Australië, dag 225
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
13 September 2016 | Australië, Kakadu
Ik had gehoopt om vannacht goed te slapen, maar de matras was erg hard en de airco was erg luidruchtig, maar als ie uit was, was het erg warm. Toch moest ik weer om half 6 opstaan om verder te gaan met mijn trip in het noorden. Nadat ik helemaal klaar was, heb ik nog even met pap en mam gebeld. Om half 7 kwam de gids, weer een Sam, het hostel binnen en konden we gaan. In eerste instantie leek het alsof Niclas en ik de enigen waren, maar even later waren er meer mensen. Toen hoefden we alleen nog Valérie op te halen en daarna konden we op weg. Sam vertelde wat over de geschiedenis van Darwin. Blijkbaar zijn er 5 keer zoveel mannen als vrouwen in Darwin doordat er meer mannen in de mijnen en het leger werken. Ook vertelde hij dat de meeste gebouwen hier vrij nieuw waren, doordat Darwin door de Japanners was gebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog met meer bommen dan Pearl Harbor. De tweede reden was orkaan Tracy, die een groot deel van de stad had plat gelegd.
Onze eerste stop was meer een plasstop, maar ze hadden hier een albino buffalo en een zoet- en zoutwaterkrokodil. De zoutwaterkrokodil viel mensen aan, dus hebben ze hem hier neergezet in plaats van dat ze hem af hebben gemaakt. Daarna moesten we weer verder rijden richting Kakadu National Park. Hier hadden we een boottochtje op de Mary River. We zaten op een billabong, een plek waar altijd water is. Er waren echt overal waterlelies, dus dat zag er mooi uit. Dat was echter niet de belangrijkste reden. We wilden krokodillen zien. We begonnen goed en zagen bijna meteen een kleine in het water, die ons heel dichtbij liet komen. Even verderop zagen we een vogel, die ons heel dichtbij liet komen, maar uiteindelijk toch weg vloog en onder water dook.
Sam had gezegd dat de kans groot was dat we krokodillen zouden zien, omdat het het einde van het droge seizoen was, dus er was niet veel water meer over. Toch dacht ik na een tijdje dat dit het was. De stuurman heeft ons wat verteld over de planten en verschillende vogels aangewezen, zoals een soort kraanvogel of een kleine vogel die over de leliebladeren loopt en daar nesten in bouwt. Deze had dus er grote poten, wat er belachelijk uitzag als ze wegvlogen. Een interessante bloem was de snowflake lilly. De bloemblaadjes waren wit en een beetje pluizig, waardoor het leek of er sneeuw op zat. Ook hebben we de zaden van de lotuslelie geproefd, die naar kastanjes smaakten. Omdat er zoveel lelies waren, rook het wel lekker.
Gelukkig hebben we meer dan 1 krokodil gezien. Na een tijdje zagen we vlak na elkaar 2 baby krokodillen, maar even verderop zagen we een flinke salty op de kant liggen. We gingen met de boot helemaal naar de kant, maar hij bleef mooi liggen. Deze was ongeveer 4 meter lang. Op de terugweg zagen we er nog een op de kant liggen. Toen we hier dichtbij kwamen, schrok hij en wilde snel weg gaan, maar hij had niet op de boomwortels gerekend, dus er was wat meer actie toen hij weg schoot en ik kan me voorstellen dat je te laat bent als een salty het op je heeft voorzien, want hij was echt snel. Net voordat we weer terug waren, zagen we er nog een in het water zien liggen, maar toen we dichterbij kwamen, zwom hij weg. Omdat het blijkbaar warmer was dan de voorgaande dagen, zouden veel krokodillen in de schaduw liggen, waardoor we er volgens de stuurman niet zoveel hadden gezien.
Het was behoorlijk heet op de boot, dus ik was blij toen we weer de koele bus on konden. Vanaf hier gingen we naar de lunchplek. Tegen de tijd dat we daar waren, was ik al helemaal gaar van de warmte. Het was dus wel lekker om de afwas te doen, omdat dat verkoeling gaf. Na de lunch gingen we naar het Bowali Visitor Centre dat over Kakadu ging. Tegen die tijd had ik ontzettende hoofdpijn. Ik heb dus geprobeerd om extra water te drinken, maar ik wist niet of het daardoor kwam of gewoon door de hitte of een gebrek aan slaap. In ieder geval heb ik niet echt veel van de informatie gelezen. Ik ben er wel langs gelopen, maar al snel ben ik in het theater van zitten waar een documentaire over Kakadu werd afgespeeld en airco was.
