Australië, dag 230
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
18 September 2016 | Australië, Atherton
Ik moest vandaag weer op tijd op gezien het feit dat ik gisteren pas om half 12 op bed lag. Om half 7 ben ik opgestaan om me klaar te maken. Daarna wilde ik naar de supermarkt voor ontbijt, maar daar hadden ze niet echt veel, dus heb ik maar cocopops in het hostel gekocht. Het hostel ziet er trouwens leuk uit. Er zijn allemaal gebouwen rond een binnenplaats, die midden in de jungle lijkt te zijn. Het zwembad en de keuken liggen ook in deze jungle.
Om half 8 werd ik opgehaald voor mijn Waterfall Wanderers tour. Het was nog niet zo vol in de bus, maar volgens Casey, de gids, zou de hele bus vol komen te zitten. Ik ben voorin gaan zitten, zodat ik veel kon zien. Toen we bij het hostel Gilligan's kwamen, zat er een hele rij moe uitziende meisjes op de stoep. Dat kwam omdat hier een nachtclub bij het hostel zit. Het was in ieder geval een grappig gezicht. Toen de bus vol zat, konden we op weg. Het eerste stuk was echt een hoogtepunt van Cairns met bouwmarkten enzo. Buiten Cairns werd het beter. Het was behoorlijk bergachtig en het deed me aan Thailand denken, maar dan beter georganiseerd. Overal waren velden met suikerriet en spoorrails voor een soort kleine trein, die het suikerriet van de velden vervoerde.
Onze eerste stop was bij Babinda Boulders. Om daar te komen moesten we door het plaatsje Babinda. Dit plaatsje wint bijna altijd de prijs voor meeste regen in Australië en ook dit jaar hadden ze weer gewonnen. Achter het raam bij het postkantoor stond de trofee, een gouden regenlaars. De Aboriginals hebben een verhaal over hoe de Babinda Boulders zijn ontstaan. Het is een liefdesverhaal tussen 2 mensen uit 2 stammen. Toen ze niet bij elkaar konden zijn, sprong het meisje in het riviertje en zo zijn de rotsen ontstaan. Volgens het verhaal lokt ze nog steeds mannen, want sinds de jaren 70 zijn er alleen jonge mannen verdronken, allemaal reizigers.
De wandeling naar de Boulders was niet zo ver, maar wel mooi omdat het door tropisch regenwoud ging. Sommige meisjes waren nogal paranoïde voor spinnen enzo, dus dat is echt handig hier. Bij de Boulders zag ik meteen waarom alleen jonge mannen hier verdrinken. Er zijn grote rotsen met snel stromend water. Ik denk dat er wel wat jonge mannen zijn die de uitdaging aan willen gaan. Even verderop kon je ook in een soort Gorge van die rotsen kijken. Toen ik terug was bij de bus vertelde Casey dat locals hier wel zwemmen. Blijkbaar wordt je soms meegesleurd in de stroming en locals weten hoe ze daar uit kunnen komen, reizigers niet. Raadsel opgelost.
Na de morning tea met koekjes en fruit gingen we verder naar Josephine Falls. Hier moesten we ook weer een stukje lopen en o der weg heeft Casey ons een boom laten zien, die je absoluut niet aan wilt raken. Dat voelt blijkbaar alsof je geëlektrocuteerd wordt en het is heel moeilijk om het gif weg te krijgen. Er zijn in ieder geval mensen geweest die zelfmoord hebben gepleegd door deze plant. Bij de Falls was het super druk en bijna iedereen ging het water in. Hetn was een indrukwekkende waterval, behoorlijk hoog en met veel kracht. Het hoogtepunt voor de meesten was echter de natuurlijke glijbaan over de rotsen. Casey had daarvoor zelfsn een opblaasdolfijn en pool noodles meegenomen. Er stond een hele rij om naar beneden te mogen glijden en het was leuk om naar te kijken.
