Nieuw-Zeeland, dag 44

Vanochtend ben ik om 7 uur opgestaan. Ik moest nog even wachten tot het ontbijt klaar stond, maar om half 8 had ik het gevonden in de andere keuken. Het stelde alleen niet zoveel voor en ze hadden alleen boter voor op de toast, dus heb ik maar mijn eigen brood gegeten. Daarna heb ik mij klaargemaakt en mijn spullen gepakt voor de activiteit van vandaag: een helikoptervlucht en een wandeling op de Franz Josef Glacier. En het weer zag er stralend uit, dus ik kon me niet voorstellen dat het geannuleerd zou worden. Ik hoefde daar pas om half 10 te zijn, dus ik ruim de tijd en ik heb nog heel even in het dorpje rondgelopen, dat volgens mij alleen bestaat door de toeristen. Maar die zijn er volgens mij al lang, want in het hostel en op verschillende plekken kun je foto's zien van rond 1900 met mensen in pak en lange jurk op de gletsjer. Apart gezicht.

Rond 9 uur ben ik maar aangelopen om mij in te checken. Ik dacht dat het een paar groepen per dag zouden zijn, maar er waren aardig wat mensen, die in groepjes werden opgedeeld. Ik had 's ochtends dan ook al aardig wat helikopters horen vliegen. Toen ik mij had ingecheckt, kreeg ik een armbandje, dat moest ik dan weer scannen bij een computer om wat vragen over enkelblessures enzo in te vullen. Je moest er ook voor tekenen dat je er mee am more ging dat er kans was dat je op het ijs moest overnachten. Ik hoopte maar dat dat niet zou gebeuren. Ondertussen waren er ook anderen van de Straybus binnen gekomen en we moesten allemaal worden gewogen. Later schreven ze aan de hand daarvan iets op ons armbandje.

Toen dat allemaal gedaan was, kregen we uitleg over onze uitrusting en daarna moesten we ons aan gaan kleden. We kregen een regenbroek en regenjas,schoenen en wollen sokken. Ze zeiden dat het namelijk heel fijn was als je terug kwam om droge sokken te hebben. Mijn schoenen voelden een beetje ruim, maar 1 maat kleiner was de kindermaat en die was te klein. We kregen ook een tasje met cramp ons, een soort schaatsen, die je onder de schoenen bindt, maar dan met een soort klauwen om op het ijs te kunnen lopen. Toen moesten we door een bosje naar de helikopter lopen. We waren met een groep van 11, dus we gingen met 2 helikopters. Ik zat in de eerste voorin. Het was enorme herrie, maar gelukkig kregen we oogkleppen op. Het was wel een apart gevoel, alsof de auto van achteren opstijgt ofzo en soms voel je hem een beetje zakken op de wind. Ik vond het in ieder geval wel voor herhaling vatbaar. Apart gevoel en mooi gezicht hoe de helikopter door de lucht lijkt te glijden, net een soort grote kever die vliegt.

Het uitzicht was ook mooi. We vlogen dus richting de bergen en daar tussenin zag je de gletsjer. We hadden dus ook de kans om hem van boven te zien. Het was alleen maar een korte vlucht, niet langer dan 5 minuten. De helikopter landde op het ijs, waar ze met stenen een cirkel hadden gemaakt. Later vroeg ik hoe vaak ze die moesten verplaatsen en dat was iedere paar maanden. Andrew, onze gids, hielp ons met uitstappen en toen de helikopter wegvloog, waaide mijn hoedje weg. Ik dacht dat ik hem kwijt was, maar hij was naar een paar gidsen ofzo die daar al waren gevolgd ben die kwamen vragen wie er een hoedje was verloren. Geluk. Nu konden we onze cramp ons aandoen en toen Andrew ze bij iedereen had gecontroleerd, gingen we onze wandelstokken ophalen en toen waren we klaar om aan ons avontuur op het ijs te beginnen.

