Australië, dag 275

Vanochtend was ik voor de verandering weer eens voor 7 uur wakker en omdat ik geen zin had om in bed te blijven, ben ik gaan ontbijten. Ik had genoeg tijd, omdat Vaucluse Hall pas om 10 uur open ging. Ik heb dus nog even Facebook gecheckt om te kijken of Lucy toch nog mee wilde. Tegen half 9 ben ik maar gegaan om eerst nog water te kopen. Daarna moest ik op zoek naar de goede busstop, wat nog niet zo makkelijk was. Daarna had ik geen idee hoe laat de bus kwam. Gelukkig hoefde ik niet heel lang te wachten, maar omdat ik ook niet wist waar ik uit moest stappen, heb ik de buschauffeur gevraagd of hij dat aan wilde geven.

Onderweg zag ik een soort kasteelachtig gebouw op de heuvel met een prachtig uitzicht over Sydney. Ik dacht dat dit het moest zijn, maar dat was gewoon een school. Toen ik uit moest stappen, was het huis niet moeilijk te vinden. De poort was recht tegenover de bushalte. Het lag hier super mooi: recht aan de baai, met een hoop bos er omheen, al waren er nu ook een hoop huizen. Omdat ik nog te vroeg was, heb ik maar eerst de tuin bekeken, waar een gigantische Chinese doos was. Aan de andere kant was een mooi gebouw voor de stallen en een groentetuin. Ook hadden ze wat kippen en een dikke geit bij het huis.

Om 10 uur was ik de eerste gast, dus ik zou het huis voor mezelf hebben, maar even later kwam er al iemand anders binnen en 45 minuten later zou er een hele schoolgroep komen. De ingang was bij de bakkerij en vanaf daar kwam je op een binnenplaats voor de bedienden. In een ander gebouw waren ook bedienderuimtes, onder andere de keuken. De keuken vond ik echt mooi. Hij was super groot met zo'n mooi oud fornuis. De eerste ruimte van het huis zelf was informatie over de familie. Het huis was gekocht door Wentworth. Hij was de zoon van een veroordeelde en een dokter, die niet veroordeeld was, maar wel verdacht werd van highway robbery en daarom ook maar naar Australië was gegaan. Wentworth was in Australische wateren geboren en toen zijn vader overleed erfde hij het grootste fortuin in Australië. In die tijd had hij al een relatie met Sarah, de dochter van 2 veroordeelden. Zij was gedumpt door haar verloofde en schakelde Wentworth in als advocaat in een zaak tegen hem.

Wentworth en Sarah hadden al 2 kinderen en de eerde was onderweg toen ze trouwden. In totaal hadden ze 10 kinderen. Ondertussen was Wentworth een belangrijk man. Hij was politicus en schreef de grondwet voor New South Wales. Verder had hij ook de University of Sydney opgericht en dat waren maar een paar dingen. Toch werden hij en zijn vrouw niet helemaal sociaal geaccepteerd door nu afkomst van veroordeelden. In ieder geval zijn ze 2 keer naar Europa gereisd, waar Wentworth overleed. Sarah heeft toen hier een mausoleum laten bouwen en ook de lichamen van een paar van haar kinderen over laten brengen, maar ze is niet meer lang hier gebleven en de tweede zoon heeft het huis in 1910 al aan de staat verkocht om het als museum open te stellen.

Na deze geschiedenis heb kon het huis bekeken. De Breakfast Room vond ik erg donker, maar vooral de Drawing Room vond ik heel mooi met grote ramen, die op de tuin uitkeken. De bovenverdieping was apart. Halverwege de trap was een soort zijtrappetje naar de informele woonkamer. Hier was verder ook nog de slaapkamer van Wentworth en Sarah. Vanaf daar kon je weer een trappetje nemen waardoor je op de echte eerste verdieping kwam. Daar hadden ze een soort houten muur/kast neergezet, waarachter de slaapkamer voor Fitzie, de tweede zoon was. Vanaf hier ging er weer een trappetje omhoog en daar was de nursery en een kamer voor de ongetrouwde dochters. Ze hadden namelijk 10 kinderen in 25 jaar, dus de oudste was al volwassen toen de jongste werd geboren en van de jongere kinderen overleden er een paar als jongvolwassenen en eentje trouwde nooit.