Nadat we hier een tijdje hebben rondgehangen en Casey wat moeite had om onze groep weer bij elkaar te krijgen waardoor ik alvast de bus moest gaan open maken, gingen we op weg naar den Millaa Millaa Falls. Onderweg zijn we bij Crawfords Lookout gestopt, waar diep naar beneden een rivier liep. Ik had onderweg echter mooiere uitzichten gezien, omdat het hier mooi en bergachtig was. Hier zijn ook weer koekjes en fruit te voorschijn gehaald omdat iedereen honger had en we laat waren voor lunch. De Millaa Millaa Falls is een 18 meter hoge waterval over verticale basaltrotsen en hier hebben ze blijkbaar een bekende shampooreclame opgenomen. Daarin zit een hair flick, die wat mensen na wilden doen, al was het water erg koud. Een hoop andere mensen stonden een hele fotoreportage met poses en selfies te maken. Ik kon er wel om lachen. Het was aan de andere kant wel moeilijk om mensen te leren kennen, omdat het zo'n grote groep was en er vaak ook nog andere groepen op dezelfde plek waren.
Na de Millaa Millaa Falls was het gelukkig niet ver meer naar de lunch in de Malanda Pub, waar we hamburgers hadden. Hier kon ik eindelijk wat socialiseren met 2 Duitse meisjes en 1 Amerikaanse. Na de lunch was onze groep de bezienswaardigheid van het dorp, want bijna iedereen lag naast de weg, voor de pub, te zonnen.
Vanaf de lunch gingen we naar Mount Hypipamee via de Massage Road, oftewel een weg met verlengkabel, al ben ik ondertussen erger gewend. De omgeving hier is heel vulkanisch, dus daarom is er nu zoveel landbouw en is het zo groen. Bij Mount Hypipamee zijn we eerst naar de Dinner Falls gegaan. De meesten hadden hier geen zin om te zwemmen en een hele bups Engelse meisjes heeft heel veel moeite gedaan om wat zon te vinden. Achter de waterval was ergens een grot volgens Casey en een paar wilden daar naartoe, dus die moesten wel het water in duiken.
Na de cao is zijn we naar de Crater gelopen met wat rotsen, die Casey had gevonden. Hij werd hier helemaal enthousiast van. De Crater is een vulkaanschacht, die behoorlijk diep is en onderin zit water. Daarvoor waren de rotsen. Toen iedereen er was, heb ik de eerste naar beneden gegooid. Het duurde even, maar toen klonk het als een geweerschot. Een van de bakstenen klonk nog harder. Hierna gingen we weer op weg. Casey vertelde dat hier ook de Seven Sisters zaten, die hij willekeurige namen gaf. Dit waren heuvels, die eigenlijk kleine vulkanen waren.
Daarna gingen we naar de Curtain Fig Tree, waar een bush turkey rondliep, die volgens Casey bloeddorstig was, maar daar heb ik niks van gemerkt. De boom was ooit op een andere boom begonnen te groeien en toen die omviel, groeiden de wortels naar beneden in een soort gordijn. Het was dus een indrukwekkende, grote boom, maar helaas zaten er vandaag geen tree kangaroos in. Hierna zijn we bij een bruin, troebel beekje gestopt, waar platypus zitten. We moesten bubbels zoeken en die zagen we wel, maar geen platypus. Net voordat we het op hadden gegeven, zagen we er gelukkig toch nog een. We hadden met z'n allen al wel 10 minuten naar het vieze water staan staren. Het was wel grappig hoe je eerst bubbels zag en dan kwam er een kleine platypus boven stijven en dan dook ie weer onder als een otter.
Vanaf hier gingen we naar Lake Eacham, dat een krater is. Hier waren we rond de tijd dat we weer in Cairns hadden moeten zij . Het was niet meer zo warm, dus niemand had nog behoefte om te zwemmen. We hebben nog 2 schildpadden gezien, maar niet de freshy, die iemand hier ooit heeft losgelaten. Omdat Casey weer geen tijd had gegeven, duurde het weer een hele tijd voor we weer op weg waren. Dit vond ik wat minder, want het begon ondertussen donker te worden en ik was moe en ik moest nog een supermarkt vinden.
De weg terug was een slingerden door de bergen en onderweg zagen we nog een grote groep flying foxes op weg gaan voor de nacht. Tegen 7 uur waren we eindelijk in Cairns en daar ben ik bij het eerste hostel uitgestapt, omdat daar een Coles in de buurt was. Het zag er nogal donker uit in het winkelcentrum en in eerste instantie dacht ik dat het gesloten was, maar de Coles was gelukkig open. Vanaf daar moest ik nog een behoorlijk stuk naar mijn hostel lopen en er waren stukken met weinig verlichting, dus ik was blij toen i bij het hostel was. Daar heb ik snel wat gegeten. Daarna heb ik met pap en Niek gebeld, maar al vrij snel daarna lag ik op bed.