Het lopen op het ijs ging verbazingwekkend met de cramp ons en de wandelstok. Het leek dan ook meer op sneeuw of kleine stukjes ijs op de plaatsen waar wij liepen en Andrew had een pikhouweel mee om af en toe wat extra tredes in het ijs te maken. Dat deden ze ook omdat dit de manier was hoe ze begon 1900 de gletsjer bezochten. Ze bonden iedereen aan elkaar vast en de gids voorop hakte een pad uit. Het uitzicht was spectaculair: we zaten in een soort dal tussen 2 bergen dat vol zat met de gletsjer. De bergen zelf waren alleen op de top wat besneeuwd. We zaten dan ook maar 750 meter boven zeeniveau. Het ijs lag hier dus niet omdat het zo koud was. Het was eerder warm met de zon. Hogerop lag eenn heel sneeuw veld en dat werd op elkaar geperst en naar beneden geduwd en omdat het zoveel is, smelt het niet allemaal binnen een dag.

Het is dus heel normaal dat er stukken van de gletsjer af smelten. Alleen moet er in de winter wel genoeg bij sneeuwen en dat doet het niet altijd. De Franz Josef Glacier is een heel snel reagerende gletsjer en als het veel sneeuwt, kun je dat in 4 jaar terug zien. Hij is in de loop van de jaren wel heel ver terug getrokken. Heel lang geleden lag hij waar nu de zee is, in de negentiende eeuw lag hij vlak bij het dorpje. Toch is hij niet alleen aan het krimpen. Deze keer is hij pas sinds 2008 aan het krimpen. Hij krimpt alleen iedere keer meer dan dat hij aangroeit. Pas sinds 2012 gaan ze met een helikopter de gletsjer op, omdat het onderste deel erg onstabiel is geworden en daar in 2012 de ondersteuning van de rotsen weten okt en die dus in elkaar zakten.

Terwijl we over de gletsjer liepen, kon je zien hoe groot hij eigenlijk is. Aan de andere kant liepen wat groepen tussen een soort ijspilaren en die pilaren leken niet heel groot, totdat je de mensen ernaast zag. Dat was met alles hier. De bergen leken ook niet ver weg, maar de helikopters zagen er maar klein uit, dus moesten het toch een heel eind zijn. In de verte dus was een hele grote rotswand en daar boven kon je meer informaties zien. Die waren soms zo groot als een gebouw van 6 verdiepingen en die werden langzaam over de rand heen geduwd. Twee keer hoorden we een gedonder, wat dus moet zijn gekomen van het een of andere stuk ijs dat valt ofzo, maar we hebben geen ijsgebouw naar beneden zien komen.

Wij liepen langzaam omhoog en al snel was er een heel smal deel, waar we doorheen moesten schuiven, voetje voor voetje. Andrew vertelde dat het water hier heel schoon is, omdat het iedere keer verandert en een stukje nooit lang aan de lucht is blootgesteld. Ik heb dus een stukje ijs geproefd. We konden bij een waterstroompje onze fles vullen, maar het was al krap genoeg daar. Er waren best wel wat waterstroompjes, wat je niet direct zou verwachten hier. Verder hogerop was er zelfs een razende waterval. Andrew vertelde dat hij daar vanaf zou kayakken als hij genoeg had van zijn leven. Het water zag er hartstikke grijs uit en de waterspetters zagen er meer uit als gruis. Het leek meer op een cementval. Dat kwam door de verpulverde rotsen. Dat was ook het grijs dat je regelmatig op het ijs zag. Van bovenaf leek het sommige plekken een beetje op een meringuetaart en op sommige plekken leek het marmer.

Onder het ijs waren ook steeds veranderende grottenstelsels. Andrew heeft ons naar een klein geitje gebracht, waar we doorheen konden. Ik besloot als laatste te gaan, zodat ik makkelijk kon omdraaien. Toen ik eenmaal aan de beurt was, keek ik erin en ik vond het wel erg krap. Je kon de uitgang zien en het was wit, maar je moest je er echt doorheen wormen en het was behoorlijk nat daar, dus ik heb een andere weg genomen. Ik ben wel door een soort poortje van ijs gegaan. Dat was oom half kruipen, maar minder lang tussen het ijs. Er waren een heleboel groeven, posities, bogen en geitjes te vinden overal waar je keek. Een grot vond ik echt een ijsbeerhuis, maar ik denk dat het daar hier te warm voor was. Een boog was erg mooi, maar volgens Andrew was ie er niet meer in een halfuur en je kon inderdaad de scheuren zien. Al die formaties hadden een mooie blauwe schijn, doordat het zon dicht op elkaar werd geperst. Volgens Andrew kwam dat omdat iedereen blauwe regenjassen kreeg en waren het mensen die ergens in een gat waren gevallen.

