Nieuw-Zeeland, dag 32

Dit was mijn laatste ochtend in Rotorua en bij Yanné in huis. Normaal gesproken at iedereen maar een keer wat, maar vandaag wilde Yanné proberen om samen te ontbijten. Toen ik wakker was, heb ik mij dus eerst klaargemaakt en wat telefoontjes gepleegd. Vandaag kon ik op de valreep toch nog naar de Buried Village voordat mijn bus 's middags ging. Uiteindelijk zaten we met z'n allen aan tafel, al wilde Peryn ineens ergens anders zitten toen ik m'n eten op tafel zette. Ik weet niet of ik hem uit z'n normale ritme haal, maar ik kreeg het idee dat dat kind mij haat. Hij reageert amper als ik tegen hem praat en loopt de hele tijd rond met een chagrijnige kop.

Toen ik vertelde dat ik nog een thermolegging moest kopen, heb ik een oude van Yanné gekregen. Echt lief. Ik had nog een kaart en kalender voor haar gekocht, wat zij weer lief van mij vond. Ik zou om 9 uur opgehaald worden bij het hotel op de hoek en Yanné heeft mij daar afgezet. Nadat we afscheid hadden genomen, heb ik op de bus gewacht en ze waren netjes op tijd. Ik bleek de enige te zijn en nadat ze de man ergens had afgezet, is de vrouw met mij naar de Buried Village gereden. We kwamen vlak langs het Blue en Green Lake, die nu niet zo mooi blauw en groen waren, omdat het bewolkt was. We reden eerst nog voorbij de Buried Village, omdat de vrouw mij een lookout over Lake Tarawera wilde laten zien.

Bij de Buried Village bad ik iets meer dan een uur de tijd om rond te kijken. Na de ingang, die op een negentiende eeuws hotel leek, was er een museum over Te Wairoa, zoals dit dorpje ooit heette. In de negentiende eeuw was dit dorpje populair bij toeristen, omdat vanaf hier tours naar de Pink and White Terraces gingen. Dit waren terrassen van kalk met warm water, zoals Pamukkale, en ze werden het achtste wereldwonder genoemd. De toeristen gingen daar met een Maorigids naartoe en sommige gidsen waren bekend onder de toeristen, zoals Guide Sophia.

Het stadje floreerde dus tot op 9 juni 1886 Mount Tarawera uitbarstte. Guide Sophia had al slechte voortekenen gezien, maar midden in de nacht schrokken de inwoners wakker door aardbevingen. Na de aardbevingen kwam er allemaal as en modder uit de lucht vallen. Door de uitbarsting werd Lake Tarawera ineens een stuk groter en is Waimangu gevormd. De Pink and White Terraces zijn vernietigd en de plaatsjes hier zijn compleet onder de modder verdwenen. Sommige daarvan liggen nog steeds onder de modder, maar Te Wairoa is gedeeltelijk opgegraven.

Ondanks al dit natuurgeweld konden de meeste mensen vluchten. Eerst vluchtten de meeste mensen naar Guide Sophia's huis, omdat dit steviger was, maar later gingen ze naar andere plaatsjes. In totaal zijn er zo'n 120 mensen omgekomen door de uitbarsting. Omdat het winter was, was er maar 1 gast in het hotel in Te Wairoa, een twintigjarige jongeman, die omkwam toen de veranda instortte. Er was ook een aangrijpend verslag van een familielid van de school leraar hier. Bijna iedereen in dit gezin kwam om, terwijl zij bekneld zat onder een balk, doordat het huis instortte en ze stikten door de modder.

Na het museum kon je door de Buried Village lopen. Ze hadden een kolonistenhuisje nagebouwd en ingericht en ze hadden wat nagebouwde barakken. Er stonden niet veel huisjes overeind. De huizen van de kolonisten waren mij niet helemaal duidelijk. Er was een zandmuur, maar ik wist niet waar de originele muur was. De Maorihuisjes waren duidelijker. Dat waren houten hutjes en Sommige waren deels weer opgebouw. Eentje was van een heel oude man geweest, die iets van 3 dagen in zijn huisje vast had gezeten voordat ie werd gered. Niemand in het dorp durfde bij hem inde buurt te komen, omdat ze bang waren voor zijn bovennatuurlijke krachten.

