Australië, dag 100-213

Als er een busgroep 's avonds kwam dineren, konden Ivy en ik niet echt lang weg, omdat we weer op tijd terug moesten zijn. Op een van die middagen besloten Ivy en ik daarom maar naar Jarvis Hill te gaan. Ivy was hier nog niet geweest en het is lekker dichtbij. Bij Jarvis Hill zijn we eerst naar het uitkijkpunt gelopen, maar dat is niet zo ver, dus besloten we verder over de Heysen Trail te lopen. Dit was een lekker ontspannende route, omdat het niet echt klimmen was en we liepen een beetje tussen de bomen. Al was het ook hier op bepaalde punten niet helemaal duidelijk hoe de route ging.

Na een tijdje gelopen te hebben, zei ik tegen Ivy dat we terug moesten, omdat Mick anders op hete kolen zou zitten. Ivy had daar geen zin in en wilde nog doorlopen, maar ik zei dat we dat niet konden maken, dus zijn we toch maar omgedraaid. Van het uitkijkpunt ging er een andere route terug naar de parkeerplaats, dus hebben we die genomen. Het was behoorlijk rotsachtig en op een gegeven moment gleed Ivy uit op een rots. Dat klonk behoorlijk pijnlijk, maar gelukkig kon ze nog verder lopen. In ieder geval hadden we nog genoeg benzine om terug te komen en we waren op tijd terug voor het diner.

Eind juli had Ivy een andere baan in Brisbane gevonden. Dat betekende dat ze tot augustus kon blijven in plaats van half augustus. We moesten dus weer naar iemand anders op zoek en voordat Ivy ging, wilden we nog wat wandelingen doen. Ivy wilde graag St. Mary's Peak doen, dus we hadden hier een ochtend voor afgesproken. Jenny zou dan vroeg komen, zodat we genoeg tijd hadden voor de wandeling.

Die nacht werd ik wakker omdat mijn arm sliep en dat gevoel ging maar niet weg, waardoor ik nogal slecht had geslapen. Dat was niet echt handig als we zo'n lange wandeling wilden doen. Gelukkig was dat niet het enige dat ons tegenhield, want de volgende ochtend zag het er erg regenachtig uit en het waaide behoorlijk. We zijn dus wel naar Wilpena Pound Resort gereden, maar hebben gevraagd welke wandeling we konden doen. Het werd de wandeling naar Wangara Lookout.

Deze wandeling was grotendeels vlak en door het bos. Het eerste stuk was het enige pad dat de Pound in ging. Uiteindelijk kwamen we bij de Hills Homestead, waar vroeger mensen hadden gewoond, die op het land in de Pound werkten en het pad gebruikten om hun opbrengst uit de Pound te krijgen. Het informatiebord was in een verhaalvorm geschreven en dat was wel interessant om te lezen.

Vanaf de Hills Homestead moesten we toch nog best wel wat klimmen. Er waren 2 platformen waardoor je een goed zicht had op de Pound. Hier heb ik Ivy gevraagd om een foto van mij te maken, zodat ik weer eens een keer een foto van mezelf naar huis kon sturen. Terwijl we naar boven liepen, was er een koppel en die vrouw was behoorlijk aan het zeuren over het naar boven lopen. Toch was er niemand die haar dwong. Toen we weer naar beneden gingen, merkte ik dat Ivy heel erg voorzichtig was. Op zich wel voor te stellen na haar val bij Jarvis Hill.

Bij de Homestead hadden ze picknicktafels, dus daar hebben we geluncht en daarna zijn we terug naar de auto gelopen. Toen we terug naar huis reden, merkte ik dat ik echt heel moe was, dus toen we thuis waren, heb ik nog even een dutje gedaan.

Bj ons volgende uitstapje ging Jenny mee. Zij zei dat Bunyeroo en Brachina Gorge echt de moeite waard waren om te zien, dus dat we daar nog naartoe moesten voordat Ivy ging. Mick zou die dag de receptie bemannen en wij gingen om 9 uur op weg in de ute, wat een beetje proppen was. Onderweg zagen we een emu, die was doodgereden. Dit is een hele hoop veren, maar wat het vooral zielig maakte, was zijn familie, die langs de weg stond te wachten tot hij weer op stond. Het weer zat niet echt mee en toen we op de scenic drive waren, begon het zelfs een beetje te regenen.

De scenic drive was dus niet echt heel mooi om te zien. We zijn wel bij een paar lookouts gestopt voor een foto, maar omdat het zo koud was, gingen we ook snel weer verder. In Bunyeroo Gorge was een wandeling en die had Jenny ook nog nooit gedaan. Daar zijn we dus gestopt en hebben die wandeling gedaan. Hij zou drieënhalf uur moeten duren, maar zolang hebben wij er zeker niet over gedaan.

