Australië, dag 249

Vandaag wilde ik om 9 uur bij Newstead House zijn, dus ik kon weer uitslapen en weer was ik 6 uur wakker. Toch is het fijn als je nog even lekker in je bed kunt blijven liggen. Vannacht had ik een stuk minder goed geslapen, omdat ik een paar keer wakker werd en er 2 snurkers waren, ondanks dat er alleen meisjes waren. Toch ben ik om half 7 maar opgestaan om te ontbijten. Tegen half 8 was ik dus alweer op pad. Omdat ik zo vroeg was, besloot ik om eerst het auditorium in de City Hall te bekijken, die vandaag wel open moest zijn. Het was alleen zo vroeg dat de City Hall in z'n geheel nog dicht was. Dus ben ik maar weer even over het plein tussen de marktkraampjes doorgelopen. Die waren grotendeels nog onbemand, maar toch lag er bij sommige nog gewoon eten, zoals stroopwafels.

Om 8 uur ging de City Hall open, maar de man bij de receptie moest nog kijken of het auditorium al open was en daarna liep een vrouw naar boven om hem voor mij open te maken. Het auditorium was wel een mooie zaal, maar ik heb weleens mooiere gezien. Er was ook een orgel, helemaal uit Engeland, en dag was behoorlijk groot. Daarna moest ik nog wachten tot de bus ging.

Om 10 voor 9 wilde ik bus 300 nemen, zoals ze mij bij de toeristeninformatie hadden gezegd. Die buschauffeur zei echter dat ik bus 199 moest hebben, maar die zei dat ik 60 moest hebben en die zei weer 199. Uiteindelijk was ik het zat en ben ik weer terug naar de toeristeninformatie gelopen en heb de exacte naam van de stop gevraagd. En het was wel 300. Gelukkig wist de buschauffeur nu wel van Newstead House af en hij raadde al waar ik naartoe wilde toen ik de stop zei, want toen hij waarschuwde toen we er bijna waren en legde uit waar het precies was. Dat is nou behulpzaamheid.

Newstead House lag op een heuvel en zag er niet indrukwekkend uit, maar meer gezellig. Bij de entree legde de man uit wat de beste manier was om het huis te zien, dus heb ik het maar zo gedaan. In het huis was een kamer met algemene informatie. Toen het huis werd gebouwd was het een stuk kleiner en het bediendengedeelte lag toen bovengronds, maar nu ondergronds. Poeslief had het voor ongeveer 50 pond gekocht, maar na een jaar heeft hij het aan de man van zijn schoonzus verkocht voor iets van 1000 pond. Dat is wel een goede deal. Dat was mr. Audi nam, die in die tijd belangrijk was in Brisbane. Hij heeft het uiteindelijk aan de familie Harris verkocht. Zij maakten het huis tot zo'n beetje het sociaal middelpunt van Brisbane, maar dat kostte ze iets te veel geld, want al snel moesten ze het huis huren en uiteindelijk zijn al hun spullen geveild. Daarom hebben ze een goed idee van wat er allemaal in het huis stond.

Na deze geschiedenis ben ik naar de kelder van het huis gegaan, waar je het bediendengedeelte dus kon zien en oom goed kon zien hoe groot het originele huis was. Omdat het hele huis omringd was door een veranda, ben ik daar overheen gelopen en via de openstaande deuren heb ik de kamers bekeken. Met het weer hier en het uitzicht op de rivier moet dat toen heerlijk zijn geweest. Zo hadden ze een informele ontbijtkamer, waar ze via de veranda bediend werden. Zo heb kon de kamers bekeken en overal was het ingericht aan de hand van de veiling, dus compleet met muziekinstrumenten enzo. Zo hadden ze het grote bed voor een van de ramen gezet, omdat ze wisten dat er 1 gordijn ontbrak en dat was de theorie voor de reden.

Toen ik de badkamer aan het bekijken was kwam de man vragen of ik morning tea met een crumpet wilde, dus zei ik maar 'ja'. Ik heb dus een plekje op de veranda uitgezocht met mooi uitzicht en even later kreeg ik een kannetje thee met een scone met jam en room. Toen ik mijn thee op had, heb ik nog het laatste stukje van het huis bekeken en toen ik wilden gaan en vroeg hoeveel de morning tea kostte, zei hij een andere man dat dit bij de prijs was inbegrepen. Normaal zouden ze dat groot adverteren.

Ik ben daarna snel naar de bus teruggelopen, omdat mijn ticket voor 2 uur geldig was en ik zo net voor de 2 uur terug zou zijn. Alleen zei de buschauffeur dat het een ticket voor een enkele reis was, dus ik kon met iedere bus mee, maar niet terug met deze. Ik moest dus weer een kaartje van bijna 6 dollar kopen. Hoe belachelijk. Terug in de stad ben ik maar naar de toeristeninformatie gegaan. Het was namelijk nog te vroeg voor het parlement. Er was een gratis tour of een wandelroute door de stad, maar uiteindelijk had ik een ander plan.