Om half 8 werd ik opgehaald voor mijn Waterfall Wanderers tour. Het was nog niet zo vol in de bus, maar volgens Casey, de gids, zou de hele bus vol komen te zitten. Ik ben voorin gaan zitten, zodat ik veel kon zien. Toen we bij het hostel Gilligan's kwamen, zat er een hele rij moe uitziende meisjes op de stoep. Dat kwam omdat hier een nachtclub bij het hostel zit. Het was in ieder geval een grappig gezicht. Toen de bus vol zat, konden we op weg. Het eerste stuk was echt een hoogtepunt van Cairns met bouwmarkten enzo. Buiten Cairns werd het beter. Het was behoorlijk bergachtig en het deed me aan Thailand denken, maar dan beter georganiseerd. Overal waren velden met suikerriet en spoorrails voor een soort kleine trein, die het suikerriet van de velden vervoerde.
Onze eerste stop was bij Babinda Boulders. Om daar te komen moesten we door het plaatsje Babinda. Dit plaatsje wint bijna altijd de prijs voor meeste regen in Australië en ook dit jaar hadden ze weer gewonnen. Achter het raam bij het postkantoor stond de trofee, een gouden regenlaars. De Aboriginals hebben een verhaal over hoe de Babinda Boulders zijn ontstaan. Het is een liefdesverhaal tussen 2 mensen uit 2 stammen. Toen ze niet bij elkaar konden zijn, sprong het meisje in het riviertje en zo zijn de rotsen ontstaan. Volgens het verhaal lokt ze nog steeds mannen, want sinds de jaren 70 zijn er alleen jonge mannen verdronken, allemaal reizigers.
De wandeling naar de Boulders was niet zo ver, maar wel mooi omdat het door tropisch regenwoud ging. Sommige meisjes waren nogal paranoïde voor spinnen enzo, dus dat is echt handig hier. Bij de Boulders zag ik meteen waarom alleen jonge mannen hier verdrinken. Er zijn grote rotsen met snel stromend water. Ik denk dat er wel wat jonge mannen zijn die de uitdaging aan willen gaan. Even verderop kon je ook in een soort Gorge van die rotsen kijken. Toen ik terug was bij de bus vertelde Casey dat locals hier wel zwemmen. Blijkbaar wordt je soms meegesleurd in de stroming en locals weten hoe ze daar uit kunnen komen, reizigers niet. Raadsel opgelost.
Na de morning tea met koekjes en fruit gingen we verder naar Josephine Falls. Hier moesten we ook weer een stukje lopen en o der weg heeft Casey ons een boom laten zien, die je absoluut niet aan wilt raken. Dat voelt blijkbaar alsof je geëlektrocuteerd wordt en het is heel moeilijk om het gif weg te krijgen. Er zijn in ieder geval mensen geweest die zelfmoord hebben gepleegd door deze plant. Bij de Falls was het super druk en bijna iedereen ging het water in. Hetn was een indrukwekkende waterval, behoorlijk hoog en met veel kracht. Het hoogtepunt voor de meesten was echter de natuurlijke glijbaan over de rotsen. Casey had daarvoor zelfsn een opblaasdolfijn en pool noodles meegenomen. Er stond een hele rij om naar beneden te mogen glijden en het was leuk om naar te kijken.
Nadat we hier een tijdje hebben rondgehangen en Casey wat moeite had om onze groep weer bij elkaar te krijgen waardoor ik alvast de bus moest gaan open maken, gingen we op weg naar den Millaa Millaa Falls. Onderweg zijn we bij Crawfords Lookout gestopt, waar diep naar beneden een rivier liep. Ik had onderweg echter mooiere uitzichten gezien, omdat het hier mooi en bergachtig was. Hier zijn ook weer koekjes en fruit te voorschijn gehaald omdat iedereen honger had en we laat waren voor lunch. De Millaa Millaa Falls is een 18 meter hoge waterval over verticale basaltrotsen en hier hebben ze blijkbaar een bekende shampooreclame opgenomen. Daarin zit een hair flick, die wat mensen na wilden doen, al was het water erg koud. Een hoop andere mensen stonden een hele fotoreportage met poses en selfies te maken. Ik kon er wel om lachen. Het was aan de andere kant wel moeilijk om mensen te leren kennen, omdat het zo'n grote groep was en er vaak ook nog andere groepen op dezelfde plek waren.
