Nieuw-Zeeland, dag 6

Vannacht werd ik wakker en lag de persoon boven mij behoorlijk te snurken. Ik heb er even naar geluisterd, maar toen besloot ik er wat aan te doen. Alleen werd die persoon maar niet wakker, maar doordat ik hem wat porde, stopte hij wel met snurken. Alleen toen ik in bed lag, begon ie weer. Uiteindelijk besloot ik hem maar te porren door van onder tegen de matras aan te schoppen. Dit moest ik aardig wat keren herhalen, maar uiteindelijk was hij stil. Vandaag wilde ik eigenlijk in Devonport naar de film , maar ik wist niet zeker of de film vol was en omdat ik nog geen reactie had op mijn mail, besloot ik mijn plan om te gooien.

Omdat mijn Wi-Fi op de telefoon nog steeds niet werkte, ging ik dus rond 8 uur op stap. Ik wilde bij de telefoonprovider navragen of dit kon komen door mijn nieuwe simkaart, maar daar zeiden ze dat het aan de Wi-Fi moest liggen. Daarna heb ik wat navraag gedaan voor Alberton, waar ik vrijdag naartoe wilde. Om kwart voor 10 was ik bij Queens Wharf, waar om 10 uur een gratis stadswandeling begon. Ik wilde deze doen om wat meer over de geschiedenis van Auckland te leren. In eerste instantie leek het een erg kleine groep, maar gelukkig was de groep uiteindelijk toch nog redelijk.

Hier in Auckland bij de Wharf kwamen de eerste Maori aan in Nieuw-Zeeland. Zij kwamen van Hawaiki en omdat daar niet genoeg eten was, besloten ze met zo'n 60 mensen met een kamp op zoek te gaan naar nieuw land. Na maanden zagen ze ineens een grote wolk, dus gingen ze die kant op en toen ze dichterbij kwamen zagen ze Nieuw-Zeeland, oftewel Aotearoa, Het Land van de Lange Witte Wolk. Hier stopte het eten niet met kwetteren, al zijn de meeste native vogels volgens de gids niet te vreten.

Vanaf hier gingen we naar de Britomart, het centraal station in Auckland. Dit is een oud gebouw hier in de stad, zo'n 100 jaar oud. Ooit wilden ze dit gebouw afbreken, maar dan zou er nooit een oud gebouw in Nieuw-Zeeland zijn. Zo waren er heel wat gebouwen, die relatief oud waren en die waren gered, maar vaak was er een compromis gesloten. De façade stond er nog, maar er was een wolkenkrabber bovenop gebouwd. Een voorbeeld daarvan was het Jean Batten House, waar ze nooit had gewoond, dus ik weet niet waarom het zo heet. Jean Batten was een vrouwelijke piloot in de jaren 20, die als eerste van Engeland naar Nieuw-Zeeland vloog, terwijl ze het laatste stuk haar make-up deed. En toen ze er was, is ze niet snel daarna weer terug gevlogen.

Vulcan Lanemwas een andere stop. Hier zaten vroeger de smeden, maar er was ook een beruchte pub, waar de maffia zat. Daar tegenover zat en zit nog steeds een advocatenkantoor en na een tijdje bedachten ze dat ze een eigen pub moesten hebben, vlak ernaast met een deur er tussen. Even verderop was een gedenkfontein voor 100 jaar vrouwenstemrecht. Vrouwen hebben hier al sinds 1893, als eerste land, stemrecht. Dit komt doordat er mensen waren, die een alcoholverbod wilden, dus zeiden wat suffragettes dat vrouwen daar wel voor zouden stemmen. Ze kregen daarom stemrecht, maar stemden niet voor een alcoholverbod.

Bij de Art Gallery stond de burgemeester een praatje te maken met wat mensen en toen hij weg liep, riep de gids naar hem en moesten wij allemaal klappen. Ik weet niet hoe hij daarop reageerde. De Art Gallery is eigenlijk ontstaan doordat een gouverneur kunst verzamelde en dat allemaal heeft geschonken en andere rijke mensen eigenlijk heeft gedwongen om hetzelfde te doen. Een van zijn voorwaarden was dat de kunst gratis toegankelijk moest zijn. Het nieuwe deel van de Gallery is meer in Nieuw-Zeelandse architectuur, veel meer gericht op de natuur met veel licht en frisse licht in plaats van airconditioning.

Het Albert Park daar achter is een van de oudste vulkanen hier, terwijl Rangitoto de nieuwste is. Eigenlijk iedere heuvel hier is een vulkaan en ze verwachten weer een vulkaanuitbarsting. Ze hebben alleen geen noodplan en het noodfonds is leeg sinds de onverwachte aardbeving in Christchurch. In het Albert Park heb ik mijn eerste kauriboom gezien. Dit was nog geen oude en ook nog niet zo groot, maar deze bomen blijven groeien en worden heel oud en komen dus in de buurt van sequoia's. Tegenwoordig worden ze beschermd, maar het is zo'n goed hout dat ze het dak van de Art Gallery konden maken van een kauri, die al honderden jaren in een moeras had gelegen. Daarom was dit dus ook erg populair hout bij de Europeanen.

Vervolgens zijn we door gelopen naar Old Government House, dat ik zo toch heb gezien. Hier hebben we wat meer geschiedenis gekregen. Mijn grote vraag werd beantwoord: waarom het naar een Nederlandse provincie is vernoemd. Abel Tasman had Australië gevonden en het Nieuw-Holland genoemd en toen hij Nieuw-Zeelandgekomen zag, besloot hij het gewoon naar Zeeland te vernoemen. De Engelsen hebben het zo gelaten. Die hadden nogal haast om er een kolonie van te maken, omdat de Fransen ze op de nek zaten. Daarom hebben ze het Treaty van Waitangi gesloten met de opperhoofden van de Maoristammen. Dit hebben ze snel vertaald voor de Maori, maar niet heel goed, want de Maori hadden nooit ingestemd met de Engelse versie, waarin ze hun soevereiniteit opgaven.