Er waren rijen afgezaagde bomen. Dat was ooit de omheining voorm huizen geweest, maar de palen hadden de modder overleefd en waren gaan groeien. De ruïnes van het hotel waren duidelijker. Hier was nog wat van de muren te zien, de open haard en een oven. Nu moest ik ondertussen snel doorlopen. Ik had niet veel tijd meer, maar ik wilde nog een waterval zien. Daarvoor moest ik behoorlijk steil naar beneden. Het was een mooie waterval. Eentje viel enkele meters naar beneden en verder had je nog allerlei kleinere watervalletjes. Helaas kon ik niet lang blijven en moest ik aan de andere kant weer snel een hoop trappen op. Ik was dus behoorlijk moe toen ik boven was en Dat was te zien, want in het cafeetje boden ze me een glas water aan.

Nu moesten we weer terug naar Rotorua. Ik had gevraagd of ik bij Peter Pans afgezet kon worden. Daar kon ik mooi mijn bagage laten, terwijl ik nog wat praktische dingen ging regelen. Daarna heb ik wat bij Peter Pans zitten wachten tot half 1. Toen werd ik opgehaald door de Straybus om naar Lake Aniwhenua te gaan. Ik dacht dat ik de laatste zou zijn, maar er was nog maar 1 andere persoon in de bus. Wel waren er 2 jongens, die mijn tassen in het bagageruim stopten. Dit waren de trainees. Verder was er de echte chauffeur en een gids.

Na een stop bij de YHA zat de bus vol en konden we op weg. Nadat Leftie, de chauffeur had uitgelegd wat het programma was, kwam er een meisje naar voren, die om de een of andere reden in de bus naar de East Cape had moeten zitten. Niet heel erg snugger, want die gaat veel eerder. Na een uurtje ofzo moesten we stoppen om de gids oom te pikken, maar die zat nu dus al in de bus. Hij was een Maori en woonde in een dorpje met vooral Maori en veel armoede. Hij was de eigenaar van onze accommodatie en de middag en avond stonden in het teken van de Maoricultuur.

Onze eerste stop was ergens langs de weg. Er waren geen bordjes, maar er ging een smal paadje het bos in en na een korte wandeling, kwamen we bij rotsgravures. Die waren iets van 1200 jaar oud, dat hier dus super oud is, en het bijzondere is dat deze gravures van voor de Maori waren. Er waren stammen met dezelfde voorouders als de Maori,die al eerder naar Nieuw-Zeeland waren gekomen. Ze zijn alleen allemaal uitgeroeid door de Maori en Engelsen. Op het Zuidereiland was er den raadselstam, die Maoricultuur hadden, maar ook rood haar en blauwe ogen. Vreemd.

Karl, de gids, heeft nog wat over stammenoorlogen verteld. Dat was een beetje apart. Met een haka kondigde je aan dat je ging aanvallen, maar dan werd je midden in de nacht door de andere stam afgeslacht om te voorkomen dat zij werden afgeslacht. Ik weet niet waarom je dan een haka zou doen. Als je dan weer bepaalde krachten van je tegenstander wilde, moest je het lichaamsdeel eten dat daarmee geassocieerd werd. Een bepaalde stam at gewoon iedereen om vreemden af te schrikken. De Maori en Engelsen hebben daar dus snel een einde aan gemaakt.

Hierna gingen we Op weg naar de marae. Het gebied van deze Maoristam lag in het grootste bos op het zuidelijk halfrond, maar het was in bezit van de Canadezen en Amerikanen voor bosbouw. Ondertussen was het aan het stortregenen gegaan en omdat we niet zomaar de marae in konden als nieuwelingen, had ik niet zo'n zin om er naartoe te gaan. In ieder geval mochten we onder een afdakje wachten tot we door een oude vrouw werden geroepen. Daarna moesten we langzaam lopen en iets van een minuut in de regen voor de marae wachten. Toen mochten we gelukkig onder een afdak zitten, terwijl een oude man van alles in het Maori aan het zeggen was.

Uiteindelijk mochten we naar de marae lopen, maar voordat we naar binnen mochten, moesten we onze schoenen uitdoen en een hungibegroet doen met de oude man en vrouw. De marae was mooi versierd met allemaal houtsnijwerk en alles had een betekenis. De marae werd voor van alles gebruikt, huwelijken, begrafenissen, schoolgroepen. Soms bleven mensen er zelfs slapen onder de beeltenis van hun voorouder. Nadat we wat hadden rondgekeken en vragen hadden kunnen stellen, dacht ik dat we weer gingen, maar eerst kregen we nog wat te drinken en koekjes in de kantine.

