Nieuw-Zeeland, dag 47

Het was weer tijd om verder te reizen. Om 7 uur stond ik op en ben ik naar de ontbijtkeuken gelopen. Barbara en ik hadden gevraagd of we al eerder konden ontbijten, maar er stond nog niks klaar, dus ben ik maar aan mijn eigen brood begonnen. Tegen de tijd dat ik daarmee klaar was, stond het ontbijt wel klaar en heb ik het brood daarvan gebruikt om lunch te maken. Daarna heb ik mij klaargemaakt en de laatste spulletjes ingepakt. Ik had besloten om naar de Strayaccommodatie te lopen, zodat ik een plekje uit kon zoeken en daar was ik al voor 8 uur. Toen de bus er tegen half 9 nog niet was, begon ik mij zorgen te maken dat de chauffeur eerst langs de andere hostels was gegaan en nu op mij stond te wachten. Gelukkig was dat niet het geval.

Ikm had Barbara gevraagd aan welke kant ik moest gaan zitten, omdat zij van de andere kant was gekomen. Zij had rechts gezegd, maar ze snapte de vraag niet helemaal. Ik ben toch maar rechts gaan zitten. Het eerste deel van de reis was niet echt ver. Het was zo'n 45 minuten naar Fox Glacier Village, vergelijkbaar met Franz Josef, maar dan bij de Fox Glacier. Hier moesten we wat mensen ophalen en afzetten en daarna gingen we naar Lake Matheson vlakbij. Vanaf hier kon je Mount Cook heel mooi zien, ook omdat het weer echt zonnig was. Volgens Pacman, de chauffeur kwam het zelden voor dat je zo goed weer had. Mount Cook is de hoogste berg in Nieuw-Zeeland met ruim 3000 meter. En het gaat vrij plotseling, want wij stonden op 50 meter hoogte en Mount Cook is ongeveer 20 kilometer verderop.

Lake Matheson is beroemd door de reflecties van Mount Cook op het water. We hadden tijd voor een korte wandeling langs het meer naar een uitzichtpunt. Helaas was het te winderig om een reflectie te zien, maar 1 berg is ook al mooi. Met een Nederlands meisje ben ik toen nog wat verder langs het meer gelopen totdat het tijd was om terug te lopen. Toen we weer verder moesten, was Pacman zo enthousiast over het meer dat we nog naar een andere lookout zijn gereden. Deze keer was het om de Fox Glacier te zien. Het was van een stuk verder weg dan dat ik de Franz Josef Glacier had gezien, maar het was echt een mooie gletsjer. Met de bergen, die er hoge uit staken, zag het er onwerkelijk uit. Misschien hoe je de hemel zou afbeelden. Een van de bergen achter de gletsjer was Mount Tasman, de tweede hoogste berg van Nieuw-Zeeland.

Nu moesten we op weg naar Haast. Het was een weg langs de kust, dus weer mooie uitzichten. Na ongeveer anderhalf uur heeft Pacman zonnebrandcrème en insectenspray rond laten gaan. We zouden namelijk ergens stoppen met een mooi uitzicht, maar ook veel sandflies. Nu had ik nog steeds af en toe verschrikkelijke jeuk aan mijn bulten van vorige week, maar nu waren mijn benen bedekt en insectenspray in een bus opspuiten, leek me niet heel gezond. Ik heb het dus maar geriskeerd en volgens mij is het goed gegaan. Ik weet niet echt wat er zo bijzonder was aan deze stop. Het was een riviertje dat in de blauwe zee uitkwam en er waren een paar lage duinen. Niks bijzonders als je het mij vraagt.

Even later waren we in Haast, waar we de langst eenrichtingsbrug van Nieuw-Zeeland overstaken over de Haastrivier. Hier zijn we ook gestopt, zodat de niet-planners lunch konden kopen. Dit was namelijk de laatste stop met voorzieningen tot Wanaka. Nu was het tijd voor de Haast Pass, een van de mooiste routes in Nieuw-Zeeland. We gingen langs de Haastrivier de bergen in. Het was een mooie blauwe rivier met daar achter besneeuwde bergtoppen. Het leek dus zo uit Lord of the Rings te komen. Helaas zat ik aan de verkeerde kant om daar goede foto's van te maken. Na een tijdje staken we de rivier over en dacht ik mooie foto's te kunnen maken, maar hier hadden we dat uitzicht niet meer.

