Nieuw-Zeeland, dag 8

Het duurde een tijd voordat ik sliep en 's nachts ben ik een paar keer wakker geworden, omdat er iemand lag te snurken of heel luid lag te ademen. Ik was overduidelijk niet de enige met een verkoudheid. Toen ik rond half 8 wakker werd was de druk op mijn voorhoofd wel weg, maar nu had ik gewoon hoofdpijn doordat ik zo slecht had geslapen. Nadat ik had ontbeten, gestoomd en me klaar had gemaakt, heb ik de laatste spulletjes uitgepakt en heb ik uitgecheckt. Ik had me een beetje zorgen gemaakt over de steile heuvel, die ik nu op zou moeten lopen om bij de bushalte te komen. De manager zei dat ik beter naar een andere bushalte kon lopen. Dat was minder steil omhoog, maar het ging nog steeds omhoog, dus ik was helemaal buiten adem tegen de tijd dat ik bij de bushalte was en ik had het super heet.

Toen ik in het centrum was, ben ik uit de bus gestapt en van daar was ik zo bij het nieuwe hostel. Ik had deze voor 1 nachtje geboekt, zodat ik dit gedoe niet de volgende ochtend heb als ik op tijd bij de Straybus moet zijn. Bij het nieuwe hostel kon ik nog niet inchecken, maar ik kon mijn spullen in de bagageruimte laten. Daarna ben ik aan mijn wandeling naar Alberton gelopen, een historisch huis. Omdat het openbaar vervoer hier zo duur is en dit het enige was dat ik voor vandaag gepland had, besloot ik te gaan lopen, maar dat was op z'n minst anderhalf uur lopen. Het was geen mooie weg ofzo, maar in ieder geval heb ik weer een ander stukje van Auckland gezien.

Ergens bij een soort knooppunt van wegen wist ik niet precies hoe ik op de goede weg moest komen. Iemand wees mij de weg, maar dat voelde niet als de goede richting. Toen ik het voor de zekerheid ergens heb nagevraagd, bleek ik wel op de goede weg te zitten, maar de verkeerde kant op te lopen. Dat verklaarde mijn gevoel. In ieder geval wist ik nu hoe ik wel moest lopen. Dat was een super lange weg, maar uiteindelijk kwam ik dan toch bij Alberton uit.

Het was echt een mooi wit houten huis met veranda's boven en benenden en torentjes en dat in een mooie tuin. Toen ik binnen kwam, wilde de man bij de ingang net wat andere mensen wat vertellen over de familie, dus ik kon meteen aansluiten. Dit huis was van de familie Kerr Taylor geweest. Eigenlijk was de achternaam gewoon Taylor, maar omdat er verschillende broers naar Auckland waren gekomen, gebruikten ze de tweede naam om onderscheid te maken. Allan was in India geboren en zijn moeder was half Indisch. Daar werd op neergekeken en dat was misschien een reden dat hij naar Nieuw-Zeeland is gekomen.

In Engeland was Allan getrouwd met Patty, maar zij overleed al snel. Daarna is hij met een Nieuw-Zeelandse getrouwd, Sophia. Samen hadden ze 9 kinderen. Sophia hield goed toezicht op haar kinderen en maar 1 van de dochters kreeg de goedkeuring om te trouwen. De rest van de vriendjes waren niet goed genoeg. De andere dochters zijn nooit getrouwd. Na Allans dood heeft Sophia delen van het landgoed verkocht, omdat er schulden waren, maar ze was ook druk bezig met de maatschappij. Zo was ze een voorvechter van vrouwenstemrecht. De kinderen hielpen ook mee met het huishouden en de boerderijklusjes, vooral toen er minder bedienden waren. De dochters hebben altijd hun eigen kamer schoon moeten maken en een van de dochters slachtte altijd de kippen. In de jaren 70 heeft de laatste dochter het aan de Historic Trust gegeven om ervoor te zorgen dat het huis niet werd vernield. Hierdoor zijn de meeste meubels nog origineel.

Ik vond het huis erg mooi en ook dit zag er weer erg leefbaar uit. De Ballroom was al klaargezet voor een bruiloft morgen. Dit werd nooit voor bals gebruikt. Daarvoor hadden ze een 'schuur' buiten. Hier werd het eerste bal in Nieuw-Zeeland gehouden. Boven hadden ze de slaapkamers, die wat meer in verhouding leken te staan met het aantal kinderen dan in de meeste huizen. Ook kon je nog een heel steil, smal trappetje op naar de zolder. Hier waren 3 kamertjes van bedienden. Het was daar wel heel klein allemaal.

Nadat ik het huis had gezien, heb ik buiten wat gegeten en toen wilde ik toch de bus terug nemen. De eerste bus zei dat ik op de volgende moest wachten, omdat die wel naar het centrum zou gaan. De volgende buschauffeur vond ik niet echt vriendelijk. Hij keek me niet eens aan en zei niks. Hij schudde alleen met z'n hand, dus ik nam aan dat dat betekende dat hij niet naar het centrum ging. Toen ben ik maar gewoon in de richting terug gelopen en op de grote, lange weg was een bushalte, waar de bus wel naar het stadscentrum ging.

In het centrum ben ik eerst naar Peter Pans gegaan om mijn laatste voucher op te halen en foto's over te zetten. Gelukkig herkende de computer mijn fototoestel nu wel. Daarna heb ik boodschappen gedaan en toen heb ik ingecheckt bij het hostel. Daar wilde ik eigenlijk een dutje doen, maar het liep wat anders. Per groepje kamers had je een woonkamer, keuken en badkamer en ik raakte aan de praat met een paar meisjes in de woonkamer. Daar heb ik de hele middag mee zitten kletsen. Ondertussen kwam er nog iemand binnen, die bij een koffietentje werkt en die broodjes en muffins had meegenomen, die over waren gebleven. Dat was wel lekker.

Tegen 5 uur heb ik nog een keer geprobeerd om te pinnen, wat weer niet lukte, maar gelukkig heb ik nog wel wat geld. Tegen 7 uur ben ik met 2 meisjes naar de bar beneden gegaan, omdat je daar een snack sized meal kon krijgen. Er stond een behoorlijke rij, dus dat was erg populair. Het was niet veel, maar ik ga een gegeven paard niet in de bek kijken en gratis frietjes met kipnuggets is niet verkeerd. En met de gratis cakejes zat ik in ieder geval vol. Omdat de muziek vrij luid was, zijn we al snel weer naar boven gegaan. Daar heb ik nog wel eventjes meegekletst, maar ik lag vroeg op bed, omdat ik me behoorlijk bagger voelde. Om half 12 werd ik nog een keer wakker, omdat ik heel erge keelpijn. Toen heb ik een keelsnoepje en pijnstiller gepakt en daarna heb ik prima geslapen, ondanks dat de matras heel erg dun was.