Australië, dag 100-213

Vandaag ging ik op weg naar Hawker om daar in een motel te gaan werken. Ondanks dat de bus vroeg vertrok, was ik te vroeg bij het busstation. Er moest nog iemand anders met de bus mee, dus daar moesten we nog even op wachten, maar rond 7 uur vertrok de bus wel. We moesten in het centrum nog iemand anders oppikken, dus we waren met 3 passagiers.

Toen we Adelaide achter ons hadden gelaten, werd het interessant om gewoon uit het raam te kijken, dus dat heb ik gedaan. Uiteindelijk ben ik voorin naast de chauffeur gaan zitten. Daar kon ik beter zien en hij kon wat over de omgeving vertellen. Af en toe maakten we ergens een stop om wat te bezorgen of gewoon een toiletstop. Bij iedere stop moest ik even gaan lopen, ondanks dat het weer bagger was, omdat mijn bekken steeds meer pijn ging doen.

Tegen de verwachte aankomsttijd hadden we nog zo'n anderhalf uur te gaan, maar omdat ik nergens bereik had, kon ik Mick en Jenny, de moteleigenaren, niks laten weten. Dit baarde me ook een beetje zorgen, omdat de rest van de mensen in de bus wel bereik had. Gelukkig heeft de buschauffeur mij even zijn telefoon geleend. Tegen 3 uur kwamen we dan eindelijk in Hawker aan. Het was behoorlijk koud, ik had ontzettende hoofdpijn en mijn bekken deed nu echt pijn. Gelukkig hoefde ik niet vandaag al te beginnen met werken. Mick heeft mij even een snelle tour door het dorp gegeven.

Tegen de avond gingen Mick en Jenny naar huis. Zij hebben een huis even buiten het dorp. Ik was toen dus alleen met een Japans meisje, Kanako, dat amper Engels kon, maar ze probeerde wel gastvrij te zijn. Samen hebben we quiche gegeten, die Jenny in de middag had gemaakt, en zij zou de receptie wel doen in de avond. Daar was ik echt blij mee, want om 8 uur voelde ik me zo bagger dat ik naar bed ben gegaan. Uiteindelijk heb ik een paracetemol moeten pakken om ook echt te kunnen slapen.

De volgende dag was de hoofdpijn gelukkig weg, maar mijn bekken deed jammer genoeg nog steeds pijn. Kanako had een paar dagen geleden gezegd dat ze terug moest naar Japan vanwege haar gezondheid. Het was niet helemaal duidelijk wat er nu precies was, maar zij zou vandaag dus de bus terug naar Adelaide nemen. Nadat Kanako was vertrokken, heeft Jenny mij ingewerkt. Ingewikkeld is het allemaal niet, maar je moet er even een handigheid in krijgen.

De eerste paar dagen moest ik het rustig aan doen met mijn bekken. Ik voelde me behoorlijk rot, omdat ik er net was en niet echt mijn werk kon doen. Jenny heeft mij Nurofen gegeven en een pittenzakje en dat, samen met het rustig aan doen, heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het beter ging met mijn bekken. Mijn bekken maakten het ook onhandig om het Songfestival te kijken, maar met tussendoor lopen, heb ik het toch kunnen zien, al was de uitslag allang bekend omdat het hier een dag later op tv komt.

Gelukkig kreeg ik na een week ook hulp. We hadden Ulla gevonden en Mick heeft haar in Port Augusta op kunnen halen. Ulla komt uit Finland, maar woont al een hele tijd in België, dus ze kon ook goed Nederlands. Omdat ik toen nog steeds wat last had van mijn bekken, hebben we een taakverdeling gemaakt, die we eigenlijk de hele tijd hebben volgehouden. Zij deed de badkamer en ik stofde alles af in de rest van de kamer en stofzuigde.

Ons schoonmaaksysteem hebben we geperfectioneerd in de loop van de tijd en vooral tijdens de Hawker Races hebben we het efficiënt. We hadden ergens een trolley gevonden, waarop we alles konden laden dat we nodig hadden voor het schoonmaken. Dit scheelde een hoop op en neer lopen.

Zo gingen de dagen zo'n beetje voorbij. Vooral in de ochtend maken we kamers en huisjes schoon en soms doen we ook de was. Als dat gedaan is, hebben we de tijd aan onszelf. Wel moeten we ervoor zorgen dat er iemand voor de receptie is, maar daar is het nou niet echt druk. En soms is Mick of Jenny er en kunnen we ergens naartoe.