdat ik, en volgens mij Jenny ook, meer zin had in de pub dan een Chinees restaurant. Ivy en ik hadden fish and chips en als voorafje konden we gratis soep pakken. Er zat ook een vrouwtje dat iedere keer soep pakte. We dachten dat ze misschien dakloos was, maar ze had wel een autosleutel.

In de auto hadden we een toetje, omdat Ivy cookies had gekocht. Na een tijdje gaf Ivy de doos aan mij en ze zei dat ik hem op mijn kamer moest leggen, omdat zij genoeg had gehad. Op de terugweg zijn we nog door Quorn gereden. Niet een heel spannend dorpje. Wel zagen we een border collie met 3 poten en ik vroeg me af waar zijn baasje was. Ik had hem zo mee willen nemen, maar ik weet ook niet wat ik dan met hem moet doen.

Ivy had het idee dat ze te dik werd door al het lekkere eten hier, dus zij was begonnen met een ware workout sessie iedere avond. Ik heb een paar keer mee gedaan en aan het einde was ik toch behoorlijk buiten adem. Ergens eind juni, begin juli hebben we een wandeling gemaakt, die de workout sessie in de avond onnodig maakte.

In het hostel in Adelaide had de eigenaar mij gezegd dat ik Rawnsley Bluff moest zien. Ik had dus op internet opgezocht of hier een wandeling was. Volgens Mick was dit op private property en konden we die wandeling niet doen. Ik heb dus Rawnsley Park gemaild en die zeiden dat we de wandeling gewoon konden doen. Dus toen we halverwege juni een keer 1 kamer schoon hadden te maken, zijn we daarna naar Rawnsley Park gereden. Deze keer had Ivy een simpelere lunch voor ons gemaakt en we hadden chocoladekoekjes uit Port Augusta mee.

Bij Rawnsley Park zijn we eerst langs de receptie gegaan. Daar zei die vrouw dat we het niet zouden halen als we nog naar het begin van de trail moesten lopen. We zeiden dat we een auto hadden, maar ondertussen vroegen Ivy en ik ons af hoe je hier zou kunnen komen zonder auto. Toen hebben we een kaart gekregen en zijn we naar het begin van de trail gereden.

Om elf uur begonnen we te lopen. Het begin was prima te doen. We zagen emu's en Ivy vond deze erg interessant. Ze leken alleen een beetje bang, dus ik zei tegen Ivy dat ze rustig moest zijn, zodat ze niet zouden schrikken. Ik word liever niet omver gelopen door een emu. Langzaam gingen we wat omhoog. Toen we bijna op de helft van de heenweg waren, was er ineens niet meer een echt pad. Hier begonnen de rotsen en je moest letterlijk omhoog klimmen over de rotsen. Dat was behoorlijk zwaar en we kwamen een ouder stel tegen dat het op had gegeven.

Het was behoorlijk warm, ondanks dat het winter was, en gelukkig was er wat schaduw. Volgens de kaart was er een Lookout waar we de grootste klim hadden gehad. De Lookout stond niet echt aangegeven, maar na een uur ofzo klimmen, werd het weer wat vlakker. Uiteindelijk kwamen we bij een kruispunt. De ene kant was naar Wilpena Lookout en dat was 600 meter. Dat leek ons wel te doen. Alleen begon het bordje 600 meter pas toen we al een paar honderd meter hadden gelopen. Het begon simpel: vlak, tussen de struiken door. Toch moesten we het laatste stuk weer wat klimmen, al was het niks vergeleken met wat we hadden gehad.

Vanaf de Lookout konden we in de Pound kijken en je kon echt zien hoe mensen bij het idee kwamen dat het een meteorietkrater was. Aan de binnenkant was het niet zo steil en dan aan de andere kant ging het steil naar beneden. Bij de Lookout hebben we onze lunch gegeten en een koekje. Ik wilde alleen niet te lang blijven, omdat we al bijna tweeënhalf uur hadden gelopen en ik wilde niet door het donker terug rijden, vanwege de kangoeroe's.

We zijn dus doorgelopen naar Rawnsley Bluff. Dit was nog ietsje verder en ook hier moesten we helaas weer wat klimmen, maar ook dit was te overzien, al was ik het klimmen wel moe. Uiteindelijk kwamen we bij Rawnsley Bluff en we hadden geen idee wat het was. Blijkbaar was hier ooit iets gemeten en daarom hadden ze stenen opgestapeld, maar we wisten niet of dat nu Rawnsley Bluff was of dat we daar uitzicht op hadden of dat het de berg was. Achteraf heb ik het opgezocht en het was de berg.

Nu moesten we nog de hele weg terug lopen en toen we bij het steile stuk kwamen, vroegen we ons echt af hoe we ooit omhoog waren gekomen. We moesten ons regelmatig goed vasthouden aan bomen of rotsen en ik was blij dat het nu te koud is voor slangen. Ivy is regelmatig op haar kont naar beneden gegaan. Ook nu klopte er iets niet met de afstanden op de paaltjes, maar ze gaven in ieder geval een idee van de afstand en op het einde waren we wel een beetje aan het aftellen. Toch waren we uiteindelijk in 4 uur en 15 minuten terug bij de auto in plaats van 5 uur. Mick was hiervan wel onder de indruk.

