Australië, dag 232

Ondanks dat ik een heerlijk bedje had en geen op en neer lopende kamergenoten, heb ik niet de hele nacht door kunnen slapen. Misschien door alle vogels en krekels. om iets over half 6 zouden we in ieder geval opstaan voor de zonsopgang, dus rond kwart voor 6 stonden we met z'n allen op het strand. Het begon al licht te worden, maar het leek erop dat we een bewolkte zonsopgang zouden hebben. Gelukkig was het niet meer zo bewolkt op de juiste plek tegen de tijd dat de zon opkwam, dus hebben we wat mooie foto's kunnen maken. Tegen die tijd was het behoorlijk druk op het strand en er was zelfs een yogagroepje. Rond kwart over 6 lierpen we weer terug en de rest dook allemaal weer terug in bed. Ik heb me uitgebreid klaargemaakt na mijn ontbijt en daarna heb ik zitten schrijven.

Rond half 10 ben ik teruggegaan naar de kamer on in te pakken. Carolyne had daarna chocolate chips pancakes voor ontbijt besteld, maar die waren ze groot dat we met z'n allen mee moesten helpen om ze op te eten. Daarna zijn Lisa, Eileen, het Japanse meisje en ik naar het 'centrum' gelopen. Dat was wat verder dan ze hadden gezegd, maar zelfs gewoon langs de weg was het een mooie route, al was het veel te heet. Op de terugweg zagen we weer de Ulyseusvlinder. Deze had ik al regelmatig gezien in de laatste paar dagen en in eerste instantie dacht ik dat het een kleinde vogel was, maar het was een grote, diepblauwe vlinder. Terug bij onze accommodatie heb ik wat in het restaurant zitten praten met de Franse en Duitse jongen uit onze groep. Rond kwart voor 2 zijn we naar de receptie gegaan om op de bus te wachten. Rond 2 uur kwaren en 2 busen aan en in een daarvan was Casey's zus de gids. Zij moest alleen mensen hier afzeten, dus wij zaten in de andere bus met de gids, die gisteren de andere tour deed. We moesten nog een hele tijd wachten tot zijn daggroep klaar was met lunchen.

Rond 3 uur konden we eindelijk gaan en het was weer dezelfde weg terug als hoe we gisteren gekomen waren. De eerste stop was bij de Marrdja Botanical Boardwalk. Dit was een stuk regenwoud, waar onze gids van alles zou vertellen in plaats van dat we gewoon rondliepen en ondertussen zouden we een quiz doen, meisjes tegen de jongens, met vragen over de planten. Waarschuwing vooraf was: raak geen planten aan. De eerste plant was een soort liaan waarvan meubels worden gemaakt. De volgende plant was spectaculairder. Die had allemaal stekels, die afbraken als je ze uit je huid wilde halen en 7 jaar lang in je huid bleven zitten. Deze plant had allemaal tentakels, die de Aboriginals als vislijn gebruikte, en de gids liet zien hoe zijn t-shirt helemaal vast kwam te zitten. Deze tentakels vingen andere planten en dieren. Ook de varens hier waren gevaarlijk met stekels onder en bovenop de bladeren en een andere plant had gewoon hele scherpe bladeren.

Ook hadden ze niet direct gevaarlijke planten voor mensen, maar wel interessante. Zo was er ook hier weer een strangler fig. Deze had zich ooit om een boom heen gevlochten, maar die boom was ondertussen weggerot. In dit vlechtwerk werden nu belangrijke elders van de Aboriginals 'begraven'. Ook waren er een soort natuurlijke manden, die in bomen hingen en bladeren vingen. Deze konden heel groot worden en hier zaten vaak dieren in, zoals een gekko. Daarna had de gids een uidaging. Er waren green ants, die volgens hem in de smaken zuur, citroen en limoen kwamen. De Aboriginals aten ze soms en nu was voor ons de uitdaging om dit ook te doen. Sommigen hebben serieus een mier gevangen en opgegeten. Ik vond het een beetje zielig om voor niks een mier dood te maken door hem op te eten. Wat er nogal creepy uitzag, waren de mangroves. De wortels staken overal uit de zwarte, moerasachtige grond.

De volgende stop was bij een ijssalon waar ze ijs maakten van allerlei vruchten uit het regenwoud hier. Ik had black sapote met kokos. Black sapote wordt ook wel chocolate pudding fruit genoemd, dus het was een soort chocolade-kokosijs. Hier moesten we weer snel verder, om naar de Alexandra Range Lookout te gaan. Dit was een mooi uitzicht op de zee en het regenwoud en wat eilandjes.

Vanaf hier gingen we naar Port Dopuglas. Onderweg moesten we met een pondje weer de Daintree River oversteken. Hier hadden een hoop mensen gisteren al een foto van gemaakt, wat ik een beetje overdreven vond, maar de Duitse jongen naast mij in de bus zei dat ze zoiets niet in Duitsland hebben. Port Douglas was ontstaan doordat een man hier een megahotel van wel 2 kilometer lang had gebouwd met geleend geld, dat ie nooit heeft terugbetaald. Nu staan er een hoop andere dure hotels, maar toch zag het centrum er best gezellig uit. Na de tour door het stadje zijn we kort bij het strand gestopt en daarna hebben we de Ierse meisjes bij hun hostel afgezet.

Bij de volgende stop was het al zo ongeveer donker. Dit was bij een strandje, dat we de heenweg ook al gepasseerd waren en waar mensen stenen opstapelden. Dat was blijkbaar een Australische trend en zou geluk brengen. Ik had er geen zin in, maar bijna iedereen deed het. Ze wisten alleen niet dat het allemaal weg zou zijn na de volgende vloed. Vanaf hier was het rechtstreeks terug naar Ciarns, waar ik om half 8 's avonds aankwam. Ik was weer doodmoe, dus nadat ik al het nodige had gedaan, ben ik gaan slapen.