Daarna werd Auckland de hoofdstad. Daarvoor was dat wat nu Russell is, dat zelfs door walvisvaarders 'hel' werd genoemd. Auckland was voor een lading ammunitie gekocht van de Maori, wat voor hen was als het verkopen van lucht. Ze begrepen niet dat je dan niet meer op die grond kon komen. Even later heeft de Kroon voor 600 pond een stukje grond aan een particulier verkocht en toen kregen de Maori in de gaten dat ze een poot werden uitgedraaid. Dat stukje grond is nu de Men's Club, waar tot 1990 Iris geen vrouwen binnen mochten komen. Alleen nodigden ze altijd de Minister van Financiën uit en toen dat een vrouw was, moesten ze de statuten wel veranderen.

We kregen ook nog pohutukawa bomen te zien, ook wel kerstboom genoemd. Dit is een gigantische kronkelige boom, die heel laag over het pad groeit. Deze boom staat met de kerst in bloei en samen met het witte strand is dit de Nieuw-Zeelandse witte kerst. Vlak bij het einde kregen we nog het verhaal te horen van de Rainbow Warrior, die ik vaak voorbij heb horen komen bij International Las. Dit had te maken met Franse spionnen, Greenpeace en het feit dat Nieuw-Zeeland geen nucleaire energie wil. Ze hadden erover zitten denken om een centrale in Canterbury, bij Christchurch, neer te zetten. De gids zei dat als ze dat hadden gedaan er geen inwoners meer zouden zijn in Nieuw-Zeeland door de aardbeving. Hier vlakbij hadden ze ook rotsen liggen, die aangaven waar ooit de kustlijn was. Ze hebben dus een stukje drooggelegd. Daarna zijn we terug gelopen naar naar Queens Wharf, waar de gids nog een liedje in het Maori heeft gezongen.

Na de stadswandeling wilde ik naar de Wintergarden in het Domain. Ik zat heel erg te twijfelen of ik niet eerst naar Kinder House moest gaan, omdat dat maar tot 3 uur open zou zijn. Uiteindelijk besloot ik dat maar te laten. Daardoor kon ik rustig door de tuin lopen, waar net een lading Japanners ofzo was afgezet. Volgens mij houden die wel van bloemen, want ze lijken behoorlijk onder de indruk. Nou moet ik zeggen dat het ook wel mooi was. Ze hadden 2 kassen, eentje wat koeler en eentje tropisch, dus beide hadden verschillende planten en allemaal stonden ze vol in bloei. Het was dus echt een kleurexplosie. Daarachter hadden ze buiten nog een fernery, maar dat was saai groen vergeleken met al die bloemen.

Vanaf de Wintergarden ben ik naar het Auckland Museum gelopen, wat ook een War Memorial is. Vanaf hier is het uitzicht over de haven geweldig. Ik ben niet het museum ingegaan. 25 dollar vind ik duur, maar al helemaal als Nieuw-Zeelanders niks hoeven te betalen. Tegen de tijd dat ik klaar was, was het toch nog voor 3, dus ben ik toch nog naar Kinder House gelopen, het huis van de schooldirecteur van de eerste school. Er was helemaal niemand, maar het was nog wel open. Er waren maar 3 kamers open, waar weinig in was. Eentje had wat meubels van de familie Kinder, maar dat waren meer wat losse meubels, eentje had wat schilderijen van John Kinder en eentje ging over recepten. Beetje random. Daarachter was gelukkig nog wel een klein beetje informatie over John Kinder en zijn familie. De man daar vroeg of ik wat in het gastenboek wilde zetten. Als hij dat bij iedere gast doet, is dat niet positief, want de laatste regel was van vorige week. Gelukkig had ik me in ieder geval niet gehaast om dit nog te zien.

Daarna ben ik terug gelopen naar het hostel. Malin moest vandaag uitchecken, maar ze zat nog op de veranda te lezen. Haar was net verteld dat ze niet hier kon blijven zitten lezen als ze al had uitgecheckt, wat wij allebei nogal vreemd vonden. Toch hebben we de tijd totdat ze wilde gaan, vol kunnen kletsen. Daarna ging ik op zoek naar de manager voor mijn Wi-Fi en pas nadat ik aandrong, zou ze nog eens bellen om het probleem op te lossen. Ze leek er niet echt zin in te hebben, wat mij nogal ergerde, omdat dit de zoveelste keer was, dat ze niet echt vriendelijk of klantgericht was. Gelukkig had een Canadees meisje hetzelfde probleem, dus dat liet de manager zien dat het niet mijn telefoon was. Helaas konden ze het niet vandaag oplossen, dus morgen dan hi lelijk, al verwacht ik het niet echt.

Ik heb nog een tijdje met het Canadese meisje zitten kletsen en daarna heb ik eten gemaakt. Omdat de yoghurt hier zo ontzettend duur is hier, heb ik maar een soort banaan-karamelcrumble gemaakt. Dat was erg lekker. Daarna heb ik in de woonkamer gezeten, waar iedereen de verkiezingen in Amerika aan het volgen was. Ondertussen kwam de manager binnen en zei dat de lamp aan moest blijven, ondanks dat het nog licht was buiten. Dit vond iedereen wat vreemd en ik vond dat ze dit weer op een er onvriendelijke manier zei. Ik had nogal hoofdpijn, misschien ook door de verkoudheid, dus ben ik vroeg naar bed gegaan.