Nadat ik het huis had gezien, had ik nog wat vragen, die ik bij de ingang heb gesteld. Ondertussen hoorde ik dat er een rondleiding startte, dus ben ik daarbij aangesloten. We moesten om alle school groepen heen gaan, dus de rondleiding werd een beetje aangepast. Het ging niet heel veel over de familie, maar meer over de meubels, wat ik minder interessant vond. Wel leuk was dat veel spullen nog origineel waren, vooral in de keuken. Ze hadden namelijk veel spullen verkocht toen ze naar Europa gingen, maar niet uit de keuken. Daarna hadden ze ook weer allerleim souvenirs mee terug genomen. Wat grappig was om te weten is dat in de hal oorspronkelijk een voordeur was gepland, maar om de een of andere reden is dat nooit gebeurd. Gasten werden dus ontvangen in een ruimte naast de Drawing Room. Er zou ook nog een badkamer te zien zijn vanaf de veranda, maar toen ik later ging kijken, kon je daar niet naar binnen kijken.

Ik vond het huis in ieder geval echt heel mooi en het zag eruit als een leerbaar en gezellig huis. Na de rondleiding heb ik in de tuin geluncht en daarna ben ik met de bus naar het centrum gegaan. Vanaf daar ben ik naar Paddy's Marker gelopen om een beetje tussen de souveniertjes te snuffelen. Ze boden ook massages aan. Een iemand wilde me gratis laten proberen en hij zei dat mijn nek en schouders helemaal vast zaten. Toch ben ik door gelopen. Even verderop bood iemand voor 10dollar een massage aan, dus toen besloot ik om het toch maar te proberen. Ik kon in ieder geval wel voelen dat mijn linkerhelft van de rug en mijn schouder behoorlijk vast zaten.

Vanaf Paddy's Marker ben ik naar de NSW Art Gallery gelopen. Onderweg kwam ik een getekende reclameposter tegen met een hond, die op de tafel was gesprongen. Die hond leek een beetje op Tigo en ik denk dat hij het graag ook zou doen, dus toen miste ik Tigo wel. De Art Gallery was vandaag ook 's avonds open, maar het lag nu op de weg terug naar het hostel, dus ben ik nu maar gegaan. Er was wat Aboriginalkunst en beneden was iets dat ik geen kunst kan noemen. Dat frustreerde mij alleen maar. Iemand had een soort Ikeakastjes aan de muur gehangen en noemde dat kunst en er was zelfs een lege muur met een bordje ernaast met de naam van het 'kunstwerk'. Ik denk dat ik ook maar kunstenaar wordt.

Een andere tentoonstelling was interessanter. Dat ging over kalligrafie en dat is tenminste mooi om te zien. Ze hadden ook uitleg over hoe je Chinese kalligrafie moest doen met een soort kleurboek en inkt om het zelf te proberen, wat ik heel geconcentreerd heb gedaan. Ik was best trots op het eindresultaat, maar mijn vingers zaten onder de inkt. Oom was er een Japanse kunstenaar, maar ik snapte de naam van de tentoonstelling niet helemaal. Het was iets met de maan, maar ik heb geen maan gezien. Bij de oude Europese kunst waren best wat mooie werken, maar niks beroemde en volgens mij ook niet veel echt bekende schilders.

Toen ik klaar was ben ik terug gelopen naar mijn hostel, waar ik even ben geweest en toen wilde wil wat eten. En om de een of andere reden had ik zin in McDonalds. Gelukkig hebben ze nu wel wat vegetarisch, namelijk een haloumiburger met haloumi in plaats van vlees. Die was wel lekker en eens wat anders dan de standaard Big Mac. Daarna heb ik nog heel even in 2 winkeltjes rondgekeken voordat ik terug ben gegaan naar het hostel, waar ik weer heb zitten lezen.