Ik ben eerst naar het Commissariat Store Museum gegaan. Dit is een van de twee gebouwen, gebouwd door gevangenen in Brisbane en dit was nu een museum over die tijd dat Brisbane een strafkolonie was. Het was een interessant museum. Blijkbaar was dit een soort Alcatraz van Australië. Als je namelijk in Sydney weer de fout in ging, werd je naar Brisbane gestuurd. En ze waren streng hier. Het andere gebouw dat nog staat is een windmolen, maar die werkte niet echt, dus moesten gevangenen de molen laten draaien via een looprad. Soms moesten ze voor straf wel 12 uur ofzo op dat rad.

Het was niet zo'n groot museum, dus toen ik klaar was, had ik nog genoeg tijd om naar het parlement te lopen voor de tour van 1 uur. Toen ik door de beveiliging was, moest ik zelfs nog wachten. Het was geen grote groep, nog 2 andere mensen en 1 beveiliger, naast de gids. Eerst hebben we de kamer van de Legislative Council gezien. Het bijzondere was, dat deze 'kamer' niet meer bestaat. In 1922 hadden ze genoeg aanhangers in die kamer kunnen krijgen om hem af te schaffen, omdat ze alle wetten van de Legislative Assembly blokkeerden. Daarna kregen we de bibliotheek te zien. Toen ik een foto wilde maken, zei de gids dat dat niet mocht. De bewaker had er alleen in de Legislative Council niks van gezegd. Hierna gingen we naar de Legislative Council. Het hele systeem is gebasseerd op het Britse, dus met oppositie enzo en symbolen.

De volgende stop was dus de na de, die iedere zitting naar binnen wordt gedragen door een bewaker met handschoenen, ondanks dat dit ding van goud is. Vroeger was het een sergeant met een mooi uniform, maar gelukkig hadden ze dat afgeschaft, evenals de pruiken. Ik vind het nog steeds vreemd dat ze tradities hebben overgenomen van het Verenigd Koninkrijk, die in die tijd al niet meer relevant waren. De gids was verbaasd dag wij dat soort onzin niet in Nederland hebben.

Aan het einde van de tour heb ik nog een hele tijd met een man van de bewaking staan praten over het parlementaire stelsel hier en in Nederland. Dat was wel interessant. Toen hij naar de volgende tour moest, ben ik op zoek gegaan naar lunch. Uiteindelijk had ik een soort hoogtepunt in een tentje dat bijna leek te sluiten. Daarna heb ik nog 5 kleine cookies in verschillende smaken gekocht bij een cookiezaakje in het winkelcentrum. Je kon daar stukjes proeven en dat had ik al eerder gedaan en daar waren de cookies wel heel lekker.

Daarna wilde ik naar een tentoonstelling in het Cultural Arts Centre, de schouwburg. Ik moest de rivier oversteken, wat nogal heet was zonder schaduw en daarna moest ik de ingang vinden en bij de hoofdingang zeiden ze dat het aan de zijkant was. Toen ik daar was, was de deur op slot, dus ben ik maar weer gegaan. Ik wist niet echt wat ik nu wilde doen, dus ben ik terug naar het hostel gegaan. Ik was nogal moe en ik had een soort van buikpijn, die niet echt pijn deed. Ik heb daarom even met mam gebeld en die dacht dat het misschien van mijn backpack of rugzak kwam. In ieder geval heeft het me goed gedaan om even met mam te praten.

Daarna heb ik foto's overgezet en er een paar naar huis gestuurd. Ik had Chris voorgesteld om samen te koken, maar er was vanavond een barbecue, dus stelde ik voor om dat maar gewoon te doen. Ik had nog geen antwoord terug, maar ondertussen ben ik op het dakterras gaan zitten lezen. Na een tijdje kwam Chris naar boven en hij vroeg of ik de zonsondergang verderop in de straat wilde zien. Dat lijkt niet veel soeps, maar vanaf daar kon je mooi de zon achter de heuvels zien zakken. Daarna ben ik weer naar het dakterras gegaan om een goed plaatsje bezet te houden voor de barbecue.

Ik raakt Daan de praat met 2 Duitse meisjes aan mijn tafel en even later kwam Chris er ook bij zitten. De barbecue begon iets later en ik wist al dat het alleen worstjes met brood en ui en knoflookbrood was. Ik had in ieder geval genoeg op, maar het was zeker niet de beste barbecue. Maar ik ga een gegeven paard niet in de bek kijken. Na de barbecue haalde 1 van de meisjes ineens een soort spuit te voorschijn en Chris keek nogal verschrikt. Dat meisje bleek diabetes te hebben. Dat lijkt me toch eng als je jezelf iedere keer een spuit moet geven. Niet veel later heb ik afscheid ge noemen van Chris en ben mijn tas gaan inpakken en daarna ben ik naar bed gegaan.