Australië, dag 273

Vandaag heb ik lekker tot half 8 uit kunnen slapen, maar toen wilde ik ook opstaan, zodat ik zoveel mogelijk vandaag kon doen. Na het ontbijt en nadat ik me had klaargemaakt, kon ik rond half 9 weer op stap. Mijn eerste stop was de NSW Library. Omdat die nog niet open was, heb ik de tijd maar gebruikt om me in te smeren, want het was behoorlijk zonnig vandaag. Om 9 uur kon ik naar binnen. De hal en de grote hal waren mooi. In de grote hal hadden ze een gigantische atlas van wel 2 meter hoog. Ik heb geen idee wat het nut daarvan was. Ik heb nog een beetje door de bibliotheek gelopen, maar er waren niet echt mooie ruimtes meer. Er zou er nog wel een moeten zijn, maar de deur was daar dicht. Verder waren er nog wat tentoonstelling. Eentje over ontdekkingsreizigers in Australië en 2 over planten en tuinen. Niet super interessant.

Naast de bibliotheek was het parlement. In tegenstelling tot de meeste zag dit er meer uit als een huis met een veranda. In ieder geval niet zo statisch als een parlement. Dit kwam omdat dit eerst het Rum Hospital was in de tijd van de strafkolonie. Langzaam werd het ook gebruikt voor politieke zaken. Ik kon zelf wat rondlopen, dus nadat ik advies had gekregen waar naartoe te gaan, heb ik dat maar gedaan. De lobby van de Legislative Council was heel mooi versierd. Totaal niet wat ik verwachte van buiten. De Jubilee Room was voorheen de bibliotheek, maar nu waren de meeste boeken verplaatst. Het was nog steeds een mooie kamer met een hoop boekenkasten met boeken aan de muren in 2 verdiepingen. Ik kon wel de kamer van de Legislative Council zien, maar de Legislative Assembly was niet open, omdat daar een schoolgroep was. Toch heeft de vrouw bij de receptie mij de kamer laten zien. Ik kon door de deur naar binnen kijken. Dat vond ik dus wel heel aardig.

Vervolgens liep ik naar de Hyde Park Barracks. Onderweg kwam ik langs het ziekenhuis, dat nog steeds een ziekenhuis is en dat zag er veel statiger uit. Ook was er de Mint. Ik kon hier in met mijn museum pas, maar het leek me niet echt interessant. Het museum van de Barracks was nog niet open, maar ik kon wel alvast een ruimte zien, die als rechtbank werd gebruikt. De Barracks zijn namelijk later als gerechtsgebouw gebruikt.

Het gebouw van de Barracks was niet mega interessant, maar het museum was wel interessant, vooral met de audioguide. De Barracks waren in de tijd van Macquarie gebouwd door de veroordeelden en hier verbleven ze later. Op de bovenverdieping kon je nog de hangmatten zien. In de fundering van het gebouw hadden ze allerlei spullen gevonden, waaronder opgedroogde ratten, die nu tentoongesteld werden. Gelukkig ging het meeste over de strafkolonie. Ze lieten van alles zien over het leven voor de gevangenen toen, van eten en kleding tot werk en straffen.

De volgende ruimte vertelde meer over Sydney in die tijd. Er was een mooi panorama, waarop je goed kon zien hoeveel er was gebouwd in 30 jaar en je kon echt wel wat plekken herkennen. Interessant was dat er kritiek was op de manier van straffen, omdat het leven voor gevangenen vaak niet veel harder was dan voor de opzichters en ze kregen echt kans op een beter leven. Al denk ik dat het leven als gevangene wel zwaar was, maar als ze vrij kwamen hadden ze meer kansen. Er waren zelfs mensen die naar huis schreven over hoe goed ze het hadden. Soms waren er ook meerdere familieleden in Sydney. Het is alleen niet zeker of ze er expres voor hadden gezorgd dat ze hier terecht kwamen. Ondanks dat was het tot de jaren 70 niet iets om trots op te zijn als je van gevangenen afstamde.

Op de tweede verdieping was informatie over de functies die het gebouw later heeft gehad. Interessant vond ik de periode dat het een opvang was voor vrouwelijke immigranten, halverwege de negentiende eeuw. Ze wilden toen meer vrouwen hier krijgen, dus ze hadden hulp voor jonge vrouwen om hier te komen. Vooral uit Ierland kwamen veel weesmeisjes, omdat ze geen familie meer hadden door de hongersnood. Hier hadden ze korte verhaaltjes over vrouwen die hier voor korte of langere tijd hadden verbleven totdat ze werden opgehaald door familie of een baan hadden gevonden. Tegen die tijd had ik het wel een beetje gehad, dus heb ik nog wel even gekeken of er iets heel interessants was, maar dat viel wel mee.

Na de Barracks ben ik naar St. James Church gegaan, dat niet heel bijzonder was, en daarna naar de St. Mary's Cathedral. Dit was een grote gotische kerk, waarvan je er heel veel in Europa had. Ik heb hier dan ook niet heel lang rondgekeken. Wat wel leuk was, was dat er iemand orgel aan het spelen was. Dit was misschien zodat het minder opviel dat ze ergens anders in de kerk aan het verbouwen of renoveren waren. Daarna heb ik in Hyde Park op een bankje bij de fontein geluncht. Daar was een man aan het zingen. Ik moest wel lachen toen hij ineens verklaarde dat hij een vlieg had doorgeslikt. Na mijn lunch ben ik doorgelopen naar de ANZAC War Memorial gelopen. Deze was niet zo groot als ik hier in de grote steden gewend ben. Normaal was er blijkbaar wel een klein museum onder, maar die gingen ze nu uitbreiden, dus het was alleen de Memorial. Een vrijwilliger daar wilde mij wel uitleg geven, dus toen ik een vraag stelde, ging hij los. Hij heeft de hele Memorial uitgelegd en meer. Het was wel interessant. Er zat een heleboel symboliek in. Zo zouden er net zoveel sterren op het plafond zijn als mensen die voor de Eerste Wereldoorlog het land hadden verlaten. Ook was er een beeld dat een stuk interessanter was met de uitleg. In de ruimte, die ze hadden willen gebruiken als archief, was nu een vlam. Geen eeuwige vlam, want het lekte daar, maar ook vanwege de brandveiligheid gaat ie iedere dag uit. Maar het idee is hetzelfde. Nadat ik hier wel ruim een halfuur was geweest, ging ik weer verder.