Na het Visitor Centre gingen we naar Ubirr, waar Aboriginalrotstekeningen waren. Onderweg gaf Sam mij een soort ORS voor sporters, omdat hij zei dat dit goed was als je moeite had met de hitte. De halve limonadesmaak is niet echt mijn ding, maar ik heb mezelf gedwongen om het te drinken en het leek wel een beetje te helpen. In ieder geval genoeg dat ik de hele wandeling mee kon doen. Het was ontzettend heet, maar wel mooi om te zien. Ze hadden verschillende plekken met rotstekeningen en deze waren een stuk beter dan bij Hawker in de buurt. Je kon er in ieder geval meer in zien. Er waren verschillende stijlen, omdat de tekeningen al erg oud waren. Er stonden vooral veel dieren afgebeeld, maar ook ‘white fellow'. Dat was wel grappig, want dat was het perspectief van de Aboriginals op de komst van de Europeanen. Zo was er een tekening te zien van een blank iemand die een geweer afschoot en dat moeten de Nederlanders zijn geweest, al was niet duidelijk of ze de wapens tegen de Aboriginals hadden gebruikt.
Het laatste stuk was omhoog naar een lookout. Dit was de rotsen op, zonder bomen, dus het was ontzettend heet, maar gelukkig was er bovenop tenminste een briesje. Vanaf hier kon je over de vlaktes van Kakadu kijken, die in het regenseizoen onder water lopen. Ook staken er allemaal rotsen uit, die een beetje op de tempel uit de Jungle Book leken. Even later zag Niclas nog een rots, die uit de Lion King leek de komen en we wisten allebei precies welke rots. In de verte konden we ook Arnhemland zien. Volgens Sam was dat net een ander land, omdat je een vergunning nodig had om daar naartoe te mogen. Dit is vernoemd naar het schip de Arnhem.
Toen we terug bij de bus waren, had ik mijn ORS bijna op, maar nog steeds heel erge hoofdpijn. Ik was dus blij dat we nu naar de camping gingen. We sliepen vannacht in swags in tenten en ik deelde mijn tent met Valérie en Gwendolyne, ook een Frans meisje. We hadden weer barbecue voor avondeten en we hadden gezelschap van Andy, de St. Andrewspin, die een Schots kruis in zijn web maakt om vliegen te lokken. Na het avondeten ging iedereen nog zwemmen, maar ik ging douchen. Ik plakte aan alle kanten, maar zodra ik uit de douche kwam, plakte ik weer. We hadden alle raampjes van de tent open gemaakt, maar het was nog steeds snikheet. Ik heb mijn slaapzak dus wel gepakt, maar niet echt gebruikt en zelfs een kussen was te heet.
Onze eerste stop was meer een plasstop, maar ze hadden hier een albino buffalo en een zoet- en zoutwaterkrokodil. De zoutwaterkrokodil viel mensen aan, dus hebben ze hem hier neergezet in plaats van dat ze hem af hebben gemaakt. Daarna moesten we weer verder rijden richting Kakadu National Park. Hier hadden we een boottochtje op de Mary River. We zaten op een billabong, een plek waar altijd water is. Er waren echt overal waterlelies, dus dat zag er mooi uit. Dat was echter niet de belangrijkste reden. We wilden krokodillen zien. We begonnen goed en zagen bijna meteen een kleine in het water, die ons heel dichtbij liet komen. Even verderop zagen we een vogel, die ons heel dichtbij liet komen, maar uiteindelijk toch weg vloog en onder water dook.
Sam had gezegd dat de kans groot was dat we krokodillen zouden zien, omdat het het einde van het droge seizoen was, dus er was niet veel water meer over. Toch dacht ik na een tijdje dat dit het was. De stuurman heeft ons wat verteld over de planten en verschillende vogels aangewezen, zoals een soort kraanvogel of een kleine vogel die over de leliebladeren loopt en daar nesten in bouwt. Deze had dus er grote poten, wat er belachelijk uitzag als ze wegvlogen. Een interessante bloem was de snowflake lilly. De bloemblaadjes waren wit en een beetje pluizig, waardoor het leek of er sneeuw op zat. Ook hebben we de zaden van de lotuslelie geproefd, die naar kastanjes smaakten. Omdat er zoveel lelies waren, rook het wel lekker.