Toen we via allerlei ijsformaties eenmaal bij ons hoogste punt voor de dag waren, had ik het behoorlijk warm en ik heb dus in een dun vestje met opgestroopte mouwen op het ijs rondgelopen. Alleen op weg naar beneden begon het helemaal dicht te trekken en werd het weer kouder. We hadden dus wel echt geluk met het weer, want voor de avond was er slechter weer voorspeld. Later zei ook iemand dat ie later terug had moeten komen voor zijn tour, omdat het rond de middag weer wat opentrok voor korte duur. Op weg naar beneden leken we echt door een ijspaleis te lopen. We liepen tussen hoge muren van ijs en over uitgehakte trappetjes. Wat ik me dus had afgevraagd bleek te kloppen. De Franz Josef Glacier is naar keizer Franz Josef vernoemd door een Oostenrijkse ontdekker. Franz Josef heeft de gletsjer nooit gezien, maar als dank heeft hij een of ander beest naar Nieuw-Zeeland gestuurd dat hier zo'n overlast is, dat je het zonder vergunning mag afschieten.

Toen we bijna terug waren b ij de helikopter moesten we een tijdje wachten, omdat er nog geen helikopters voor ons waren. We hadden dus nog even tijd om Andrew vragen te stellen. De reden dat hier een gletsjer kan ontstaan is doordat er zoveel neerslag is, dus sneeuw in de winter. Waar Londen 1 meter per jaar heeft, is dat hier in Franz Josef 5 meter. Het regent hier dus echt veel en het ergste dat Andrew heeft gehad, was 17 dagen aaneengesloten regen. Deprimerend. Wat mij een heel veilig gevoel gaf, was dat Franz Josef blijkbaar recht op een breuklijn ligt. Precies op de hoofdstraat. Iedere 300 jaar ongeveer hebben ze een zware aardbeving van schaal 8 ofzo en het is nu 300 jaar geleden sinds de laatste. Als dat gebeurt storten alle wegen naar Franz Josef in en nog erger er volgt een explosie, omdat het tankstation precies op de breuklijn ligt. Handig.

Nadat we ruim 3 uur op het ijs hadden rondgesjouwd, konden we weer de helikopter in. Andrew bleef op het ijs voor de volgende groep, dus wijn hadden een plaats over. Toen iedereen dus weer op zijn plaats zat, moest Andrew weer terug komen, omdat het meisje naast mij toch naar achter moest voor het gewicht. Ik zat dus samen met de piloot voorin en had nog beter zicht. Nu we van de gletsjer weg vlogen, kon ik de zee zien liggen. Maar dat is waarom ze hier zoveel neerslag hebben. Ze krijgen alle warme lucht uit Australië, die een hoop water opneemt boven de zee en hier tegen de bergen aanbotst. Uiteindelijk kwamen we weer terug in Franz Josef aan, waar we moesten wachten omdat er net wat gidsen zonder ons waren terug gelopen. Eentje heeft ons weer terug gebracht, waar we onze uitrusting weer in moesten leveren en een enquête in konden vullen.

Toen ik klaar was, ben ik terug naar het hostel gelopen om eindelijk te lunchen. Daarna gingen de meesten naar de Hot Pools, die bij de prijs zat inbegrepen. Ik heb wat door het binnengelopen en een beetje window shoppen gedaan. Verder heb ik even gekeken wat ik morgen kon dien, omdat de weersverwachtingen niet echt goed zijn. Ik vind alleen de kiwi sanctuary vrij duur. Er zijn ook een hoop wandelingen, maar als het de hele dag regent, is dat niks. Daarna heb ik in het hostel nog met iemand zitten praten en om 6 uur ben ik weer naar de soep gegaan. Dat was weer dezelfde soep, maar ik kan niet klagen, want het was gratis. Verder heb ik nog met pap en mam en Manon gebeld. Toen ik was begonnen met lezen, lag mijn kamergenoot al op bed en begon hij te snurken. Ik heb toen maar muziek geluisterd en gelukkig stopte hij tegen de tijd dat ik wilde gaan slapen.