Na de Millaa Millaa Falls was het gelukkig niet ver meer naar de lunch in de Malanda Pub, waar we hamburgers hadden. Hier kon ik eindelijk wat socialiseren met 2 Duitse meisjes en 1 Amerikaanse. Na de lunch was onze groep de bezienswaardigheid van het dorp, want bijna iedereen lag naast de weg, voor de pub, te zonnen.
Vanaf de lunch gingen we naar Mount Hypipamee via de Massage Road, oftewel een weg met verlengkabel, al ben ik ondertussen erger gewend. De omgeving hier is heel vulkanisch, dus daarom is er nu zoveel landbouw en is het zo groen. Bij Mount Hypipamee zijn we eerst naar de Dinner Falls gegaan. De meesten hadden hier geen zin om te zwemmen en een hele bups Engelse meisjes heeft heel veel moeite gedaan om wat zon te vinden. Achter de waterval was ergens een grot volgens Casey en een paar wilden daar naartoe, dus die moesten wel het water in duiken.
Na de cao is zijn we naar de Crater gelopen met wat rotsen, die Casey had gevonden. Hij werd hier helemaal enthousiast van. De Crater is een vulkaanschacht, die behoorlijk diep is en onderin zit water. Daarvoor waren de rotsen. Toen iedereen er was, heb ik de eerste naar beneden gegooid. Het duurde even, maar toen klonk het als een geweerschot. Een van de bakstenen klonk nog harder. Hierna gingen we weer op weg. Casey vertelde dat hier ook de Seven Sisters zaten, die hij willekeurige namen gaf. Dit waren heuvels, die eigenlijk kleine vulkanen waren.
Daarna gingen we naar de Curtain Fig Tree, waar een bush turkey rondliep, die volgens Casey bloeddorstig was, maar daar heb ik niks van gemerkt. De boom was ooit op een andere boom begonnen te groeien en toen die omviel, groeiden de wortels naar beneden in een soort gordijn. Het was dus een indrukwekkende, grote boom, maar helaas zaten er vandaag geen tree kangaroos in. Hierna zijn we bij een bruin, troebel beekje gestopt, waar platypus zitten. We moesten bubbels zoeken en die zagen we wel, maar geen platypus. Net voordat we het op hadden gegeven, zagen we er gelukkig toch nog een. We hadden met z'n allen al wel 10 minuten naar het vieze water staan staren. Het was wel grappig hoe je eerst bubbels zag en dan kwam er een kleine platypus boven stijven en dan dook ie weer onder als een otter.
Vanaf hier gingen we naar Lake Eacham, dat een krater is. Hier waren we rond de tijd dat we weer in Cairns hadden moeten zij . Het was niet meer zo warm, dus niemand had nog behoefte om te zwemmen. We hebben nog 2 schildpadden gezien, maar niet de freshy, die iemand hier ooit heeft losgelaten. Omdat Casey weer geen tijd had gegeven, duurde het weer een hele tijd voor we weer op weg waren. Dit vond ik wat minder, want het begon ondertussen donker te worden en ik was moe en ik moest nog een supermarkt vinden.
De weg terug was een slingerden door de bergen en onderweg zagen we nog een grote groep flying foxes op weg gaan voor de nacht. Tegen 7 uur waren we eindelijk in Cairns en daar ben ik bij het eerste hostel uitgestapt, omdat daar een Coles in de buurt was. Het zag er nogal donker uit in het winkelcentrum en in eerste instantie dacht ik dat het gesloten was, maar de Coles was gelukkig open. Vanaf daar moest ik nog een behoorlijk stuk naar mijn hostel lopen en er waren stukken met weinig verlichting, dus ik was blij toen i bij het hostel was. Daar heb ik snel wat gegeten. Daarna heb ik met pap en Niek gebeld, maar al vrij snel daarna lag ik op bed.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