Gelukkig hebben we meer dan 1 krokodil gezien. Na een tijdje zagen we vlak na elkaar 2 baby krokodillen, maar even verderop zagen we een flinke salty op de kant liggen. We gingen met de boot helemaal naar de kant, maar hij bleef mooi liggen. Deze was ongeveer 4 meter lang. Op de terugweg zagen we er nog een op de kant liggen. Toen we hier dichtbij kwamen, schrok hij en wilde snel weg gaan, maar hij had niet op de boomwortels gerekend, dus er was wat meer actie toen hij weg schoot en ik kan me voorstellen dat je te laat bent als een salty het op je heeft voorzien, want hij was echt snel. Net voordat we weer terug waren, zagen we er nog een in het water zien liggen, maar toen we dichterbij kwamen, zwom hij weg. Omdat het blijkbaar warmer was dan de voorgaande dagen, zouden veel krokodillen in de schaduw liggen, waardoor we er volgens de stuurman niet zoveel hadden gezien.
Het was behoorlijk heet op de boot, dus ik was blij toen we weer de koele bus on konden. Vanaf hier gingen we naar de lunchplek. Tegen de tijd dat we daar waren, was ik al helemaal gaar van de warmte. Het was dus wel lekker om de afwas te doen, omdat dat verkoeling gaf. Na de lunch gingen we naar het Bowali Visitor Centre dat over Kakadu ging. Tegen die tijd had ik ontzettende hoofdpijn. Ik heb dus geprobeerd om extra water te drinken, maar ik wist niet of het daardoor kwam of gewoon door de hitte of een gebrek aan slaap. In ieder geval heb ik niet echt veel van de informatie gelezen. Ik ben er wel langs gelopen, maar al snel ben ik in het theater van zitten waar een documentaire over Kakadu werd afgespeeld en airco was.
Na het Visitor Centre gingen we naar Ubirr, waar Aboriginalrotstekeningen waren. Onderweg gaf Sam mij een soort ORS voor sporters, omdat hij zei dat dit goed was als je moeite had met de hitte. De halve limonadesmaak is niet echt mijn ding, maar ik heb mezelf gedwongen om het te drinken en het leek wel een beetje te helpen. In ieder geval genoeg dat ik de hele wandeling mee kon doen. Het was ontzettend heet, maar wel mooi om te zien. Ze hadden verschillende plekken met rotstekeningen en deze waren een stuk beter dan bij Hawker in de buurt. Je kon er in ieder geval meer in zien. Er waren verschillende stijlen, omdat de tekeningen al erg oud waren. Er stonden vooral veel dieren afgebeeld, maar ook ‘white fellow'. Dat was wel grappig, want dat was het perspectief van de Aboriginals op de komst van de Europeanen. Zo was er een tekening te zien van een blank iemand die een geweer afschoot en dat moeten de Nederlanders zijn geweest, al was niet duidelijk of ze de wapens tegen de Aboriginals hadden gebruikt.
Het laatste stuk was omhoog naar een lookout. Dit was de rotsen op, zonder bomen, dus het was ontzettend heet, maar gelukkig was er bovenop tenminste een briesje. Vanaf hier kon je over de vlaktes van Kakadu kijken, die in het regenseizoen onder water lopen. Ook staken er allemaal rotsen uit, die een beetje op de tempel uit de Jungle Book leken. Even later zag Niclas nog een rots, die uit de Lion King leek de komen en we wisten allebei precies welke rots. In de verte konden we ook Arnhemland zien. Volgens Sam was dat net een ander land, omdat je een vergunning nodig had om daar naartoe te mogen. Dit is vernoemd naar het schip de Arnhem.
Toen we terug bij de bus waren, had ik mijn ORS bijna op, maar nog steeds heel erge hoofdpijn. Ik was dus blij dat we nu naar de camping gingen. We sliepen vannacht in swags in tenten en ik deelde mijn tent met Valérie en Gwendolyne, ook een Frans meisje. We hadden weer barbecue voor avondeten en we hadden gezelschap van Andy, de St. Andrewspin, die een Schots kruis in zijn web maakt om vliegen te lokken. Na het avondeten ging iedereen nog zwemmen, maar ik ging douchen. Ik plakte aan alle kanten, maar zodra ik uit de douche kwam, plakte ik weer. We hadden alle raampjes van de tent open gemaakt, maar het was nog steeds snikheet. Ik heb mijn slaapzak dus wel gepakt, maar niet echt gebruikt en zelfs een kussen was te heet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