De wandeling volgde de creek door Bunyeroo Gorge en regelmatig moesten we de creek oversteken. En voor de verandering zat er wel water in. Soms moesten we dus echt even goed kijken hoe we over konden steken en Ivy had na een tijdje natte voeten. Overal langs de trail waren bordjes, die uitleg gaven over de geologische verschijnselen hier en ik vond het indrukwekkend om te zien. Er moet enorm veel kracht zijn geweest om de rotsen op deze manier te vormen.

Gelukkig begon onderweg het zonnetje te schijnen en aan het einde van de trail hebben we op een boomstam onze lunch gegeten. Ivy en ik hadden sandwiches gemaakt en ik had die ochtend blueberry muffins gemaakt, waarvan Mick er al 1 had gereserveerd. Na de lunch zijn we weer dezelfde weg teruggelopen.

Vanaf de parkeerplaats reden we verder naar Brachina Gorge, waar ook een geologische trail was. Die ging gewoon langs de weg, dus ik kon de bordjes niet lezen vanuit de auto. Ik vond Brachina Gorge eigenlijk nog mooier en indrukwekkender om te zien. Onderweg zijn we nog ergens uitgestapt, omdat dit de plek was waar Jenny ooit een yellow footed rock wallaby had gezien. Die zijn heel zeldzaam en wij hebben ze deze keer ook niet gezien. Ze zouden in de rotsen langs de weg wonen en we hebben wel een tijdje staan kijken, maar Ivy was ook een beetje luidruchtig, dus als ze er al waren geweest, waren ze toen denk ik hun hol weer ingevlucht.

De weg was behoorlijk ruig en regelmatig moesten we een stuk door de creek, met water, rijden. Op 1 punt zat de auto bijna vast. Gelukkig kon Jenny ons eruit rijden door weer even achteruit te gaan, maar ik wil daar toch echt niet vast komen te zitten, want je hebt hier dus geen bereik. Toen we door Brachina Gorge waren gereden, kwamen we op heel vlak land, omdat dit weer aan de kant van Lake Torrens is. Jenny stelde voor om nog wat te drinken in Parachilna. Dit staat al van verre aangegeven, maar eigenlijk is dit een plaatsje dat niet veel meer is dan het hotel. Een oude bekende van Jenny was nu de manager, dus we kregen ons drankje voor niks. En toen moesten we nog een uur ofzo terug naar Hawker rijden, maar dat was het zeker waard.

De laatste wandeling, die Ivy en ik hebben gedaan, was Mount Ohlssen Bagge. Ivy wilde nog steeds St. Mary's Peak doen, maar het weer was nog steeds niet heel geweldig. Verder had Ivy ook niet echt geweldige schoenen en ze was dus heel voorzichtig na Jarvis Hill. Ik besloot dus maar dat we gewoon naar Mount Ohlssen Bagge zouden gaan en dat was maar goed ook, want op die dag zagen we dat St. Mary's Peak de hele dag in de wolken zat.

Mount Ohlssen Bagge lag eigenlijk naast het resort, dus de wandeling er naartoe was niet heel ver. Maar ook dit was een behoorlijke klim. Er waren plekken waar ik echt dacht dat het doodliep ofzo, want er was gewoon een muur van rotsen. En daar moesten we dan op klimmen. Onderweg kwamen we iemand tegen, die het op had gegeven en gewoon op haar vriend bleef wachten. Vanaf dat punt leek het niet meer zoveel klimmen, maar even later moesten we weer klimmen.

Uiteindelijk waren we dan op de top, 923 meter hoog. Onderweg had ik langzaam mijn jas en vest uitgetrokken, maar op de top was het toch weer behoorlijk winderig en fris. Wel hadden we een goed uitzicht op de Pound, al bleef ik maar hopen dat de donkere wolken niet onze kant op zouden komen. Ondanks dat het pas half 12 was, hebben we op de top geluncht. Zoals gebruikelijk hadden we weer sandwiches, al had ik er deze keer lekker aardbeien op gedaan. Daarna zijn we weer terug naar beneden gelopen en dat duurde zelfs nog wat langer dan omhoog. Dit kwam volgens mij grotendeels doordat Ivy de helft van de tijd zittend naar beneden ging. Ik was dus erg blij dat we niet St. Mary's Peak hadden gedaan.

Op 31 juli zou Ivy met de bus terug naar Adelaide gaan. Ik wilde liever niet beginnen aan het schoonmaken als Ivy halverwege moest stoppen, want dan wist ik niet waar zij was gebleven, dus hebben we gewoon wat zitten lezen. Mick en Jenny waren net hier toen de bus er al was, een half uur te vroeg. We hadden dus niet heel veel tijd om afscheid te nemen. Nadat Ivy weg was, heb ik de kamer schoongemaakt en toen was ik alleen.