Vervolgens gingen we naar onze accommodatie, een mooie lodge, recht aan Lake Aniwhenua. Bij aankomst begon de struisvogel aan zijn paringsdans en even later kwam Karls vrouw, Nadine, de bus in. Leftie noemde haar de crazy woman en ze had zeker veel energie. Zij legde het avondprogramma uit en daarna konden we allemaal meen bed uitzoeken. Met een paar mensen ben ik toen even naar de dieren gegaan. Charly Brown, de geit, zat iedere keer vast in het gaas met zijn horens en Pork Chops, het varken, was nergens meer te bekennen. Daarna ben ik aan mijn activiteiten begonnen, ondanks de gigantische hoofdpijn.

Eerst werd de hangi voorbereidt. Er stond een flinke brander op de rotsen en die begonnen te gloeien van de hitte. Daarom kon je niet zomaar elke steen gebruiken en moesten ze deze na een paar maanden vervangen. Toen die heet genoeg waren, gingen er kratten met vlees en groenten kop en daar werden natte doeken opgelegd. Als laatste werd er een berg zand opgeschept om alle stoom binnen te houden. En nu moesten we tweeënhalf uur wachten. Dus begon ik met de workshop weven. We gingen een armbandje maken van vlas. In het begin was het heel lastig om alles bij elkaar te houden en daar werd ik een beetje geërgerd van. Gelukkig werd het makkelijker en begon ik er ook in te krijgen.

Net voordat we klaar waren, moesten we met de kookles beginnen. We zouden brood voor bij de hangi maken en dat moest nog rijzen. Iedereen mocht om de beurt wat doen. De eerste fase was snel klaar, want de gist moest gisten. In die tijd konden wij mooi onze armbanden afmaken en ik vond dat de mijne best goed was gelukt. Daarna gingen we weer verder en mocht ik het deeg kneden. Dat moest weer rijzen, dus hadden we wat vrije tijd. Uiteindelijk moesten we het deeg in stukken snijden en frituren. Nadat de eerste klaar waren, heeft onze instructrice wat broodjes voor ons klaargemaakt, zodat wij als eerste konden proeven. Het leek een beetje op oliebollen en iedereen vond het erg lekker.

Nu was het tijd om de hangi naar boven te halen. Dat duurde niet heel lang en vervolgens konden we allemaal aan tafel. Ik had een gezellige tafel. Emily, het Amerikaanse meisje, dat de verkeerde bus had, was een praatjesmaker, maar wel erg luid. Zij en Morritz, de Duitse jongen van de East Cape, waren een stuk jonger. Verder waren er 3 die al in de 30 waren. Ik zat er dus tussenin, al dacht Emily dat ik ook 20 was. Onze 'borden' waren gewoven mandjes, zoals de Maori hadden, en Nadine gaf ons toestemming om met de hand te eten. Het eten was erg lekker en het brood was bij iedereen erg populair. Naast de hangi was er ook paling, die de vorige groep had gevangen. Emily zou dit vanavond voor de groep na ons doen.

Voor het toetje kregen we nog een korte quiz. Verder kregen we nog een heel verhaal over hoe dankbaar ze waren dat wij hier waren en wat we allemaal niet deden voor de gemeenschap hier. Normaal gesproken zouden we van de restjes lunchpakketjes maken, die we de volgende dag op de school af zouden geven. Ik had niet idee gehad dat ik iets miste doordat wij niet konden gaan, maar doordat ze erover door bleven zagen, kreeg ik dat idee wel. En na een tijdje wilde ik gewoon naar bed. Wat ik wel een slim idee vond, was om ons te vragen een petitie te tekenen. De paling is namelijk belangrijk voor deze stam, maar door een dam kunnen ze niet meer naar de zee om te paren. Vrijwilligers rijden die palingen dus op en neer naar de zee ieder jaar. Zij willen aandacht vragen voor een palingtrap in de dam. Na het toetje hebben we allemaal opgeruimd en eetpakketjes voor de bejaarden gemaakt. Daarna ben ik snel naar bed gegaan, want ik had barstende koppijn..