Gelukkig was het niet alleen rijden en onze eerst stop was bij Thundercreek Falls. Dat was een van de vele watervallen, die van de bergen afkwamen en in de rivier stroomden. Thundercreek Falls is volgens mij niet echt bekend ofzo, maar het is zeker een mooie waterval. De volgende stop was bijn De Blue Pools. Dat was een stukje door het bos lopen en toen moesten een hangbrug oversteken, die behoorlijk schommelde. We moesten goed tellen hoeveel mensen erop liepen, want er mochten maar maximaal 10 personen op en ik had geen zin om te gaan zwemmen. De rivier hier alleen was al mooi. Even verderop waren de Blue Pools zelf en de naam sprak voor zich. Dit waren diepe gedeeltes in een zijtak van de rivier en ze waren inderdaad erg blauw. Ook hier was een limiet voor het aantal personen op de brug, maar niemand trok zich er waar van aan. Ik heb dus maar snel een foto gemaakt en ben weer naar het vasteland gelopen. Er waren ook mensen die van de brug het water inspringen, maar ik geloof dat niemand van onze groep dat gedaan heeft.

Nu waren we bijna aan het einde van de Haast Pass en nu zat ik eindelijk aan de goede kant. We kwamen namelijk bij Lake Wanaka, het vierde grootste meer van Nieuw-Zeeland. Het meer alleen was al mooi blauw. Dan had je er Schots uitziende bergen omheen en het plaatsje wat compleet met nog meer besneeuwde bergtoppen. Ik heb dan ook gretig foto's gemaakt. Na een tijdje kwamen we op een dun strookje land tussen dit meer en Lake Hawea. Dit meer was net zo blauw, maar zag er toch heel anders uit. Hier waren allemaal kaal uitziende bergen, maar toch zag ook dit er indrukwekkend uit. Na een korte fotostop zijn we doorgereden naar Wanaka.

In Wanaka moesten we eerst naar het 'vliegveld'. Dit was nog kleiner dan Weeze en ik vraag me af of hier nog niets anders dan scheid flights vertrekt. Maar op het vliegveld moest ik pas echt in actie komen. Op weg naar Franz Josef was ik er namelijk achter gekomen dat je hier zelf een vliegtuig kon besturen en na er goed over nagedacht te hebben en het aan pap en mam gevraagd te hebben, besloot ik dat te doen. Je mocht gratis iemand meenemen, maar ik kende niemand echt goed in de bus. Gelukkig was er 1 iemand, Marie, waar ik al vaker mee had gesproken en waar ik al een paar keer bij in de bus had gezeten. Ik heb haar dus mee gevraagd en zij was vooral heel blij dat ze een gratis scenic flight kreeg aangeboden.

Bij binnenkomst leek het meer een museum dan een vliegveld. We moesten allemaal een formulier tekenen en weer vroegen ze naar ons gewicht, dus ik heb maar opgeschreven wat ik dacht dat dat ongeveer moest zijn. Daarna konden we doorlopen naar de soort van schuur, waar verschillende vliegtuigen stonden. Hier moesten we een veiligheidsfilmpje bekijken. Daarin werden wat basisdingen uitgelegd. Omdat er 2 koppels waren die ieder zouden besturen, moesten zij eerst. Marie en ik en 2 andere moesten dus nog wachten. Dit was in een soort afzetting, die ook voor honden gebruikt had kunnen worden, maar dan wel met tafels en stoelen en we konden mooi de vliegtuigen zien. Er was ook nog iemand van de bus, die niet zelf wilde vliegen, maar in zo'n echt ouderwets vliegtuig.

