Australië, dag 24-79, deel 4

Na de ochtendpauze begon ik meestal met het uitzoeken van de dozen met groente en fruit. Van de supermarkten in Mansfield kregen we bijna iedere ochtend oude groentes en oud fruit. Het meeste was voor de herten, maar ik keek altijd even wat we konden bewaren voor de andere dieren. Ook haalde ik de uien en citroenen eruit, omdat geen van de dieren die aten, en probeerde ik zoveel mogelijk het plastic en de elastiekjes eruit te halen. Er is niks zo irritant als plastic en elastiekjes tussen het groenvoer uitzoeken als er een hele horde hongerige herten om je heen staat, vooral als het stikheet is en er irritante vliegen voor en op je gezicht rond hangen.

Meestal ging ik daarna de herten voeren, maar soms deed ik dat pas na de middag en een keer zelfs aan het einde van de dag. In het begin moest ik het wel meteen doen, omdat het tegen 12 uur te heet daarvoor was. Meestal voerde ik de ene dag de fallows en de andere dag de reds, maar soms splitste ik het op of kregen de whites ook wat. Als ik de fallows ging voeren kregen de dromedarissen en de bison ook wat.

Met z'n tweeën kon je gemakkelijk in de wei komen. In je eentje wat minder. Dat kwam omdat een paar herten zo ongeduldig waren dat ze probeerden te ontsnappen. Bij de fallows was dat Rein, de big boy. Meestal was hij wel af te leiden met wat groenvoer dat ik over het hek gooide. Alleen na een tijdje werd hij kieskeurig, want de koolbladeren waren niet goed genoeg. Dan bleef hij gewoon het hek aanvallen. In de wei was het gewoon groente en fruit gooien en proberen de herten niet al te veel te raken.

De reds waren nog vervelender. Ik heb een paar keer bezoekers om hulp moeten vragen en 1 keer heb ik ze gewoon laten staan en zij maar roepen om voer. Een paar keer zijn er een paar ontsnapt en gelukkig kon ik ze terug de wei in jagen. Uiteindelijk besloot ik dat risico maar te nemen, want waarschijnlijk zouden ze de buggy toch mee naar binnen volgen. Als ik eenmaal in de wei was, begonnen ze gewoon van de buggy af te eten, omdat ze groot genoeg waren en ook degenen die dichtbij kwamen, waren soms kieskeurig. Bij de reds was een mannetje dat een beetje te brutaal werd en heel dichtbij kwam. Dave zei dat je dat moest voorkomen, omdat ze je een keer aan zullen vallen als ze geen respect meer voor je hebben. Dave heeft hem echt een keer een flinke klap gegeven en dat leek even te helpen. Ik heb geprobeerd om hem met een doos te raken, maar daar was hij niet erg van onder de indruk. In ieder geval voelde ik me niet heel veilig als ik moest bukken als hij erbij stond.

Na het voeren van de herten was het meestal wel ongeveer tijd voor lunch. In ieder geval was er niet genoeg tijd om nog echt iets te beginnen. Na de lunch waren er verschillende dingen om te doen, zo heb ik Dave geholpen met vliegengaas te monteren in de vleesruimte en het lassen van een hek. Ook heb ik een paar keer gras gemaaid. Ik was in ieder geval blij dat we thuis ook een zitmaaier hebben, alleen gaf het hier niet veel voldoening, want het isnog steeds een droge bedoeling met kale plekken. Ik heb maar een stuk of 5 keer hokken schoon hoeven maken. Daar waren blijkbaar de work experience kinderen voor.

Om vijf uur gingen we nog wat dieren voeren. De twee oude herten kregen nog wat extra's en verder moest ik de bettongs voeren. Dat is een soort kruising tussen een grote rat en een kangoeroe. Die zaten bij de agile wallaby's, maar om ervoor te zorgen dat zij niet al het voer zouden eten stond er een soort houten constructie over de voerbak. Ik vroeg me af of de bettongs daadwekelijk eten kregen, want vaak hadden de wallaby's de bak met voer helemaal naar de kant getrokken. Een keer vond ik de oudere joey onder de constructie en toen ik er aankwam raakte hij in paniek. Hij wist alleen niet meer hoe hij eronder was gekomen en sprong maar tegen de rand. Ik wilde de constructie dus snel optillen, maar dat was niet zo makkelijk. Ik denk dat hij die avond flinke hoofdpijn had, maar hij was weer vrij. Daarna heb ik hem daar niet meer gevonden. In het begin moest ik ook de quoll voeren, ook een Australisch buideldier, maar dan een die vlees eet, maar deze was na een paar weken dood.

Na het voeren in de avond ging ik soms met Dave naar het dorp. Onderweg vertelde hij honderduit over alle properties en de mensen die daar woonden. In het dorp gingen we altijd naar de IGA supermarkt, waar Chook vaak met Dave stond te kletsen. Chook was een man van in de vijftig ofzo en hij was verkozen tot meest begeerde vrijgezel van Mansfield. De mensen van IGA probeerden altijd groente en fruit voor ons te bewaren, maar soms nam iemand anders het mee. Daarna moesten we boodschappen doen en ook daar stond Dave weer met jan en alleman te kletsen.

Eenmaal thuis nam ik eerst een douche, zodat ik weer fris en fruitig was. In het begin aten we weleens op de veranda, maar toen het kouder werd, aten we in de woonkamer voor de tv. Soms was er een leuk programma op tv en soms hadden ze een leuke film gehuurd. Al moet ik zeggen dat ze meer van actiefilms hielden, dus vaak zat ik er bij en zat wat te lezen. Tegen 8, 9 uur was Dave meestal klaar met eten koken. Hij had altijd een systeem voor wie welk bord was, maar het was wel lekker eten. Zo had hij zijn beroemde fish and chips, chicken parma of baked potatoes en zelfs de aardappelpuree en worteltjes waren lekker. Iets minder vond ik de roast of de lamskoteletten, maar als ik wat meer vet weg sneed was ook dat wel te eten. Meestal was er geen toetje, maar als er een toetje was, was het gelijk cheesecake ofzo. Wel had Jordan soms chocolade gekocht en dan ging de hele reep er ook aan.

Dat was ongeveer een gemiddelde dag in de zoo. Wordt vervolgd.