Nieuw-Zeeland 61

Ik heb vannacht niet eens die meisjes terug horen komen. Ik ben wel heel even wakker geworden, maar eigenlijk heb ik heerlijk geslapen. Toen om half 7 de wekker ging, was ik dan ook niet echt moe meer. Enige probleem was dat het best wel regende en ik moest naar de bus lopen. Ik heb mij zachtjes klaargemaakt en mijn laatste spulletjes ingepakt. Toen ik klaar was, was het gelukkig droog. Het begon wel een beetje te regenen, maar het viel gelukkig mee. Ik was veel te vroeg bij de bushalte, maar het was al aardig druk met mensen, die naar Milford Sound gingen. Ik heb eerst mijn ontbijtje gegeten en met iemand zitten praten. Daarna heb ik eindelijk Manon kunnen bellen, maar dat was niet lang, want toen kwam de bus naar Dunedin er al aan. Het duurde nog een tijdje voordat we konden gaan, maar toen de chauffeur weg wilde rijden, stond het bagageruim nog open. Ik wist niet hoe nieuw de bus was, maar ik heb toch maar even gevraagd of dat de bedoeling was. Dat was maar goed ook, want het was dus niet de bedoeling.

We hadden een heel vriendelijke buschauffeur en hij vertelde regelmatig wat over de omgeving en de plaatsjes waar we doorheen reden. Het was dan ook een erg mooie route. We gingen weer door de Kawarau Gorge, waar ik ook al doorheen was gekomen vanaf Wanaka. We kwamen ook nog door een gorge, waar ze behoorlijk last hadden van erosie. De kanten zakten met wel 2 tot 3 centimeter per jaar naar beneden en nu hebben ze dus cement op verschillende plaatsen in de berg gestopt om het steviger te maken.

Alexandra was het grootste plaatsje tussen Queenstown en Dunedin en het was daar regelmatig het heetste in de zomer en het koudste in de winter. Rond Alexandra waren de oudste rotsformaties uit Nieuw-Zeeland en ze waren zeker interessant. Aan de ene kant konden ze op een gewone rots lijken en dan waren ze soms aan de andere kant helemaal uitgehold. Je kon hier ook wel echt zien dat het hier heet kon worden, al was hier vandaag niks van te merken. Het gras was hier helemaal uitgedroogd, maar anders dan in Australië hebben ze tenminste wel gras. Tussen al die rotsen en het droge gras liep een helderblauwe rivier en over de bergen hingen de wolken, omdat het behoorlijk regende. Droog gras met regenweer past gewoon niet.

Pas in de buurt van Dunedin kwamen we weer in groen grasland. En uiteindelijk kwamen we weer in een echte stad met een echte snelweg. De buschauffeur had mij verteld dat het ziekenhuis veel dichter bij het centrum was dan het busstation, dus als mijn tassen vooraan lagen, kon ik hier uitstappen. Ze lagen niet vooraan, maar wel aan de zijkant, dus de buschauffeur kon ze er toch voor mij uit krijgen. Toen ben ik naar George Street, de hoofdstraat, gelopen om naar de toeristeninformatie te gaan. Ik had namelijk geen plattegrond, dus ik wist niet hoe ik bij mijn hostel moest komen. Ik had al behoorlijk last van mijn schouders toen ik daar was. De vrouw daar zei dat mijn hostel niet ver was, maar wel bergop.

Ik heb dus eerst maar bij een cafeetje geluncht. Ik had een super kazige tosti en citroen-limoen cheesecake. Smullen dus. Daarna moest ik toch echt aan de klim beginnen en halverwege de eerste klim had ik mijn tong al bijna op mijn knieën hangen. En het was ook weer begonnen met regenen. Even verderop stopte er een auto en vroeg een vrouw of ik een lift nodig had. Ze had mij bij het stoplicht zien staan en had medelijden met mij. Super lief. Ze heeft mij recht voor het hostel afgezet. En toen heeft ze mij ook nog wat tips gegeven over wat ik kon doen. Tegen deze tijd kon ik al meteen inchecken en nadat ik snel wat mailtjes had gestuurd, ben ik de stad ingegaan.