Ik dacht dat we moesten wachten tot dat de eerste 2 koppels helemaal klaar waren, maar al eerder werden Marie en ik opgehaald door een echte piloot, Alex, en gingen we naar ons vliegtuig. Ik moest als eerste instappen en daarna is Marie ingestapt en zij heeft mijn fototoestel overgenomen om foto's te maken. Ik moest eerst een paar knoppen naar voren trekken en toen, hoe normaal, de sleutel omdraaien. Nu liep de motor en moest ik mijn headset opdoen, zodat ik nog wel met de Alex kon communiceren. Nu moest ik naar de opstijgbaan taxiën. Daarvoor moest ik met de pedalen sturen. Echt goed reageerden die niet, dus ik had de neiging om ook met het stuur mee te draaien.

Eenmaal op de opstijgbaan waren we klaar voor vertrek. Er was weer een knopje om vaart te maken en toen moest ik gewoon wacht en tot de instructeur zei dat ik het stuur naar voren moest halen. Op die manier stegen we op. Ik besloot het stuur maar langzaam in beweging te brengen, omdat deze wel prima reageerde. En toen zaten we in de lucht. Ik moest in het begin mijn nek uitstrekken om over de neus van het vliegtuig te kunnen zien, maar uiteindelijk vlogen we rechter. Alex zei dat ik er wel ontspannen en professioneel uitzag, maar ik voelde me eerder het tegenovergestelde. Ik had het idee dat ik de hele tijd heel gespannen moest opletten totdat ik me bedacht dat er hier niet zoveel verkeer is als met autorijlessen.

We vlogen naar Wanaka zelf en richting het meer. Bij het meer moest ikm naar links draaien en weer besloot ik dat maar langzaam te doen, wat prima lukte. Ondertussen kon ik af en toe wel met Alex praten, ook al werd er af en toe tussendoor gepraat via de headset. Ik kon het niet allemaal volgen, maar Alex gelukkig wel. Ook kon ik hier de wind goed voelen. Zelfs als ik niks deed, draaide het vliegtuig soms een beetje en een keer was er zelfs een beetje turbulentie, maar we zijn in de lucht gebleven. Vanaf Lake Wanaka gingen we weer terug richting het vliegveld. We moesten er voorbij en toen moest ik een scherpe bocht naar rechts maken om voor de landingsbaan uit te komen. Gelukkig hielp Alex daar wel een beetje bij, zodat we op de graslandingsbaan uitkwamen. Bij het andere koppel had de passagier niet gehoord dat ze op het gras moesten landen, dus die dacht dat ze verkeerd terecht kwamen. Voor de landing moest ik het stuur weer langzaam terug duwen. De landing was niet helemaal recht, maar ook niet zo stuitert als sommige en in ieder geval hebben we het overleefd.

We moesten nog wachten op een ander vliegtuig dat landde, dus ondertussen kon ik wat vragen stellen. Ik mocht nu het stuur loslaten en ontspannen en pas toen het vliegtuig weer terug op zijn plaats stond, moest ik hem weer uitzetten. En toen zat het erop. Alex zei dat ik het prima had gedaan doordat ik rustig het stuur gebruikte. Hij had ook weleens mensen gehad die resoluut het stuur draaiden, waardoor ze op de kop uitkwamen. Blij dat ik dat niet heb gedaan. Na nog een foto met het vliegtuig konden Marie en ik weer bij de rest zitten en even later kwam Alex mijn certificaat brengen. Dat certificaat kun je blijkbaar echt in het logboek opschrijven als je een lerarenopleiding wilt gaan doen, omdat iedere piloot hiermee begint.

We moesten nog even op het laatstekoppel wachten. Pad kan was weer terug gekomen om ons opm te halen nadat hij de rest bij het hostel had afgezet. Hij heeft mij eerst bij mijn hostel afgezet. Mijn hostel was heel ruim opgezet met veel licht. Nadat ik had ingecheckt, werd ik naar mijn kamer gebracht met grote ramen met uitzicht op het meer. Ik denk dat dit een van de beste kamers hier is. Nadat ik mijn spullen in de kamer had gelegd, ben ik snelnaar wat gaan eten, want ik had ondertussen behoorlijk honger. Na het eten ben ik naar de supermarkt gelopen voor een toetje en voor brood voor morgenochtend. Terug in het hostel heb ik nog met mijn kamergenootje uit Duitsland zitten praten en rond 10 uur lag ik op bed.