Ik ging op weg naar Darling Harbour, maar ik vond het wel leuk om Chinatown nog een keer te zien, dus heb ik een kleine omweg gemaakt. Bij Darling Harbour wilde ik vooral de Tidal Cascades zien, maar ik had geen idee waar die precies waren,dus heb ik het bij de toeristeninformatie moeten vragen. Helaas leek het erop of ze daar aan het werk waren, want ik kon alleen een afgezet stuk vinden waar volgens mij water in hoort. Ook bij het IMAX theater met het grootste scherm ter wereld waren ze aan het verbouwden, maar dat moet wel wat worden, want ze zijn pas in 2019 klaar.

Ik ben toen maar naar de Town Hall gelopen, maar het gebouw was behoorlijk lelijk. Daarom ben ik maar op zoek gegaan naar St. Andrew's Cathedral gegaan, dat ernaast moest liggen. Via een vreemde weg door een winkelcentrumpje kwam ik daar bij uit. De binnenkant had een mooi plafond, maar vooral de buitenkant vond ik mooi, doordat het een witachtige Gotische kerk was met daarvoor bomen met paarse bloemen. Nu had ik ook het goede deel van de Town Hall gevonden, want dit zag er een stuk mooier uit. Helaas was er vandaag geen rondleiding omdat er een concert was.

Hiernaast lag Queen Victoria Building, een soort Victoriaans winkelcentrum met dure winkels. Bij de ingang stond een beeldje van Victoria's hondje en van Victoria. Ook van de binnenkant was het een mooi gebouw met mooie liften. Vervolgens ben ik langs het State Theatre gelopen, dat van binnen een beetje deed denken aan een kasteel van King Arthur met een hoop goud. Via de winkelstraat ben ik toen naar de Strand Arcade gelopen, ook een oud winkelcentrumpje, maar lang niet zo mooi. Daarna ben ik de supermarkt ingedoken voor wat te eten, maar ik had geen zin in cake ofzo, dus heb ik gedroogd tropisch fruit gekocht dat net zo lekker was.

Last minute besloot ik nog naar het Museum of Sydney te gaan. Hier kon ik bijna meteen met een rondleiding mee, waarvoor ik ook nu in het begin de enige was. Het ontstaan van dit museum is een beetje toevallig. Ze wilden hier flats bouwen, maar toen ze in de grond gingen graven, kwamen ze erachter dat hier het eerste Government House was gebouwd. Ze wilden dus iets bijzonderders met de plek doen, dus het werd een museum. Buiten kon je wat van de fundamenten zien en met verschillende stoeptegels gaven ze aan waar oorspronkelijk het huis lag. Je kon wel zien dat dit recht aan de weg was en dat was ook een van de redenen, die een gouverneur had gegeven om het te slopen.

In ieder geval heb ik weer wat geschiedenis geleerd. De First Fleet zou oorspronkelijk naar Botany Bay gaan, omdat James Cook had gezegd dat het daar goed was, maar 18 jaar later tijdens een droogte niet meer. In de haven hier konden alle schepen aanmeren, dus kwamen ze hier terecht. Het water kwam van een riviertje, dat nu nog steeds onder de stad loopt en aan de ene kant woonden de gevangenen en hier op de heuvel de officieren, zodat ze een oogje in het zeil konden houden.

In het museum hadden ze een model van First Government House en van de schepen van de First Fleet. Het was grappig hoe ze over allemaal een soort biografie hadden. Blijkbaar waren de meeste schepen vrij slecht, maar omdat er een beloning was voor iedere gevangene die aankwam, overleefde maar 2% de reis niet. Bij de tweede lading werden ze betaald per persoon die instapte en daar was het 25%. Nogal een verschil. Ze hadden ook een lijn op één bloed om te laten zien hoe groot het kleinste schip was. Niet echt groot. Dit was een soort strafschip voor mensen die zich niet gedroegen.

Op de volgende verdieping hadden ze wat informatie over belangrijke personen voor Sydney, waaronder natuurlijk Macquarie en zijn vrouw. Ook hadden ze informatie over de contacten met Aboriginals in die tijd. Phillip, de eerste gouverneur, had de opdracht gekregen om contact te leggen. Dat lukte niet echt, dus besloot hij uiteindelijk Aboriginals te kidnappen. Ondanks dat had hij wel goed contact met de Aboriginals en een van hen is zelfs mee terug naar Engeland gegaan. Ondanks dat hadden de pokken in korte tijd het grootste deel van de Aboriginals hier weggevaagd en later waren de Aboriginals de blanke bezetters wel zat en werd er gevochten.

Vanaf het museum ben ik terug naar het hostel gelopen, waar ik wat heb gegeten en met iemand uit Bangladesh heb zitten praten. Daarna heb ik met Manon gebeld en zitten schrijven.