Ons record van uitje naar dezelfde plek was Willow Waters Gorge. Dit was niet zo ver van Hawker en in dezelfde richting als Mick en Jenny's huis. Op een middag stelde Mick voor dat we daar naartoe zouden gaan. We konden de ute meenemen, maar die is zo oud dat hij niet meer goed functioneert. Hij startte niet echt goed en vaak moest je de versnellingspook met brute kracht naar beneden en weer terug trekken. Soms hielp zelfs dat niet en 1 keer heb ik Ulla gebeld, toen ze er nog was, en is zij naar het washok gelopen om dat ding te starten.

Ik was dus niet erg blij met het feit dat we de ute mee konden nemen naar Willow Waters Gorge. Mick zei ook dat we daar geen bereik hadden en dat het een heel stuk terug lopen was. Daarom zei hij dat we de motor maar moesten laten lopen. Erg geruststellend. Toch zijn we op weg gegaan, maar onderweg durfde ik niet te stoppen voor foto's. Gelukkig was er een huis niet ver weg van de gorge en ik zei tegen Ivy dat als het nodig was ik hier op de stoep zou gaan zitten totdat die mensen thuis kwamen.

In Willow Waters Gorge zijn we door de gorge gereden en ook dit was een hobbelige weg. De hele tijd was ik bang dat de auto misschien uit zou vallen. Aan het einde was er een hele steile heuvel, maar ik had geen andere mogelijkheid om te draaien, dus ben ik omhoog gereden om te draaien. We waren het erover eens dat het een mooie plek voor een wandeling was, maar we durfden niet te stoppen en ik kon ook moeilijk de motor voor een uur laten lopen. We zijn dus weer teruggereden en onderweg heb ik nog een kangoeroe geraakt, al konden de auto en de kangoeroe het hebben. Gelukkig waren de schapen langs de weg een stuk intelligenter en renden die weg voor de auto. Stomme kangoeroe's moeten altijd voor de auto springen.

Ons tweede uitje naar Willow Waters Gorge was voor een diner in de avond. Deze keer was de ute gemaakt in zoverre dat ik hem gewoon gestart kreeg, tenzij het heel koud was en ook dan lukte het na een paar pogingen wel. Bij Willow Waters Gorge heb ik de auto ergens in een creek geparkeerd en vanaf daar zijn we tot het hek op de steile heuvel gelopen. Het was gewoon over een zandpad, maar nu hadden we de tijd om rustig van het landschap te genieten en foto's te maken. Het was behoorlijk winderig en verschillende keren moest ik mijn hoed vasthouden om te voorkomen dat ie weg zou waaien. Toen we terug waren vroeg Mick of we Wave Rock hadden gezien. Ik wist niet dat die daar was, dus 'nee'. Nu moesten we dus weer een keer terug.

Ivy had op de terugweg beltegoed gekocht en toen ze had opgewaardeerd kon ze nog niet bellen. Zij belde dus naar de provider, maar door het Indische accent kon ze er niks van verstaan, dus nam ik het voor haar over. Ik ben verschillende keren doorverbonden en moest regelmatig wachten. Ook hebben ze een keer opgehangen, omdat Ivy tussendoor de telefoon aan mij gaf. Ik had het helemaal gehad en was klaar voor een dikke vette klacht. Stomme Indiërs, kunnen echt niet van hun script afwijken. Uiteindelijk hebben we via een chat kunnen het probleem op kunnen lossen en ik heb mijn frustratie kunnen uiten en gezegd dat ze het ook door moest geven aan de verantwoordelijke in plaats van alleen 'sorry' zeggen.

Ons derde uitje stond in het teken van Wave Rock. Jenny had een soort routebeschrijving, maar die was een beetje vaag. Ik vroeg me dan ook ten zeerste af of we de goede kant opliepen. We liepen namelijk over een 4WD track. Uiteindelijk heeft Ivy een app aangezet, die de afstand meet, omdat het volgens Mick ongeveer 1 kilometer was. Het was een best mooie route, maar na ongeveer een uur lopen, was er nog geen uitzicht op Wave Rock. We zijn dus omgekeerd en wilden nog kijken of we dan door de creek moesten lopen, maar we besloten maar terug te rijden en het nog eens te vragen.

De vierde keer hebben we dan eindelijk Wave Rock gezien. We moesten bij het hek op de heuvel parkeren en dan langs de parkeerplaats lopen en dan kwamen we bij een massieve muur van rots uit, die echt rood was. Dit moest het dan zijn. En jawel, we liepen terug via de creek die we de vorige keer in waren gelopen. Dit was zeker geen kilometer lopen, meer een blokje om. Ondertussen heb ik in de creek, die, zoals de meeste, droog was, wat mooie stenen gevonden. Het blijft mij verbazen hoeveel kracht er achter het water moet zitten als dat zo'n creek vormt. Maar eindelijk hadden we alles gedaan dat we in Willow Waters Gorge wilden doen.