Nieuw-Zeeland, dag 43

Gelukkig ben ik vannacht niet wakker geworden door jeukende benen, maar ik werd 's ochtends toch wakker met hoofdpijn. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik mij druk zat te maken over de ferry terug van Stewart Island en de bus naar Invercargill, want iedere keer als ik daarover mail, is het maar vaag. Nadat ik had ontbeten en de kaas en sla van gisteren had gebruikt om lunch te maken, heb ik dus naar Stray gebeld en die persoon zei dat ze wisten wat de bedoeling was en dat ze mij het nieuwe schema zou doorsturen. Daar stond het nog steeds niet in, dus moet ik nog mailen om het zwart op wit te hebben.

Nu ik dit gedaan had, moest ik mijn tas inpakken en nog was ik veel te vroeg klaar. Ik heb dus maar op mijn bed zitten wachten tot ik mijn sleutel af kon geven. Bij de receptie zat een klein hondje op een echte troon en volgens mij was dat zijn favoriete plek. Rond kwart voor 9 begonnen we met inladen, maar omdat ik in een ander hostel zat, moest ik pas als laatste mijn tassen inladen. Eerst was het aan het regenen, dus heb ik met mijn tassen maar in de badkamer gewacht en toen het weer was gestopt, heb ik ze bij de bus gezet tot 9 uur. Toen de laatste tassen in de bus zaten, konden we op weg naar Franz Josef.

Het eerste stuk was langs de kust. Het was nog regenachtig, dus het was een beetje mistig over de rotsen en daardoor leek het wel wat op de Big Sur in Californië. Het was in ieder geval een ruige kust en ik heb geprobeerd om wat foto's te maken, maar dat is niet makkelijk als de ruiten beslaan. Gelukkig zijn we na een tijdje gestopt voor foto's. Cookie was aan het vertellen over een pad, maar hij was lastig te verstaan doordat de bus nogal herrie maakt bergop. Ik zag dus een pad en dacht dat dat het was, maar het lag aan de andere kant. Cookie dacht dus dat ik niet zat op te letten, maar daar lag het niet aan. Bij het uitkijkpunt konden we allemaal fatsoenlijk foto's maken. Ook hier hadden ze wat pohutekawa's in bloei staan, maar volgens mij kleurt de kust hier niet zo rood als de East Cape.

Vanaf het uitkijkpunt moesten we nog een klein stukje rijden naar de Truman Track. Die was volgens Cookie in de film The Truman Show gebruikt. Hetm was een korte wandeling door een regenwoud over een soort schiereiland/rots. Aan het einde kwam je dus bij de zee uit. Ook hier kon je weer mooi de kustlijn zien, maar indrukwekkender hier waren de golven. Die waren super hoog en omdat het zo winderig was zag je soms dat er water van de golven af waaide. De zon scheen nu ook, maar er hing nog steeds een waas langs de kust. Dat was dus gewoon al het water dat van de zee opwaaide. Ik heb hier een tijdje naar het tegende de rotsen omhoog klotstende water staan kijken, maar dat is niet makkelijk om te fotograferen.

Toen iedereen weer terug bij de bus was, reden we verder naar Punakaiki. Volgens mij is dat echt een plaatsje van niks, maar er komen aardig wat toeristen doorheen vanwege de Pancake Rocks. Bij het café daar konden we dan ookpancakes eten, maar daar had ik geen zin in. Ik ben meteen de wandeling naar de Pancake Rocks gaan doen. Eigenlijk lijken die rotsen een beetje op stapels pannenkoeken met een beetje fantasie. Het zijn allemaal laagjes, ontstaan toen dit gebied onder water lag. Het waren dus bijzondere rotsformaties en zo allemaal bij elkaar leek het ook wel een beetje op een vreemd dorpje van de laven ofzo, maar dan met meeuwen als inwoners. Het spectaculairste waren wel de blowholes. De rotsformaties hebben namelijk allemaal gaten en geitjes en bogen en het water word daarin samengeperst en wordt omhoog gespoten. Er waren er verschillende en soms leek het wel alsof het regende. Eentje was wel echt een grote. Soms werd het water echt omhoog gespoten alsof daaronder een bom was ontploft en automatisch stapte ik naar achteren om niet nat te worden. Soms hoorde je dan ook een geluid alsof het onweerde.

Vanaf Punakaiki zijn we naar Greymouth gereden. Ook deze weg was mooi. Het ging nog steeds langs de kust en soms kwam er uit een toe te een rivier gestroomd. In Greymouth moesten we ons anderhalf uur vermaken omdat de airconditioning van de nieuwe bus gemaakt moest worden. Greymouth was vroeger een gold town en dus erg belangrijk voor Nieuw-Zeeland. Er waren dus nog wel wat gebouwen uit de negentiende eeuw, maar het was nogal vergane glorie. Ik ben wat op en neer gelopen en toen besloot ik eens te kijken of ik goedkope slippers kon vinden. Die heb ik voor 2 dollar gevonden. Een stuk goedkoper dan bij de camping, wat die man daar voorstelde. Na anderhalf uur was de bus terug en konden we onze reis weer vervolgen.

Ik was ondertussen behoorlijk moe. Iedere keer als ik met de Straybus ga, word ik zo moe. Na een uur gingen we naar Hokitika, waar een greenstonefabriek was. Greenstone was belangrijk voor de Maori en wordt veel in sieraden gebruikt, maar ik was er nu te moe voor. Ik ben dus gewoon in de bus gebleven. Hokitika had vroeger de grootste haven van Nieuw-Zeeland, maar nu is het echt een plaatsje van niks. Wel hadden ze hier een mooi gebouw dat hier erg uit zijn plaats leek. Tot de toiletstop heb ik half geslapen en ik moet zeggen dat het ook een heel stuk heeft geholpen. Van hier was het nog een uur naar Franz Josef, waar we dus rond kwart over 5 aankwamen.

We zijn toen eerst naar het kantoor van de glaciertour gegaan, zodat ze konden vertellen wat we morgen mee moesten nemen. Ze konden niet garanderen dat het doorging, maar voor nu zagen de weersvoorspellingen er goed uit. Ik kwam er nu achter dat mijn voucher eigenlijk helemaal niet zegt welke tour ik heb. Ik kreeg dus bijna weer een hoofdpijn daarvan, maar even later kwam ik erachter dat andere mensen met een voucher hetzelfde hadden. Hierna ben ik met een groepje mensen bij ons hostel afgezet. Nadat ik had ingecheckt, stond de gratis soep klaar. Ik weet niet wat voor soep het was, maar ik had nu dus een gratis avondmaal. Mooi. Daarna heb ik nog foto's overgezet. Het was een beetje vreemd dat mijn Great Barrier Reef foto's er niet tussen stonden, maar dat komt misschien doordat die met een ander fototoestel zijn genomen. Toen ik naar bed wilde gaan, zat er ineens een dikke spin op mijn hand. Ik schrok eerst, totdat ik me bedacht dat het hier niet zo is als in Australië.