Ik liep terug richting de Octagon, wat niet meer dan 10 minuutjes, was. Onderweg kwam ik al 2 kathedralen tegen. Van buiten zagen ze er echt Europees uit, maar van binnen waren ze niet heel bijzonder. De Octagon is soort van het centrale plein in de vorm van een achthoek. Daar ben ik weer naar de toeristeninformatie gelopen, omdat ik een tour bij de Cadbury chocoladefabriek wilde doen. In eerste instantie zeiden ze dat die vol was, maar omdat ik in m'n eentje was, kon ik nog de enige plek voor morgen krijgen. Geluk dus.

Hierna wilde ik wat van de stad gaan bekijken. Het treinstation is hier beroemd en daar kwam ik als eerste uit. Dit was ooit het grootste treinstation in Nieuw-Zeeland. Het was ook wel een mooi gebouw en had goed in een Europese stad gepast.Vlakbij was het Otago Settlers Museum. Dit ging over de geschiedenis van Dunedin. In eerste instantie woonden hier dus Maori. Daarna kwamen de Europeanen en doordat er veel interculturele huwelijken waren, zijn de 2 dus vermengd. Dunedin was gesticht door streng gelovigen Schotten, die erg nationalistisch waren. Zij wilden in het zuiden een New Edinburgh stichten. Een man vertelde mij dat die naam te moeilijk was voor de Maori, dus hebben ze de gemakkelijkere Keltische naam, Dunedin, genomen. Dat dit gebied erg Schots is, was mij al opgevallen en dat was eigenlijk ook wat mij aantrok in Dunedin. En met het weer vandaag leek het zeker op Schotland.

In een gallerij hadden ze allemaal schilderijen van de eerste settlers. Dit kwam nogal precies, want een paar jaar later hoorden de nieuwe migranten al niet meer bij de club. Je kon op een scherm meer te weten komen over de mensen op de schilderijen. Van de meeste stond er alleen de naam, maar sommigen hadden echt een verhaaltje. Een man was nauw betrokken geweest bij het museum en heeft er tot zijn negentigste gewerkt. Een van de eerste bewoners van Dunedin was ook William Rees, de stichter van Queenstown. Het viel me wel op dat de meeste vrouwen wel een bepaald uiterlijk hadden. Vaak een beetje een hoekig gezicht en ze zagen er behoorlijk streng uit. Verder was er wat over zeereizen in de tijd van de stichting van Dunedin en toen ging het langzaam naar de moderne tijd, dus van oude trams naar auto's en het digitale tijdperk en daar haakte ik af.

Toen ik klaar was met het museum, wilde ik naar de Chinese Gardens, maar daar moest je entree voor betalen, dus heb ik het bij de mooie toegangspoort gelaten. De aardige vrouw van vanmiddag had mij op de muurschilderingen gewezen, dus ben ik daar maar naar op zoek gegaan. Ik kon ze lang niet allemaal vinden en ze waren ook lang niet allemaal naar mijn smaak, dus besloot ik er niet meer actief naar te zoeken. Toen kwam ik uit bij een boekwinkel en om de een of andere reden kan ik het toch niet laten om er even rond te snuffelen.

Tegen 5 uur was ik weer terug bij het hostel, waar ik maar ben begonnen met koken. Ondertussen heb ik nog wat met een Nederlandse jongen staan kletsen. Na het eten heb ik ook nog zitten kletsen met wat Duitse mensen en tegen 9 uur was er het gratis toetje, een pavlova. Van daar dat het hostel ook Pavlova Palace heet. Het was er gewoon een uit de supermarkt, dus die kan niet op tegen die uit Te Anau, maar hij is gratis, dus je kunt er niet te veel van verwachten. Verder heb ik nog aan mijn blog gewerkt en dat was het wel weer.