Australië, dag 244

Vanochtend kon ik tot kwart voor 7 slapen. Toen mijn wekker ging, heb ik mij net als gisteren klaargemaakt om te gaan ontbijten. Ik was nogal verbaasd dat de Zwitserse meisjes besloten om uit te slapen, gezien het feit dat ze gisteren zo laat waren. Toen ik naar het ontbijt liep, zag ik dat het pas 6 uur was op mijn horloge. Ik was nu helemaal verward. Ik dacht aan het verzetten van de klok, maar dat zou een maand eerder dan thuis zijn. Ik kwam de Australische man tegen uit mijn team gisteren en die was al net zo verward, omdat het ontbijt nog niet open was. Samen hebben we het echter uitgevogeld: we hadden onze telefoon allebei op de Sydney tijdzone staan en de klok is verzet in het zuiden van Australië, maar hier niet.

Gelukkig waren wij niet de enige, die hier de fout in waren gegaan, en om half 7 was er al flink wat volk voor het ontbijt. Dit betekende dat zo ongeveer iedereen om kwart voor 8 klaar was om te gaan in onze nieuwe roze bus. We moesten alleen de bagage nog in de bus passen en toen konden we weer op weg. Davy reed weer als een maniak en bij bordjes, die aangaven dat we rechts moesten rijden, reed hij gewoon de linkerweg in. Het laatste stukje was nog hobbeliger dan de rest en Davy waarschuwde ons voor een laaghangende tak. Volgens mij vond hij dat wel leuk, want hij reed er knalhard tegen aan.

We stopten bij Lake Birrabeen, ook weer een perched lake. Dit meer vond ik een stuk minder mooi, omdat er bruine plantjes op de bodem groeiden, waardoor het water van een afstand bruin leek. Ik ben weer wat op en neer door het water gelopen, maar daarna heb ik me een goed plekje in de schaduw gevonden, omdat we hier 2 uur hadden en de zon super heet was. De rest had geen probleem met de zon. Ze lagen of languit op het strand of ze waren met ballen en frisbees in de weer of ze waren aan het paddleboarden. Dit zag er wel leuk uit, maar het was midden in de zon, en ondanks de hitte had ik gewoon geen zin meer om m'n badpak aan te trekken. Maar ik heb lekker zitten schrijven en een beetje rondgekeken.

Tegen kwart voor 11 moesten we weer verder met de bus naar Eurong. Het was behoorlijk heet in de bus en hoe verder we kwamen, hoe meer we ons realiseerden dat er iets mis wat met de airco. En jawel, ook deze was kapot. Ik weet niet wat dat is met de airco's hier. Bij Eurong zou Davy in ieder geval de airco laten fixen of een nieuwe bus regelen, want ook hij vond het te heet. Ondertussen hadden wij een buffetlunch, die weer prima was. Na de lunch doken een paar mensen nog heb zwembad in en we moesten onze bagage overladen. Blijkbaar was de airco niet zo snel te fixen.

Vervolgens gingen we weer over 75 Mile Beach naar de Walk of Death, de wandelroute naar Lake Wabby. Ik kon me niet voorstellen dat ze hier wandelingen hadden, die zwaarder zouden zijn dan St. Mary's Peak, omdat we het binnenland in gingen met schaduw en hier niet echt bergen zijn. Het viel ook allemaal reuze mee, alleen al dat losse zand was nogal vervelend. Het was op veel plekken ook wel heet en er zaten allemaal takjes en steentjes tussen die dan weer tussen de slipper kwamen.

Uiteindelijk kwamen we bij een flinke Sandblow. Op sommige plekken leek het een beetje op de duinen bij Reindersmeer. Hier wilde Davy met ons naar het midden lopen, ondanks de hitte en daar leek het wel meer op een woestijn. Het zand was hier behoorlijk heet op sommige plekken, dus Davy bleef soms wel stil staan, maar ik bleef lopen. Hier zag je dat de sandblow behoorlijk heuvelachtig was. Davy vertelde dat onders ons bomen waren, die met de tijd bedekt zijn door het zand. Nou was dit best mooi om te zien, maar ik kon me hier niet echt een meer voorstellen. Toch was dat er. Recht aan de duinen, zonder begroeiing er tussen.

Dit was Lake Wabby. Ooit was dit een creek geweest, maar het zand heeft de creek geblokkeerd en nu is het een zeldzaam meer. Er zijn maar een paar van deze meren in de wereld. Het water was alleen lang niet zo schoon als bij de andere meren. De duin ging best wel steil het water in en volgens Davy was de beste manier om erin te gaan van de duin afrollen. Dat heeft bijna iedereen meerdere keren gedaan, sommige wat rechter dan andere. Ik heb op de duin gezeten, waar het behoorlijk heet werd en na een tijdje was ik erover aan het denken om alvast terug te lopen. Gelukkig bleven we hier niet heel lang. Toen we weg gingen, was een jongen heel verbaasd dat ik de hele tour niet had gezwommen. Maar volgens Davy had ik daar tegenover wel een mooi handschrift. Ik zie het verband tussen die 2 niet echt, maar mijn handschrift heeft blijkbaar wel indruk gemaakt.

Daarna zijn we terug naar de bus gelopen en naar Eurong gereden. Er waren vandaag geen walvissen te zien. Wel waren er melon holes, die Davy zo noemde, omdat je er je hoofd als een meloen door kunt breken. Lekker. Bij Eurong moesten de Rainbow Beachers weer overstappen op een andere bus, mijn vijfde bus deze trip, zodat we in Rainbow Beach afgezet konden worden. De weg naar de ferry was niet interessant, maar bij de ferry was het des te interessanter. We k onden vanuit de bus al heel wat dolfijnen zien, dus ben ik op de ferry uit de bus gestapt. De hele tijd zag je dolfijnen zwemmen en 2 keer sprong er een helemaal omhoog uit het water. Ik wilde hier graag een foto van maken, maar dit was nogal moeilijk. Terwijl ik hier heel onschuldig stond te kijken, kreeg ik ineens een hele plons water over mijn voeten en jurk. Het water klotste helemaal in de boot en dat had ik niet in de gaten gehad.

In Rainbow Beach ging iedereen verschillende kanten op. Ik zat weer in hetzelfde hostel en bij de receptie lag mijn slaapzak te wachten met een bedankbriefje van Sofia. In het hostel heb ik niet veel bijzonders meer gedaan. Mijn broodje bleek nu aangevreten te zijn door een muis, maar de bakker was net dicht. Omdat ik na al dat lekkere eten toch niet veel honger meer had, heb ik 's avonds maar wat minder gegeten. Ik kwam Jordy van de Whitsundays nog tegen, die ook net terug was van Fraser Island. Ik heb even met hem over onze belevenissen op Fraser Island staan praten. Later bleek hij heel toevallig ook nog in dezelfde kamer als ik te zitten. Toen ik wat had gegeten, heb ik de rest van de avond zitten schrijven totdat ik naar bed ging.